Mijn kleine meid en ik

In mei 2016 kwam ik erachter dat ik zwanger was! Ik voelde me al een weekje vreemd, maar wilde eerder nog niet testen omdat ik bang was dat ik dan een vroege miskraam zou testen. Gelukkig testte ik 'zwanger' en kon ik meteen een afspraak maken bij de verloskundige. En daar zat ik dan met mijn man, bij de verloskundige. Een hele vragenlijst werd op ons afgevuurd en het zag er allemaal goed uit! Meteen een afspraak gemaakt voor de echo: ook daar alles prima! Ik was dolgelukkig met het wondertje in mijn buik. Met 17 weken had ik weer een echo en nadat die goed was, hebben we het aan onze ouders en broers en zussen bekend gemaakt. Iedereen aan mijn mans kant was dolgelukkig, mijn moeder vond me te jong (toen 22) en vond zichzelf te jong om oma te worden. Gelukkig waren mijn vader en zusjes wel heel blij met het nieuws. 

Naar de 20-weken echo ging ik met een zwaar gevoel, ik wist niet of het allemaal goed zou zijn. Gelukkig was dat wel het geval! De kleine groeide prima, en ik voelde me goed.

Ook de rest van de zwangerschap heb ik volgens mij prima doorlopen (gelukkig). Ik heb alleen de eerste weken (van week 7 tot week 12 ongeveer) last gehad van misselijkheid, vooral sochtends of als ik vis at. Verder vanaf week 30 last van mijn heupen, maar niet enorm veel. Om die reden ging ik wel met 34 weken met verlof van mijn werk, maar dat was ik stiekem toch al van plan. 

Met 41 weken begonnen de weeën en na 2 dagen weeën (steeds maar om de 10 minuten) heb ik de verloskundige gebeld, die constateerde 4 cm ontsluiting dus ik mocht naar het ziekenhuis. Dat wilde ik graag omdat we in een studiokamer in een flat wonen, en ik geen zin had in meegenietende buren. Eenmaal in het ziekenhuis had ik 5 cm, en ben ik onder de douche gaan liggen. Twee uur later had ik 7 cm en twee uur later was de baarmoedermond harder geworden en zat ik weer op 6. De verloskundige legde uit dat dat kwam doordat mijn lichaam vermoeid was geraakt van inmiddels 3 nachten zonder slaap. Met die mededeling was mijn bevalling opeens klinisch, omdat ik aan de weeenopwekkers moest. Na voor mijn gevoel een uur een weeenstorm(in werkelijkheid waren het er twee en een half, gek hoe anders de tijd lijkt te gaan als je aan het bevallen bent) kreeg ik persdrang en na een half uurtje was daar onze prachtige dochter. Ik heb de hele zwangerschap gedacht dat ik een zoontje zou krijgen, we wilden het geslacht niet weten. Ik vond het een hele leuke verrassing dat ik het fout had, en was gelukkig meteen verliefd op onze prachtdochter.

Nu twee maanden later doet ze het nog altijd geweldig. Ze drinkt goed, groeit goed, begint te brabbelen, speelt met de babygym en iedereen is gek op haar. Alleen mijn moeder laat nog altijd subtiel blijken dat ze zichzelf te jong vind om oma te zijn. 

Morgen begin ik weer met werken. Ik lig er al wat nachten van wakker en heb er weinig zin in. Dat lijkt vrij normaal te zijn, dus we gaan het zien! 

Ik hoop hier te kunnen schrijven over dingen die ik meemaak en over hoe ik me voel als moeder. Ik lees ook al een tijd met jullie mee en voel me wel thuis op mamaplaats.

Groetjes!