Waar zal ik eens beginnen, misschien met een sorry?
Ja, een excuses lijkt me wel op zijn plaats... 
Het is inmiddels een hele poos geleden dat ik heb geblogd, in de laatste blog vertelde ik dolenthousiast over het kloppende hartje dat te zien was op de echo. Hoe het nu gaat?
Inmiddels ben ik bijna 18 weken zwanger, groei ik gestaag door en heb ik een ontzettend actief kindje in mijn buik.
Na de echo waar het kloppende hartje op te zien was zijn we nog wel af en aan bij de verloskundige geweest ivm bloedverlies, gelukkig was dit na 8 weken helemaal over.
Helaas is het geen onbezorgde zwangerschap, mijn placenta bleek voor de uitgang te liggen. Balen! Maar dit kan nog steeds goed komen, in de meeste zwangerschappen trekt hij nog mooi mee omhoog dus hopelijk gebeurd dat bij mij ook, Over 2 weken hebben we de GUO (medische 20 weken echo) in het UMCG, dan zal blijken of mijn placenta al mooi omhoog kruipt.
Ook kreeg ik na het standaard bloedonderzoek te horen dat ik antistoffen aanmaak, en dan niet antistof D zoals bij de meeste zwangere vrouwen waarvoor je 2 keer een prik krijgt en dan is het opgelost. Nee een kans van 0,8% dat je dit hebt en uiteraard, heb ik het.
Wat houdt het in? Er zijn irregulaire erytrocyten antistoffen gevonden in mijn bloed, dit betekend dat ik antistoffen aanmaak tegen de baby. Of het schadelijk is voor ons kindje dat hangt van heel veel dingen af. Bijv. bloedgroep.
In het aller aller aller ergste geval betekent het dat ik het bloed van de baby afbreek waardoor er een ernstige bloedarmoede ontstaat bij de baby. Dit houdt dan ook in dat ik tijdens de zwangerschap een intra uteriene transfusie zal moeten ondergaan (dan krijgt de baby in mijn buik een bloedtransfusie via de navelstreng) maar ik wil hier nog helemaal niet teveel bij stil staan.
Er moest eerst nogmaals bloedonderzoek gedaan worden, toen hadden ze niet genoeg antistoffen om het te typeren. Toen weer bloedonderzoek. Weeeeer hetzelfde verhaal. Ik moet nu dus nog steeds afwachten hoe dit af gaat lopen... Maar dat er zo weinig antistoffen zijn gevonden dat ze het niet kunnen specificeren dat lijkt mij alvast gunstig, daar houd ik me maar aan vast.
Verder weten we sinds 4 weken dat we na onze zoon, nu een dochter verwachten! Hier heb ik wel even aan moeten wennen, ik had zelf ook sterk het gevoel dat ze een meisje zou zijn maar toch dacht ik, neeeeeee het is vast een jongen!
Het maakte ons totaal niks uit, nog steeds niet. We waren alleen zo ontzettend nieuwsgierig haha.
Verder ben ik begonnen met mijn nieuwe baan, als jawel... kraamverpleegkundige! In welk ziekenhuis dat verklap ik niet ivm privacy. Ik heb het er ontzettend naar mijn zin en dat is ook de reden waarom ik mijn blog een beetje verwaarloosd heb de laatste maanden. Ik had het erg druk met andere dingen.

Het is vanmorgen vroeg, 7 uur. Ons zoontje is wakker en mijn man haalt hem uit bed en neemt hem mee naar beneden.
Ik blijf nog even liggen, ik ben namelijk beroerd... Elke dag, de hele dag.
De eerste gedachte die door mijn hoofd schiet is natuurlijk onze afspraak bij de verloskundige, vandaag is het eindelijk zover ook al bekruipt mij het gevoel steeds meer dat ik geen zin heb om er naartoe te gaan, bang voor wat kan gaan komen.
Wonderbaarlijk vliegt de tijd voorbij en voordat we het in de gaten hebben is het 11.15 en zitten we in de auto richting mijn schoonmoeder want zij past op ons zoontje.
Mijn zoontje is helemaal in zijn nopjes want in maart heeft hij een nichtje gekregen en oma past ook op haar vandaag. Dubbel zoveel pret dus!
Mijn man drinkt samen met zijn moeder nog een bak koffie en ik zit inmiddels kokhalzend op de bank.
Dan is het tijd om te gaan, we komen bij de verloskundige en nemen plaats in de wachtkamer, meestal loopt het wel wat uit dus ik pak even een boek die we samen kunnen doorbladeren, het gaat over geboortefotografie en we bladeren door het boek tot ineens,,, de deur gaat open. Kom je? Zegt onze verloskundige.
Ze geeft ons een hand en zegt; ben je zenuwachtig? Ja natuurlijk antwoord ik... Waarop zij zegt, ik ook!
Haha, jeetje denk ik wat lief van haar ze komt ook gewoon echt nerveus over.
We volgen haar naar de echokamer die vast zit aan haar kantoor en ik ontkleed me van onderen, want ja op deze termijn heb je via een inwendige echo toch net wat beter beeld en ik ben het wel gewend na het icsi traject.
Ik zeg tegen haar dat ik het niet wil zien, dan doe je je ogen maar dicht antwoord ze en ze brengt de echo in en gaat kijken. Mijn ogen dichthouden lukt niet meer en met ingehouden adem kijk ik naar het scherm...
Ja hoor, ik zie het al zeg ik, helemaal niks meer alles is weg!
Nou moet je ophouden zegt mijn verloskundige en mijn man zegt ook gelijk, Nee hoor. Kijk dan!
Ze zoomt in en daar ligt een kindje, met een kloppend hartje, Ik doe mijn handen voor mijn mond en schiet vol, ik laat een paar traantjes vallen en mijn man buigt naar me toe om me een zoen te geven.
Ineens hoor ik wat snikken aan de andere kant naast me, ja sorry zegt mijn verloskundige, ik word er zelf ook emotioneel van ik ben zo blij voor jullie! Ik kijk haar aan en ik zie het, wat oprecht, wat een mooi mens is ze toch!
We hebben denk ik ook wel een wat andere band dan de meeste verloskundigen met hun patiënten hebben, we kennen elkaar op werkgebied en heb zelfs al bijna voor hun praktijk gewerkt als assistente.
Enfin, de echo... Het vruchtzakje is ook flink gegroeid en de randen zijn mooi glad. Precies wat ze willen zien, alles ziet er goed uit.
Er is nog wel bloed in mijn baarmoeder te zien maar dit is onverklaarbaar, het lijkt zelfs meer te zijn dan een week geleden.
De verloskundige stelt me al gauw gerust en legt uit dat het bloed wat er zit buiten de baby zit, dit wordt vanzelf door mijn lichaam opgenomen en afgebroken. Er zijn zelfs vrouwen die 9 maanden lang elke maand bloeden (denk maar eens aan i didn't know i was pregnant). 
De echo is klaar en ik kleed me weer aan, mijn man en ik knuffelen elkaar nog even flink en lopen door naar het kantoor.
We bespreken nog wat dingen en spreken af dat ik over 2 weken weer terug kom voor een echo, ik ben dan 9 weken zwanger.
We lopen richting de uitgang en vertellen de assistente het goede nieuws, zij zat namelijk ook al in spanning te wachten en is enorm blij voor ons!
We lopen richting de auto en ik bel en app iedereen die ertoe doet, wat krijgen we een fantastische reacties! Ze zijn allemaal zo blij voor ons. Omdat ik tijdens de wedstrijd van mijn man zoveel bloed verloor en we direct weg moesten is het natuurlijk als een lopend vuurtje gegaan wat er aan de hand was. Dit maakt mij niet uit, de belangrijkste mensen wisten toch al van de zwangerschap.
Iedereen mag het weten, we zetten alleen nog even niks op social media, dat komt nog wel.

Uiteraard worden het nog hele spannende weken, maar wat zijn wij opgelucht en blij,,, onvoorstelbaar na zo ontzettend veel bloed verloren te zijn dat er nu toch een heel krachtig kindje in mijn buik zit met een kloppend hartje.
Je was al een wonder, maar nu een nog grotere!

Daar zaten we dan, samen in de auto, honderden nee duizenden gedachten spookten door mijn hoofd en mijn man? Ja, hij beseft het zich niet, hij zit nog vol adrenaline van zijn gevecht wat natuurlijk ook hartstikke logisch is!
Ik heb het de laatste tijd al wel eens gezegd, straks krijg ik spontaan een miskraam tijdens jouw wedstrijd! In mijn achterhoofd wetend, dat je van spanning niet gaat bloeden maar toch... Alles passeert even de revue momenteel.
In de auto krijg ik ook buikpijn, het wordt steeds erger maar ook dit kan natuurlijk komen omdat ik me veel te veel opwind.
Eenmaal bij de verloskundige val ik bijna flauw als ik de auto uit stap, gelukkig kon jessica net een arm onder mij doorsteken.
Leun maar op mij zegt ze en dit weiger ik, ik ga niet op een hoogzwangere vrouw leunen. Van mijn levensdagen niet.
We lopen arm in arm naar de verloskundige, ook mijn man en schoonmoeder en haar vriend gaan natuurlijk mee.
Eenmaal binnen ga ik eerst even naar het toilet, ik verlies nog steeds heel veel bloed, Jessica staat bij me op de wc en je ziet dat er ook 100 dingen door haar koppie gaan. 
Toen ik de wc uit liep stond mijn verloskundige ook al voor mijn neus, jessica en mijn man gaan mee naar binnen en mijn schoonmoeder blijft met haar vriend in de wachtkamer wachten.
Na een kort gesprekje gaan we dan maar even kijken met de echo. Eerst uitwendig en dan nog inwendig.
Wat mij betreft onzin, want dat het niet goed is dat lijkt me duidelijk.
Er zit nog wel iets hoor,  hoor ik en ik doe mijn ogen open.
We zien een vruchtzakje met iets erin wat nog zoooo klein is dat ik het niet zien kan. Deze dag ben ik ook nog maar 5 weken en 2 dagen zwanger dus hartactie is er niet.
Dinsdag weer terug komen zegt ze... Hopelijk is het bloeden dan gestopt en dan kunnen we kijken of er nog steeds iets zit of dat het er uit gespoeld is.
Natuurlijk waren het erg spannende dagen tot dinsdag, maar de dagen gingen snel.
5 weken en 5 dagen was ik zwanger afgelopen dinsdag, we komen bij de verloskundige en moeten erg lang wachten. We kletsen wat met de assistente die we redelijk goed kennen en ook komt een andere verloskundige nog even de wachtkamer in. Ik ken ze allemaal (werkgerelateerd) en ze zijn inmiddels ook allemaal op de hoogte.
Eindelijk kunnen we naar binnen en ik vertel haar dat ik zaterdag toen ik bij haar weg kwam, ook gestopt ben met bloeden. Ik ben tot maandag nog wat bruin bloed verloren maar erg weinig. 
Oke zegt de verloskundige, laten we maar even gaan kijken.
Ik doe weer mijn ogen dicht, doe ze maar open zegt ze, kijk er zit nog steeds iets en het is allemaal al veel duidelijker te zien dan zaterdag. Het vruchtzakje was gegroeid en er was nu ook een duidelijk dooierzakje aanwezig.
Ik zag zelf geen vruchtje maar heb daar ook niks over gevraagd, het hartje klopte (nog) niet.
Het kan nog alle kanten op verteld ze... Bij het ene kindje begint het hartje bij 5 weken te kloppen en bij de andere met 6 weken dus we moeten het echt afwachten en het liefst een volle week, want als het hartje dan nog niet klopt, Dan gaat het ook niet meer kloppen (ik ben dan 6 weken en 5 dagen zwanger)
We hadden al een afspraak staan voor 13 juni, wat eigenlijk de eerste echo zou worden dus deze laten we staan, 12 uur.

Ondertussen ben ik elke ochtend spuug beroerd, doen mijn borsten zeer en zit ik werkelijk onder de pukkels. Ik ben geïrriteerd en kan niks hebben. Exact dezelfde symptomen als bij mijn zoontje.
Een aantal dagen voor mijn bloedverlies is ook moeders voor moeders langs geweest, toen was ik exact 5 weken zwanger.
Dan moet je ook altijd nog een test doen om te bewijzen dat je zwanger bent, nou dat was wel duidelijk. De urine liep nog nauwelijks over de test en er kwam een enorme knalstreep tevoorschijn die alleen maar donkerder werd!
Nou zegt de informatrice, dat zie ik niet vaak bij deze termijn al. Eigenlijk nooit...
In overleg met mijn verloskundige heb ik ook besloten om gewoon te gaan plassen voor moeders voor moeders, hier mocht ik donderdag mee beginnen maar toen had ik buikgriep dus ik ben vandaag (zaterdag) begonnen met plassen.
Zolang het tegendeel niet bewezen is ben ik gewoon nog zwanger en maak ik dus ook gewoon HCG aan en dit laten we natuurlijk niet verloren gaan!

Nog 3 dagen en dan weten we meer, spannend hoor. We zijn allebei ontzettend nerveus maar mijn man heeft er een heel positief gevoel over, en ik kan alleen maar hopen dat hij gelijk heeft!

Beste Lezers en lezeressen,

Lieve mensen,
Wat een week, wat een week. 
Zoals jullie in mijn vorig blog hebben kunnen lezen hebben wij 2 weken geleden een embryo terug geplaatst gekregen...
En wat was de laatste wachtweek zenuwslopend, het was de eerste poging dus je moet even weer in het ritme van het traject komen, er waren veel ooooo ja momentjes en er waren ook zeker emoties maar vooral zenuwen, o zoveel zenuwen.
Ik heb de hele week vanalles gevoeld, vanalles gedacht. Het ene moment wist ik zeker dat ik zwanger was en het volgende moment wist ik zeker dat ik ongesteld zou worden.
Ik had krampen die kwamen en weer weg gingen, mijn borsten waren het ene moment gevoelig en het andere niet. Ik had elke ochtend een bloedsmaak ik mijn mond, pukkels en ga zo maar door. Het kon dus alle kanten op want alles wat ik voelde kon een aankomende menstruatie betekenen maar ook een beginnende zwangerschap.
Elke dag niet ongesteld was er weer 1, tot vanmorgen...
Vanmorgen was mijn officiële testdag, ik was om 6.30 uur wakker en wij zijn gelijk naar beneden gegaan, ik heb een wegwerp potje uit de kast gepakt en ben naar de wc gegaan, spannend. Wel of geen bloed? Nee geen bloed... Oke, door blijven ademen.
Eenmaal het potje vol te hebben geplast ben ik naar de huiskamer gegaan waar mijn man al zat te wachten, we hadden een clear blue digital test met weken indicator.
Daar ging hij dan, de test moest 20 seconden met de teststrip in de urine worden gedompeld. Al gauw kwam er een zandloper in beeld en dit duurde en dit duurde en dit duurde... 
En toen,,, ZWANGER!!!! 2-3 weken!
Mijn man was ongelooflijk blij en ik voelde me eigenlijk compleet overdonderd en zo voel ik me eigenlijk nog steeds wel een beetje. Het moet echt even landen hoor, de eerste icsi-mnc poging raak!
Wat een mazzel, wat een wonder. Dat kan toch bijna niet? De test is nu al 13 uur geleden gedaan en nog steeds is het besef er nog niet helemaal, ik vind het zo ongelooflijk!
Er zijn zoveel vrouwen en stellen die er jaren over doen, en wij?? Vanaf het intakegesprek 5 weken en 4 dagen..
Wie had dat nou gedacht toen we het intakegesprek hadden dat ik 5 weken later al zwanger zou zijn?
Wij realiseren ons dat we hier ONTZETTEND dankbaar voor moeten zijn en dat zijn we uiteraard ook! Nu worden het vooral erg spannende weken tot we die magische 12 weken grens hebben bereikt, maar ik probeer zoveel mogelijk vertrouwen in mijn lichaam te hebben en zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen.
Eerder dronk ik elke dag wel 2 colaatjes en af en toe een blikje red bull. Dit heb ik helemaal afgezworen, ik leef al een paar weken cafeïnevrij.
Morgen mag ik het ziekenhuis bellen om een afspraak te maken voor de eerste echo, ik houd jullie op de hoogte.

Nee het is niet goed, het is al kwart voor 9 zeg ik tegen mijn man. Ze zouden tussen half 9 en 10 bellen!
Als ze goed nieuws hadden dan hadden ze vast gelijk gebeld!!
Mijn man wordt zolangzamerhand knettergek van mij zoals jullie je misschien wel voor kunnen stellen...
En dan, om 9 uur gaat de telefoon van mijn man. We zitten beide vastgevroren aan de bank en ons zoontje komt er aan rennen, OMA OMA OMA!! Maar het is oma niet die belt, het is het UMCG. 
Mijn man neemt op en luistert, ik kijk vol spanning naar zijn gezicht en probeer mee te luisteren... Ineens verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht, ECHT! ja bedankt, super. We zijn heel erg blij. En ik roep heel blij YES!
Het is een kans, een kans op een kindje. Wat zijn wij opgelucht. Toen we voor ons 1e kindje in het traject zaten was er na de eerste punctie geen embryo en geen terugplaatsing, hier hebben we het destijds ontzettend moeilijk mee gehad en de moed zakte ons toen in de schoenen omdat direct de eerste keer al iets mis gaat.

Ik zal bij het begin beginnen...
19 april was ons intakegesprek in het UMCG en we konden bij de volgende menstruatie al beginnen, dit was precies een week later op 26 april en op 3 mei hadden we onze eerste afspraak voor de uitgangsecho.
Natuurlijk, wel weer even spannend! Mijn man en zoontje waren dit keer mee maar de keren erna niet.
Mijn ei groeit goed en mijn baarmoederslijmvlies ook en voordat ik het in de gaten heb zit hij op 14 mm en mag ik beginnen met spuiten.
Ik zet de eerste spuit cetrotide en dan bedenk ik me ineens iets, oh ja. Ik ben er allergisch voor! Wat dus inhoud dat ik dikke bulten op de inspuitplek krijg, het ontzettend jeukt en gelijk hoofdpijn heb.
Het stimulerende hormoon wat ik spuit heb ik gelukkig geen last van.
2 dagen later moet ik weer heen en is mijn ei 20 mm, tijd om de punctie in te plannen!
Later op de dag krijg ik telefoon, 11 mei om 09.00 uur is het zover, de eerste punctie.
´s avonds moet ik pregnyl 10.000 spuiten en normaal vroeg ik daar anderen voor maar ik wilde het nu perse zelf doen en het is me gelukt! Wat een overwinning.

Het is een poosje geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord, ik had eerlijk gezegd ook niet zoveel te vertellen.
Tot nu! Ik heb nieuws.

Daar was hij dan, de brief...
De langverwachte brief van het UMCG. 
Wel te verstaan, afgelopen donderdag, tussendemiddag viel hij op de deurmat...
Ik was niet thuis op dat moment en mijn man heeft netjes gewacht tot ik thuis was met het open maken van de brief.
Toen ik thuis kwam lag hij op tafel en natuurlijk heb ik hem meteen open gemaakt, oh nee. Eerst even voelen, hmmmmmm wat een dikke enveloppe met papieren!
Bij het open maken zat er direct een afsprakenbrief in, hey! dat was een meevaller, aan de telefoon hadden ze namelijk gezegd dat we eerst alle formulieren toegestuurd kregen en weer terug moesten sturen en dan pas de afspraak kregen, maar nu hadden we de afspraak dus meteen. 19 April mogen we naar voortplantingsgeneeskunde, om 15.30 uur.
Helaas, voortplantingsgeneeskunde... Wat dus waarschijnlijk betekent dat we weer door de hele molen aan onderzoeken moeten voordat we met het traject mogen beginnen.
Persoonlijk kan ik me hier niet zo in vinden als dit weer nodig is, ik heb namelijk een regelmatige cyclus van standaard 28 dagen, gebruik al 5 jaar geen anti conceptie meer, ik ben al eens door de onderzoeksmolen geweest 3 jaar geleden op voortplantingsgeneeskunde en ik heb bewezen dat ik een zwangerschap kan uitdragen.
Maargoed, misschien valt het mee... Misschien heb ik het wel fout. Ik hoop het maar.