Een meisje na drie jongens | Mijn bevalling

Donderdagochtend zijn wij naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik met 39 weken ingeleid kon worden in verband met de zwangerschapsdiabetes. Om 8:15 uur hebben wij ons gemeld en om 9:00 uur werd geconstateerd dat mijn baarmoedermond helaas nog niet gereed was voor inleiding. Dus werd besloten om deze eerst te ‘primen’!

Het primen gebeurde door middel van een Propess veter met hormonen. Deze werd om 10:00 uur ingebracht en zou ervoor moeten zorgen dat de baarmoedermond week werd. De veter moet twaalf uur blijven zitten en het zou ook heel goed kunnen dat de bevalling hierdoor zelf op gang zou komen.

In de middag begon het wat te rommelen. Ik begon wat krampen te krijgen. Aangezien je elke vier uur aan het CTG werd gelegd, kon je ook heel goed zien dat ik elke 2,5 minuut een wee had. Nog niet heel heftig, maar toch.

‘S Avonds om 20:00 uur werden de weeën wat sterker. Er werd besloten om te kijken of de weeën ook voor ontsluiting hadden gezorgd en of we naar een verloskamer konden worden verplaatst. En ja hoor!! 4 cm ontsluiting. Ik was er van overtuigd dat we ‘s avonds onze dochter in de armen konden vasthouden. Helaas stopte de weeën rond 01:00 ‘s nachts.

De volgende ochtend om 6:00 uur, (na een voor mij slapeloze nacht) werd nogmaals gecontroleerd of ik inleidbaar was. Yes!!! We waren zo ver. Het infuus werd on 6:30 aangesloten. Nu was het wachten op het begin. Een aantal keer werd het infuus verhoogd, omdat ze graag 4 weeën in 10 minuten willen zien.

Rond 9:15 / 9:30 uur werden de weeën toch wel heftig. Ik heb bij de andere drie bevallingen een pompje met remifentanil gehad. Een heerlijk pijnstilling door middel van infuus. Ik wist nu al, dat wil ik deze bevalling ook. Dus rond 9:30 uur om het pompje gevraagd, want het werd toch wel pijnlijk. De verpleegkundige liep weg om hiervoor alles te regelen. Ze zou de verloskundige halen, want ze willen ook van te voren nog even weten en voelen hoe ver je bent.

Toen zij 10 minuten later terugkwamen op de kamer zei ik: ‘ik voel haar zakken!!!!!’ De verloskundige voelde en gaf aan: ‘Je hebt al volledige ontsluiting, je gaat bevallen!!! Dus geen pompje meer!’

En ja hoor, daar was het gevoel! Dat oergevoel, de persdrang. Iets wat je niet kunt tegengaan. Dit heb ik alleen bij Joas gevoeld. Bij Jens en Juup nooit goede persdrang gehad en ze er echt zelf moeten drukken.

Vanaf 9:50 uur begon het werk (aldus het verslag)! Wat een heftig gevoel zeg, die persdrang. Maar wat fijn als je mee mag persen. Naast de oerbrullen die je soms even kwijt moet en het zuchten voelde ik haar komen.

Bij alle andere drie ben ik ingeknipt. Nu ging alles zo snel, dat daar niet eens tijd voor was. De een na laatste wee voelde ik ook echt paniek. Ik kon niet ontspannen, voelde enorme pijn en druk en dacht alleen maar ‘ik ga dood!’ (Lekker dramatisch hè, ik hou ervan.)

De laatste wee, persen, zuchten, persen, zuchten.. kijken… ‘Pak haar maar!’ 10:01 uur… Daar was ze! Mijn dochter lag op mijn borst. Ik had een dochter!! Ik heb het geflikt. Ik heb het geflikt zonder pijnstilling. Negen maanden gewacht op dit cadeautje. En daar was ze. Perfectie!! Tranen van geluk. Tranen van: ‘Tering!! Wat deed dat zeer!’ Tranen van: ‘Ik-doe-dit-noooooit-weer!’ (Zei ik bij Juup ook)

Van alle vier de bevallingen was deze het heftigst, snelst, maar ook goed! Alles ging goed!!!

En nu zijn we een gezin van zes. En lig ik uiteengereten op bed (klein beetje ingescheurd en een kilo aambeien).. Maar man, wat ben ik gelukkig! Nu aansterken en snel er weer kunnen zijn voor mijn mannen.

Volg ons verhaal en onze dagen thuis na de bevalling via Instagram