Er op of eronder, klopt je hartje wel of niet?

Het is vanmorgen vroeg, 7 uur. Ons zoontje is wakker en mijn man haalt hem uit bed en neemt hem mee naar beneden.
Ik blijf nog even liggen, ik ben namelijk beroerd... Elke dag, de hele dag.
De eerste gedachte die door mijn hoofd schiet is natuurlijk onze afspraak bij de verloskundige, vandaag is het eindelijk zover ook al bekruipt mij het gevoel steeds meer dat ik geen zin heb om er naartoe te gaan, bang voor wat kan gaan komen.
Wonderbaarlijk vliegt de tijd voorbij en voordat we het in de gaten hebben is het 11.15 en zitten we in de auto richting mijn schoonmoeder want zij past op ons zoontje.
Mijn zoontje is helemaal in zijn nopjes want in maart heeft hij een nichtje gekregen en oma past ook op haar vandaag. Dubbel zoveel pret dus!
Mijn man drinkt samen met zijn moeder nog een bak koffie en ik zit inmiddels kokhalzend op de bank.
Dan is het tijd om te gaan, we komen bij de verloskundige en nemen plaats in de wachtkamer, meestal loopt het wel wat uit dus ik pak even een boek die we samen kunnen doorbladeren, het gaat over geboortefotografie en we bladeren door het boek tot ineens,,, de deur gaat open. Kom je? Zegt onze verloskundige.
Ze geeft ons een hand en zegt; ben je zenuwachtig? Ja natuurlijk antwoord ik... Waarop zij zegt, ik ook!
Haha, jeetje denk ik wat lief van haar ze komt ook gewoon echt nerveus over.
We volgen haar naar de echokamer die vast zit aan haar kantoor en ik ontkleed me van onderen, want ja op deze termijn heb je via een inwendige echo toch net wat beter beeld en ik ben het wel gewend na het icsi traject.
Ik zeg tegen haar dat ik het niet wil zien, dan doe je je ogen maar dicht antwoord ze en ze brengt de echo in en gaat kijken. Mijn ogen dichthouden lukt niet meer en met ingehouden adem kijk ik naar het scherm...
Ja hoor, ik zie het al zeg ik, helemaal niks meer alles is weg!
Nou moet je ophouden zegt mijn verloskundige en mijn man zegt ook gelijk, Nee hoor. Kijk dan!
Ze zoomt in en daar ligt een kindje, met een kloppend hartje, Ik doe mijn handen voor mijn mond en schiet vol, ik laat een paar traantjes vallen en mijn man buigt naar me toe om me een zoen te geven.
Ineens hoor ik wat snikken aan de andere kant naast me, ja sorry zegt mijn verloskundige, ik word er zelf ook emotioneel van ik ben zo blij voor jullie! Ik kijk haar aan en ik zie het, wat oprecht, wat een mooi mens is ze toch!
We hebben denk ik ook wel een wat andere band dan de meeste verloskundigen met hun patiënten hebben, we kennen elkaar op werkgebied en heb zelfs al bijna voor hun praktijk gewerkt als assistente.
Enfin, de echo... Het vruchtzakje is ook flink gegroeid en de randen zijn mooi glad. Precies wat ze willen zien, alles ziet er goed uit.
Er is nog wel bloed in mijn baarmoeder te zien maar dit is onverklaarbaar, het lijkt zelfs meer te zijn dan een week geleden.
De verloskundige stelt me al gauw gerust en legt uit dat het bloed wat er zit buiten de baby zit, dit wordt vanzelf door mijn lichaam opgenomen en afgebroken. Er zijn zelfs vrouwen die 9 maanden lang elke maand bloeden (denk maar eens aan i didn't know i was pregnant). 
De echo is klaar en ik kleed me weer aan, mijn man en ik knuffelen elkaar nog even flink en lopen door naar het kantoor.
We bespreken nog wat dingen en spreken af dat ik over 2 weken weer terug kom voor een echo, ik ben dan 9 weken zwanger.
We lopen richting de uitgang en vertellen de assistente het goede nieuws, zij zat namelijk ook al in spanning te wachten en is enorm blij voor ons!
We lopen richting de auto en ik bel en app iedereen die ertoe doet, wat krijgen we een fantastische reacties! Ze zijn allemaal zo blij voor ons. Omdat ik tijdens de wedstrijd van mijn man zoveel bloed verloor en we direct weg moesten is het natuurlijk als een lopend vuurtje gegaan wat er aan de hand was. Dit maakt mij niet uit, de belangrijkste mensen wisten toch al van de zwangerschap.
Iedereen mag het weten, we zetten alleen nog even niks op social media, dat komt nog wel.

Uiteraard worden het nog hele spannende weken, maar wat zijn wij opgelucht en blij,,, onvoorstelbaar na zo ontzettend veel bloed verloren te zijn dat er nu toch een heel krachtig kindje in mijn buik zit met een kloppend hartje.
Je was al een wonder, maar nu een nog grotere!