Een kickboksgala en bloed, heel veel bloed...

Beste Lezers en lezeressen,

Zoals jullie weten ben ik zwanger geworden na ICSI-MNC de eerste poging.
Dolblij waren we toen we er achter kwamen, zo blij dat we het gelijk iedereen die dicht bij ons staat hebben verteld.
We weten dat dat een beetje een taboe is, maar iedereen weet dat de eerste 3 maanden spannend zijn en er iets mis kan gaan en wij dachten, als dat het geval is dan mogen die mensen dat ook weten.

3 juni, een dag waar we al maanden naartoe leefden... Mijn man zijn kickbokswedstrijd in het Martini Plaza in Groningen, er waren vette flyers gedrukt, er werd ontzettend hard getraind en ook de opkomstmuziek is tot in de puntjes besproken.
Wij zijn beide 2 kickboks fanaten, ik heb mijn handschoenen inmiddels in de wilgen gehangen maar het is mijn man zijn grootste passie.
En toen was het dus zover, samen met mijn beste vriendin, mijn schoonmoeder en haar vriend en een stuk of 10 man van de sportschool waren we in het martiniplaza.
Het was mijn geniale idee om een uur voordat de deuren open gingen af te spreken bij de ingang zodat we als eersten naar binnen konden en we de mooiste plekjes konden bemachtigen.
Daar stonden we dan, anderhalf uur wachten op mijn allerhoogste hakken want ja, ik moest me natuurlijk flink op doffen want het is eeuwen geleden dat ik eens uit was zonder kind.
Onze zoon was de hele dag bij mijn ouders en hun zouden hem ook bij ons thuis op bed leggen 's avonds. Want dit gala begon om half 3 's middags en eindigde om middernacht.

Vlak voordat de deuren open gingen kreeg ik een wat ongemakkelijk gevoel in mijn buik en onderrug, ik geef dit aan aan mijn schoonmoeder en man en beste vriendin en hun zeggen dat dat vast aan mijn hakken ligt en ik geef ze gelijk.
En toch van binnen, voel ik dat er iets niet goed zit.
Toen de deuren eenmaal open gingen moesten we weer wachten, inmiddels werd mijn buik en rugpijn erger... Toen we naar binnen liepen zei ik, zal ik eerst nog even naar de wc gaan? Nee zei mijn vriendin, we moeten nu eerst een mooi plekje zoeken.
Eenmaal het beste plekje te hebben gevonden begon de eerste wedstrijd ook al gauw, mijn buikpijn was gelukkig over dus ik was op dat moment vooral zenuwachtig voor mijn man zijn gevecht, die als 2e kwam.
Toen de wedstrijd van mijn man begon ben ik gaan staan, SHIT. Ik kijk mijn vriendin aan en zeg, Jes... Ik voel wat lopen. Ag man zegt ze hou nou toch eens op er is helemaal niks aan de had, als je een miskraam had dan had je dat echt wel gevoeld want volgens haar zus (die helaas een miskraam heeft gehad in het verleden) voelde het als een kleine bevalling.
De wedstrijd van mijn man begon en mijn gedachten waren even daar, ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd!
Na de 2e ronde voelde ik weer wat lopen, ik dacht nog. Het zal wel afscheiding zijn want daar verlies je ook hele plassen van zodra je zwanger bent.
De wedstrijd van mijn man is afgelopen, hij heeft het ontzettend goed gedaan en de partij kent 2 winnaars. De uitslag is onbeslist. Meteen dat hij de ring uit stapt denk ik, nu moet ik toch maar even naar het toilet gaan. 
Ik vraag mijn vriendin of ze mee gaat maar ze bleef liever even zitten, ze is immers zelf hoogzwanger.
Ik kom op de wc, doe mijn panty en onderbroek naar beneden en Shit. Allemaal bloed. Als een zombie zit ik er naar te staren, pak mijn telefoon, bel mijn vriendin en zeg dat ze bij me moet komen op het toilet...
Zonder te plassen trek ik het hele spul weer omhoog en loop de wc uit, iedereen kijkt naar mijn en ik zie waarom. Ik ben zo wit dat het lijkt alsof ik een spook heb gezien. 

Eenmaal van het toilet af loop ik door de lange gang weer richting de tribune, waarom? Ik weet het niet. Ik was er met mijn hoofd totaal niet bij. Halverwege bedacht ik me dat mijn man nog van niks wist omdat ik toch dacht hem niet te kunnen bereiken, maar ik bel hem toch maar. Kan het altijd proberen... Inderdaad geen gehoor.
een paar tellen later gaat mijn telefoon, mijn man belt. Op dat moment barst ik in tranen en hyperventileren uit en kan ik nog net verstaanbaar zeggen dat ik een miskraam heb gehad. Ik kom er aan hoor ik en de verbinding wordt verbroken.
Ik zak neer op de grond en kan alleen nog maar huilen, heeeeel hard huilen. Schijt aan alles en iedereen die lang mij loopt.
Ineens voel ik een hand op mijn been, mijn beste vriendin.  Gelukkig..
Op dat moment komt er een kelner aangelopen om te vragen of het wel goed gaat, Jessica (mijn vriendin) vraagt of we misschien even ergens heen mochten waar niet zoveel mensen waren en dat mocht wel. We komen in een soort restaurant met bar waar volgens mij interviews werden afgenomen, op dat moment staan er ineens 3 beveiligers om mij heen, ik moet gaan zitten op een grijze bank en ik zeg boos, ik kan nu toch niet op een grijze bank gaan zitten? of wilde je hem graag rood hebben??

Zo verstandig als ze waren lieten ze me maar aan de bar staan, ineens staat ook de EHBO achter mij. Jullie ben ik niet nodig dacht ik en ze gingen aan een tafeltje zitten niet heel ver van mij af. De beveiliging is inmiddels op de hoogte en van 1 van de mannen krijg ik een glaasje water. Hij is heel erg lief voor mij, ik schrik want mijn man kan mij hier nooit vinden! Jessica vertrekt met een beveiliger om mijn man te gaan zoeken. De andere beveiliger blijft bij mij en dept mijn gezicht af met een natte doek, hij zegt; het is allemaal al erg genoeg, dus niet je hele gezicht hoeft ook nog onder die uitgelopen make up smurrie te zitten.
Op dat moment bel ik het UMCG, toen ik belde om door te geven dat ik zwanger was zeiden ze immers dat ik bij buikpijn en/of bloedverlies moest bellen met de dienstdoende IVF arts.
Ik krijg de arts aan de telefoon en ze willen helemaal niks voor mij doen, het was weekend en hier konden ze niet speciaal voor naar het ziekenhuis komen tenzij de spoed mij door zou sturen maar die kans was ontzettend klein als het alleen maar om een miskraam ging. (ALLEEN MAAR OM EEN MISKRAAM) BOOS, ZOOOOOOO BOOS was ik.
Op dat moment komen mijn man en jessica binnen lopen, de beveiliger zegt, ze is heel boos ze willen haar niet helpen in het UMCG. Jessica zegt, zal ik suus bellen? (onze eigen verloskundige) Ja zeg ik, doe maar. En binnen een half uur kan ik daar terecht.
Eerst moesten we nog naar de kleedkamer waar de trainers van mijn man ook schrikken als ze mij zien, mijn man legt het verhaal uit en zegt dat ze hem heel gauw moeten aftapen.
Ik zie hun geschrokken blikken en ze weten niet wat ze tegen me moeten zeggen, dus ze zeggen maar niks. Dit kan ik heel goed begrijpen het zijn immers ook mannen he.
Ik ga nog even naar het toilet en mijn schoonmoeder en jessica lopen met mij mee, ik ga plassen en kijk naar beneden in de pot. Allemaal bloed, helderrood met stolsels.
Ik krijg wc papier van mijn schoonmoeder om in mijn onderbroek te doen en op dat moment is mijn man ook klaar om te gaan.
Met mijn hoge hakken in mijn hand lopen we richting uitgang. Natuurlijk kijkt iedereen mij aan met mijn bejankte gezicht maar het boeit me niet. We lopen door de lange gang en wie staat daar voor mij, Sem Schilt...
Ik kijk op, ben heel even onder de indruk maar ik loop gestaag door met mijn gevolg achter me aan. Niemand heeft nog aardigheid om te blijven dus mijn schoonmoeder en haar vriend en Jessica besluiten ook om weg te gaan.
Ik wacht tot mijn man de auto voorrijd en loop naar buiten op blote voeten met mijn hakken nog in mijn hand.
Blijkbaar ben ik zo de trainer van mijn man voorbij gelopen, Ik kreeg niks meer mee.
Ik stap in de auto en daar gaan we dan, richting de verloskundige. Mijn schoonmoeder en haar vriend en Jessica rijden ook mee richting de verloskundige.

Maar hoe dat afloopt, lezen jullie in mijn volgende blog.