DE afspraak, het intakegesprek

Het is een poosje geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord, ik had eerlijk gezegd ook niet zoveel te vertellen.
Tot nu! Ik heb nieuws.

19 April 2017 was het dan zo ver, het intakegesprek in het UMCG. De zenuwen die 4 weken geleden nog zo enorm aanwezig waren, die zijn weg. Zelfs in de auto richting het UMCG, geen zenuwen... Wij beide niet trouwens.
We lopen de parkeergarage uit, de lange gang door en aan het einde rechts, stappen in de lift en lopen naar de afdeling. Eenmaal bij de balie moet ik een beetje lachen, ha, alsof we nooit weg zijn geweest, alsof we hier gisteren nog waren, zo op de automatische piloot liepen we er naartoe.
Ik meld me aan voor de afspraak en we mogen plaatsnemen in de wachtkamer, we kijken wat in het rond en de zenuwen beginnen toch wel wat te komen. Samen besprek we dat er wel wat veranderingen zijn geweest in de wachtkamer, geen tablets meer op de tafels en er hangen nu grote digitale schermen aan de muur met informatie over de klinische genetica en over IVF behandelingen. 
We praten wat, we zitten helemaal alleen in de wachtkamer wat opzich niet raar is want het is al 15.30 uur.
Als je me vraagt welk gevoel op dat moment overheerste dan is dat echt het gevoel van onwerkelijkheid geweest, maar ook het gevoel dat ik me er in berust, ik berust me in het feit dat we er weer zijn. We wisten al vrij snel dat we erg graag een 2e kindje wilden en we wisten ook wat daar voor nodig was. Spontaan zwanger worden is voor ons namelijk onmogelijk...
Ik ben nooit gefrustreerd geweest over het feit dat wij deze weg moeten bewandelen om zwanger te worden, tuurlijk is de behandeling geen pretje maar het is nodig als je kinderen wilt. punt.

Meneer en Mevrouw? Hoor ik vanuit de deuropening... Ik kijk op en zie een arts staan, mij eerste gevoel is oh wat leuk! Een bekend gezicht. Hoi zegt ze! Steekt haar hand uit en groet ons, ze stelt zich niet voor want we herkennen elkaar.
Zijn jullie niet met zijn drieën vraagt ze vervolgens, waarop ik antwoord; Nee een serieus gesprek voeren met een kind van die leeftijd erbij is niet echt een optie, een vriendin past op.
Ze vind het zichtbaar jammer, ze is erg geïnteresseerd in onze zoon en toen we plaats namen aan haar bureau stelde ze dan ook 100-en 1 vragen over hem. Over zijn gezondheid, ze wilde graag een foto van hem zien en we bespreken wat 'problematiek' die hij heeft gehad na zijn geboorte aangaande zijn gezondheid.
Vervolgens begint ze over mijn bevalling, ze had zich erg goed ingelezen in alles. Heftig! zegt ze. En dan niet heftig in de zin van het ging erg slecht, nee dames en heren. Mijn bevalling duurde maar 42 minuten... Heftig is dus een understatement.
Ook daar bespreken we wat over en dan valt er een stilte.

Ja, waarvoor jullie hier zijn... Het semenonderzoek is afgerond en ik heb hier de uitslagen, er zijn 2000 levende cellen gevonden (SLIK. 3 jaar geleden waren het er 5000) ze ziet dat ik schrik en stelt ons gerust. Per microliter is er ongeveer het zelfde aantal zaadcellen geteld als 3 jaar terug dus eigenlijk was het onveranderd volgens haar. Okee, Ik kan weer ademhalen, het verslechterd dus niet, al weet ik dat dat binnen een dag kan veranderen.
Ze bespreekt met ons de optie om ICSI-MNC (=in eigen cyclus. Google is your friend) te doen, of de grote ICSI behandeling.
Wij zeggen beide volmondig ja tegen ICSI-MNC, want ja, zo is het de vorige keer ook gelukt.
Om het even kort uit te leggen, in een grote icsi behandeling worden je eierstokken met erg veel hormonen gestimuleerd zodat er zoveel mogelijk eicellen rijpen en er bij de punctie een groot aantal (hopelijk) gepuncteerd kan worden. Dan worden ze in het lab bevrucht en krijg je na een aantal dagen een verse terugplaatsing en als er embryo's over zijn dan kunnen deze worden ingevroren. Dit traject kun je per kind 3 keer doorlopen (soms 4 keer ligt aan je verzekering)

Bij ICSI-MNC moet je ook hormonen spuiten, maar wordt er elke keer maar 1 eiblaasje gestimuleerd tot groeien, zodat je zo min mogelijk hormonen hoeft te spuiten (lagere doseringen) Je krijgt dan de punctie en hopelijk als de bevruchting is gelukt, na 2 dagen een terugplaatsing. Dit traject mag je 6 keer herhalen. 6 maanden elke maand een punctie dus. en wanneer het dan nog niet geslaagd is, kun je nog 2 (of 3 ligt aan je verzekering) grote, reguliere icsi behandelingen krijgen.
De vorige keer waren er 4 pogingen nodig, bij de eerste keer was er geen embryo ontstaan en de tweede en derde keer wel een embryo maar niet blijven plakken. En bij de vierde keer, de aller slechtste embryo die we tot toen toe hadden gehad, die is blijven plakken en wordt nu bijna 2.

Toen werd er pijnstilling besproken want 3 jaar geleden heb ik de eerste punctie zonder pijnbestrijding gedaan, ik ben door een HEL gegaan en ´s avonds nog een poosje in het UMCG gelegen omdat ik bloed bleef verliezen en de pijn ook bleef aanhouden ondanks paracetamol en diclofenac. 
Daarna heb ik dormicum per tablet gekregen en fentanyl via het infuus, dat was voor mij niet zo´n goede combi want daar kreeg ik saturatiedipjes (ademstilstand) van. Maargoed, we hebben nu dus afgesproken om alleen de fentanyl via het infuus te geven en geen dormicum meer.
En toen... Toen hadden we eigenlijk niks meer te bespreken. De arts zegt dat we gelijk kunnen beginnen bij mijn volgende menstruatie en wij zeggen natuurlijk allebei ja.

Dus nu is het wachten tot ik ongesteld wordt. En dan kunnen we beginnen! Het gaat dus ineens allemaal in sneltrein vaart!