De eerste punctie...

Ik zal bij het begin beginnen...
19 april was ons intakegesprek in het UMCG en we konden bij de volgende menstruatie al beginnen, dit was precies een week later op 26 april en op 3 mei hadden we onze eerste afspraak voor de uitgangsecho.
Natuurlijk, wel weer even spannend! Mijn man en zoontje waren dit keer mee maar de keren erna niet.
Mijn ei groeit goed en mijn baarmoederslijmvlies ook en voordat ik het in de gaten heb zit hij op 14 mm en mag ik beginnen met spuiten.
Ik zet de eerste spuit cetrotide en dan bedenk ik me ineens iets, oh ja. Ik ben er allergisch voor! Wat dus inhoud dat ik dikke bulten op de inspuitplek krijg, het ontzettend jeukt en gelijk hoofdpijn heb.
Het stimulerende hormoon wat ik spuit heb ik gelukkig geen last van.
2 dagen later moet ik weer heen en is mijn ei 20 mm, tijd om de punctie in te plannen!
Later op de dag krijg ik telefoon, 11 mei om 09.00 uur is het zover, de eerste punctie.
´s avonds moet ik pregnyl 10.000 spuiten en normaal vroeg ik daar anderen voor maar ik wilde het nu perse zelf doen en het is me gelukt! Wat een overwinning.

De ochtend van de punctie ben ik eigenlijk nog niet heel erg zenuwachtig, ik laat het allemaal op me afkomen. Mijn schoonmoeder is inmiddels ook op de hoogte omdat dat niet anders kon ivm oppas voor onze kleine man.
Om 7 uur ´s morgens komt mijn schoonmoeder binnen en om 8 uur rijden wij richting het UMCG, eenmaal daar gekomen zijn we natuurlijk een half uur te vroeg en dat half uur is toch wel zenuwslopend hoor. Al dat wachten, niks voor mij! 
om 9 uur is het dan zo ver, de punctie. Ik kleed me uit en ga op de speciale stoel liggen, ze kijken of het eitje er nog zit en gelukkig... Hij zit er nog!
Dan komt het moment dat er een infuus geprikt moet gaan worden, dit lukt niet en na wroeten en schuiven en prikken val ik bijna flauw, ai ai ai... Wat weer een gedoe. Eenmaal weer een beetje bijgekomen discussiëren de arts en verpleegkundige met mij om de punctie zonder pijnbestrijding te doen, dit zie ik helemaal niet zitten en kijk mijn man aan die naast mij heeft plaats genomen, wat denk jij? Zeg ik tegen hem.
Ik zie hem peinzen en de arts ziet mijn spanning, doen waar jij je goed bij voelt he! Ik zeg dat ik toch graag een infuus wil voor de pijnstilling, aangezien ik een klein trauma heb overgehouden aan de eerste punctie van de vorige keer dat we in het traject zaten (deze was zonder pijnbestrijding).
Zo gezegd zo gedaan en binnen een mum van tijd zit dankzij een kleiner naaldje het infuus er zo in. PFIEUW! Wat een opluchting...
Ik moet gaan liggen en de arts brengt de eendenbek in en begin met mij van binnen spoelen met warme vloeistof en met grote lange wattenstaafjes wordt de boel van binnen schoongemaakt, NIET PRETTIG!!
Inmiddels neemt de spanning meer en meer toe en lig ik met mijn benen ontzettend te rillen, ik probeer me te ontspannen maar het lukt niet. Ik ben bang, een gevoel die ik niet tegen kan houden.
De verpleegkundige geeft aan dat hij de fentanyl gaat spuiten via het infuus en de arts daarna gaat prikken, ik krijg de fentanyl toegediend en ik voel me even heeeeeeeeeeeeeeeeel lekker. Ik kan bijna niet meer praten en ook mijn hoofd voelt ontzettend zwaar.
1,2,3 zegt de arts en PATS ze prikt. JEEETJE MINA dit is niet leuk, wat doet het ontzettend veel pijn. Zelfs ondanks de fentanyl, ik bedapper me en bijt op mijn kiezen en zeg tegen mezelf KOMOP! Je hebt een kind gebaard dus dit gaat je ook wel lukken. Eindelijk is het achter de rug, ik adem even een paar keer flink in en uit en ben blij dat het er op zit, mijn man kijkt inmiddels alsof hij een spook heeft gezien en is ook blij dat het nu klaar is.
En dan weer een spanend gedeelte, via een groot scherm in de punctiekamer kunnen we meekijken door de microscoop op het laboratorium of er een eicel is meegekomen bij de punctie, dit gebeurd namelijk niet altijd.
JA, daar is hij , zegt de verpleegkundige opgelucht. Pfieuw, gelukkig. 
De verpleegkundige zet de (soort van tandartsstoel) omhoog en ik begin me gelijk niet goed te voelen, mijn oren beginnen te suizen en ik word duizelig. Blijkbaar zien ze het aan mij en word ik gelijk weer achterover gelegd.
Okay, dit ging dus totaal niet als gepland... Ik word er een klein beetje gefrustreerd van, stom lichaam. Doe toch normaal!

Na enige tijd lukt het me om van mijn stoel in een ligbed over te huppen en word ik naar de verkoever gebracht, daar aangekomen moet mijn man naar het lab om zijn 'ding te doen' if you know what i mean... Respect hoor voor die mannen dat ze dat kunnen in zo'n omgeving en na zo'n gebeurtenis.
Ik lig alleen op de verkoever en ik begin me ondertussen weer niet goed te voelen, ik krijg geen lucht meer, mjn armen en handen worden doof en met mijn laatste krachten probeer ik de bel te pakken en kan ik er nog net op drukken, ondertussen lag ik dus al k.o.
Na enige tijd komt er een verpleegkundige binnen en ze schrikt, komt gelijk bij me zitten en masseert mijn handen en armen voor me, zo ontzettend lief! Ik vertel haar kort wat er net is gebeurd en ze legt me anders neer.
Even later is mijn man weer terug en hij schrikt ook als hij me ziet.
Een poosje later begint mijn monitor te piepen, ik kijk en zie dat mijn saturatie zakt naar 80% en ik word duizelig, het voelt alsof er een olifant op mijn borst zit en alsof ik langzaam in slaap val. De verpleegkundige komt met een noodgang binnen gerend en zorgt ervoor dat ik beter ademhaal. Gelukkig ging het toen snel beter maar elke keer als ik omhoog ging of bewoog dan werd ik niet goed. Even later gaat weer die monitor af... Ondertussen weet de verpleging ook niet meer wat ze met me aanmoeten en grap ik alvast maar een beetje of er niet nog een kamer vrij is voor me want dat ik zo niet naar huis wilde. Enfin het wordt wel echt een lang verhaal zo he? Respect hoor als je nog steeds aan het lezen bent. 

Na een aantal uren mag ik dan eindelijk naar huis. De autorit was een hel, eenmaal thuis heb ik de hele dag krom gelopen en ik voelde me beroerd, alsof ik een zwaar auto ongeluk had gehad. 

En nu beginnen ze, 2 heeeeeele spannende dagen... HET telefoontje 2 dagen later, is er een embryo of is de bevruchting niet gelukt?? Hoe dat verder is gegaan, kunnen jullie straks lezen op mijn volgende blog! De foto boven mijn blog is trouwens mijn eicel, dat bruine puntje in het midden van al die troebele vage wolkjes.