De eerste werkdag/eerste keer zonder mijn dochter

Na een verlof van 17 weken (want de kleine was een weekje te laat), moest ik er aan geloven. De eerste werkdag. 

De dag ging vooraf aan een nacht met nare dromen over dat mijn dochter de hele dag niet zou eten, slapen, zou vallen en aan onbekenden werd gegeven. Ik had dus niet lekker geslapen (naast dat de kleine nog elke nacht om de 3 uur wil eten).

Omdat ik geen auto heb, en in een dorpje verderop werk, moest ik sochtends vroeg (vind ik) met de trein om mijn dochter naar haar oma te brengen. Gelukkig waren er twee dames bereid me te helpen tillen, want in mijn eentje red ik dat niet. 

Om 9 uur begint mijn werk, en om kwart voor 9 moest ik weg. Om kwart over 8 was ik bij oma, zodat ik de kleine nog even kon voeden, verschonen en knuffelen. Dit ging gepaard met wat huilbuien omdat ik haar echt niet achter wilde laten. Maar goed, ik kon niet meer terug. Tot de laatste minuut heb ik met haar geknuffeld en om 8:50 ging ik uiteindelijk pas weg. Gelukkig stapte ik wel net op tijd binnen!

Mijn collega's waren erg benieuwd naar mijn dochter, dus naast het gemis, kon ik wel vol trots vertellen over mijn dochter! Ik voelde me bijna de hele dag wel leeg. Ik miste echt mijn dochter die ik al 10 weken (en 9 maanden) altijd bij me heb gehad. Om 4 uur was ik ook de eerste die wegging, meteen weer terug naar mijn dochter. 

Toen ik aankwam heb ik mijn dochter meteen in mijn armen genomen en ik heb haar de rest van de dag bijna niet meer losgelaten. Uiteindelijk had ze niet zo veel gegeten bij haar oma, en heeft ze thuis weer lekker veel ingehaald aan de borst. 

Gelukkig mag ik morgen weer de hele dag met haar knuffelen!