... En zelf een andere oppas heeft geregeld! (Het gaat hier om 3 uurtjes s'middags dat zij er niet is). Ik sta hier absoluut niet achter, ik ken die man (haar vriend) niet en ik vind het een veel te grote verantwoordelijkheid die ik achterlaat bij een onbekende. De oppas heb ik een paar keer gezien om kennis te maken, maar haar vriend was er nooit bij. 

gelukkig heeft ze niet al te veel pijn of last gehad van haar tandje. Het was 1 onrustige nacht met veel huilen en willen drinken, en toen de tand door was, was het gelukkig weer goed :). 

Mijn dochter is nu 4,5 maand oud, en ik was van plan om tot 6 maanden volledig borstvoeding te geven en dan voorzichtig aan volgens de Rapley methode te gaan voeden. Ik heb nu dan ook gemengde gevoelens over het aanbieden van geprakt voedsel. Aan de ene kant vind ik het lastig om mijn 'ideaal' van 6 maanden volledig borstvoeding te zien varen, aan de andere kant geeft mijn dochter volgens mij duidelijk aan dat ze meer wil dan dat.

na het terug lezen van mijn blog dacht ik ook: pff, wat een onzin, dat kan eens gebeuren. Als ik alleen daarom het gesprek aan was gegaan..

De oma van mijn dochter. Ze past op als ik (gelukkig niet fulltime) werk. Ik heb haar wat regeltjes mee gegeven, zoals de billetjes insmeren met crème tegen hele erge luieruitslag, en in de kinderwagen op de rug te slapen leggen (dus niet op de buik en ook niet in de box, omdat ze daar niet in wil slapen, dat heeft oma inmiddels ook gemerkt) en de fles niet gebruiken een uur na opwarmen (omdat dat in de voorschriften staat), maar oma denkt het beter te weten en deed niet wat ik vraag. Voor mijn gevoel geen regeltjes die niet mogelijk waren, en allemaal gebaseerd op de veiligheid van mijn kleintje. Ik heb zelfs mijn best gedaan om ze op te stellen met zo veel mogelijk vrijheid zodat oma en dochter een leuke band op kunnen bouwen. Mede omdat mijn man dat wil, heb ik ingestemd met de oppasoma ipv kinderopvang. 

Het achterlaten van mijn dochter, verschrikkelijk vind ik het. Zelfs als ik haar naar haar oma breng. 

Na een verlof van 17 weken (want de kleine was een weekje te laat), moest ik er aan geloven. De eerste werkdag. 

In mei 2016 kwam ik erachter dat ik zwanger was! Ik voelde me al een weekje vreemd, maar wilde eerder nog niet testen omdat ik bang was dat ik dan een vroege miskraam zou testen. Gelukkig testte ik 'zwanger' en kon ik meteen een afspraak maken bij de verloskundige. En daar zat ik dan met mijn man, bij de verloskundige. Een hele vragenlijst werd op ons afgevuurd en het zag er allemaal goed uit! Meteen een afspraak gemaakt voor de echo: ook daar alles prima! Ik was dolgelukkig met het wondertje in mijn buik. Met 17 weken had ik weer een echo en nadat die goed was, hebben we het aan onze ouders en broers en zussen bekend gemaakt. Iedereen aan mijn mans kant was dolgelukkig, mijn moeder vond me te jong (toen 22) en vond zichzelf te jong om oma te worden. Gelukkig waren mijn vader en zusjes wel heel blij met het nieuws.