Je kiest zelf voor vier kinderen, dus niet zeiken!

Afgelopen week werd er onder een van mijn reels de opmerkingen geplaatst, wat in mijn ogen neerkwam op ‘Waarom heb je in vredesnaam vier kinderen als je het zo zwaar vindt? Heb je hier van te voren niet over nagedacht? Vier kinderen is wel heel pittig. Waarom niet ‘gewoon’ één kindje?’ Tevens overhoorde ik afgelopen weekend een soortgelijke opmerking toen ze dachten dat ik het niet hoorde ‘Ze had ook kunnen stoppen bij drie.’ En ik merk dat deze opmerkingen me bezig houden en dwars zitten.

Ik heb er even een paar dagen op lopen broeden. Maar weet je, het is natuurlijk niet zo dat ik tot vier keer toe opeens machtige krampen kreeg, er een kind uit mijn va-jay-jay viel en dat ik dacht ‘ah nee he.. niet nog eentje! Weer zo’n koter die me het leven zuur komt maken. Waar komen ze toch vandaan?’

Ik denk dat over het algemeen de meeste paren heel goed van te voren nadenken of ze überhaupt een kinderwens hebben. En als ze deze hebben en mogen krijgen, hoeveel kinderen dan? En als ze al kinderen hebben, denk ik ook dat er menig gesprek aan vooraf gaat voordat ze doorgaan voor ronde 2, 3 of 4.

Kortom, mijn antwoord is JA! Ik heb zeer bewust nagedacht voordat ik weer een ritje maakte met Wilfred. En ja, we hebben elkaar aangekeken en ons zelf de vragen gesteld, ‘Gaan we dit doen? Gaan we hieraan ten onder (lekker dramatisch) 😉? Doen we onze jongens te kort als er nog een kindje bij komt? Kunnen we dit aan?’ Op elke vraag konden we antwoorden: ‘Geen idee, maar het komt wel goed! En zo niet, dan zoeken we een manier waarop het weer goed komt!’

Want ondanks dat mijn eerste prachtige zoon downsyndroom heeft en ik drukker met hem ben dan met de anderen is het me allemaal waard! En ondanks dat moederschap onmeuig veel werk is, je zware dagen hebt, mooie dagen hebt, lacht en huilt, had ik na drie wilde en luide jongens alsnog liefde en energie over! Voor een vierde kindje. Ik ben namelijk van het soort dat niet opgeeft zodra het moeilijk wordt. Ik hou van uitdaging, bergen verzetten, diep gaan en doorgaan!

We weten dat de eerste jaren tropenjaren zijn. Bikkelen en hard werken. Boordevol blunders, slapeloze nachten, vieze luiers, ruzies, meltdowns (van zowel de kids als van ons zelf), een baby die je lip fijn knijpt, niet loslaat, zowat afscheurt en glazen wijn om semi niet gestoord te worden. Maar ook boordevol kusjes, knuffels, mijlpalen, lachjes, eerste woordjes, grapjes, gekke uitspraken en ‘ik hou van je mama’.. Je kunt niet in de toekomst kijken. Je weet niet of je kindje gezond geboren gaat worden. Je weet ook niet of je kindje gezond zal blijven!

Dus dat ik vier kinderen heb mogen krijgen betekent dit dan dat ik niet mag zeiken over het moederschap? Hou op zeg! Het leven is niet alleen ‘in de gloria momenten’ boordevol zonneschijn, lounge muziek en cocktails! Zo is ook je relatie, je werk of je vriendschap niet alleen maar ‘leuk’. Het leven is hard werken. Dat gaat met ups en downs. En soms is het gewoon heerlijk om even iedereen en alles af te zeiken, vol zelfmedelijden te janken op de bank omdat je kinderen terrors zijn die dag of gewoon een beste trap tegen een stuk speelgoed aan te geven. Had ik dan maar niet voor kinderen moeten kiezen… hierom? Bullshit. Want ondanks deze momenten zijn ze mijn alles! Vecht ik voor ze, ga ik voor ze door het vuur en strijk ik regelmatig het behang weer glad!

Dat iets soms moeilijk is, dat je er dingen voor moet laten, je zelf even aan de kant moet schuiven… hoeft niet te betekenen dat het niet het mooiste op aarde is.

Lees ook: "Unpopular opinion: ik breng mijn kind in de schoolvakanties naar de BSO"