Ik wil RUST

Ik wil RUST, in mijn hoofd en in mijn lijf!

Mijn man geeft een training. Sinds maanden weer “live”.

Ik ben alleen thuis.

Een bekend gevoel bekruipt me, ik zal eind dertig geweest zijn. Na een hectische ochtend ben ik alleen thuis. Kinderen op school, manlief naar zijn werk en ik heb het rijk alleen tot twaalf uur, heerlijk.

En het is ook niet heerlijk. Ik voel me gespannen.

Ik ben onrustig op zoek naar rust.

Ik blijf maar in een kringetje denken. Waar komt dat nare gevoel toch vandaan en wat moet ik ermee?

Ik lees gretig in tijdschriften waarin staat dat ik dan yoga kan doen of moet gaan wandelen. Dat ik af en toe tijd voor mijzelf moet nemen of met een vriendin weggaan.

Bidden ook, och ik bid wat af. Spirituele boeken lezen; ik ben op zoek naar dat ene toverzinnetje die bij mij in moet slaan als een bom en die mij de ogen doet openen. De vrijheid tegemoet. Wat is dat verlangen groot. Maar het zinnetje blijf uit.

Jaren heb ik zo aangemodderd. Absoluut geen weggegooide jaren, het heeft me gebracht tot wie ik nu ben. En het heeft ook iets verdrietigs.

Nu hoor ik je denken; “Wat heeft jou wél geholpen?”

“Kom maar op met je oplossing, ik lees dit omdat ik ook onrustig ben, ik wil zo graag volop genieten, ik wil tevreden zijn met wie ik ben en hoe ik eruitzie, ik wil er zijn voor mijn partner en mijn kind(eren).”

“Ik wil RUST, in mijn hoofd en in mijn lijf!”

Toen ik kraamverzorgende werd, zag ik dat vrouwen in het kraambed ook onzeker waren in hun nieuwe functie als moeder. Net als ik destijds was. En net als ik hadden ze een “gelukkig trauma” meegemaakt. Een mensenkind op de wereld zetten doet wat met je.

Aandacht geven aan jezelf, je vermoeidheid en het verweven van alle nieuwe ervaringen in je leven dat heeft tijd nodig. Tijd nemen voor iets dat je aandacht vraagt geeft rust. Mijn lichaam gaf aan dat er iets was dat mijn aandacht nodig had. Maar ik wist niet hoe.

Dat boeide mij enorm en omdat ik een sterk gevoel had om hier ook iets in te willen betekenen voor andere vrouwen ben ik een 3-jarige opleiding tot coach gaan doen.

Ja en toen gebeurde het. In de opleiding werd ik stilgezet. Zomaar dagen achtereen, in een mooie ruimte, op mijn sokken, ben ik op reis gegaan. Aandacht gegeven aan mijzelf. Te midden van medereisgenoten (vind ik spannend). Allemaal op zoek naar RUST, in hoofd en lijf.

En in een van de eerste dagen, daar was tie; Dé toverzin. Die zo raak was en zo klopt voor mij.

“Als je voorwaarts wil leven moet je achterwaarts begrijpen”

Wat betekent: als je je leven voluit wil leven, de jaren die nog voor je liggen, zal je je moeten omdraaien.

Waar kom ik vandaan?

Waarom voel ik wat ik voel en doe ik wat ik doe?

En wie ben ik dan of wil ik zijn?

Dat heeft mij wél geholpen; het onderzoeken van mijzelf in mijn geschiedenis.

Wat jij dus ook kan doen, als je eens zo’n vrije ochtend hebt, zoals ik ook destijds had, een lekkere kop koffie of thee voor jezelf maken, zet “The Ground” van Ola Gjeilo op je speaker en loop naar de boekenplank waar je fotoboeken staan uit je kindertijd. Begin eens te kijken naar de foto ’s van je geboorte.

Hoe ben jij welkom geheten?

Wie waren er in jouw leven?

Wat speelde er?

En wat waren de boodschappen die jij in je eerste levensjaren hebt ontvangen?

Dit te onderzoeken samen met een (vrouwen)coach, daar is zoveel uit te halen. Ik ben mijzelf zoveel meer gaan begrijpen door om te kijken.

Wat heb ik ‘onrust’ al zo jong, zo goed gevoeld.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zo mooi begeleid ben in mijn proces door precies de juiste professionals voor mij. De onrust is er echt nog wel eens maar het beheerst niet meer mijn leven.

En als het weer eens de kop op steekt dan ga ik even bij mijn 4-jarige ik op visite in het ziekenhuis. Daar zie mijzelf liggen in mijn nachtjaponnetje, een klein meisje alleen. Zonder mama en papa. Vastgebonden aan de spijlen van mijn ziekenhuisbed, met wit wikkelverband.

In gedachten ga ik even naast het bedje zitten en steek mijn arm door de spijlen. Mijn hand leg ik op mijn voorhoofdje. Onze bruine ogen vullen zich onmiddellijk met tranen wanneer ze elkaar ontmoeten. Ik streel zachtjes over mijn mooie haartjes en blijf daar zitten, net zolang tot mijn ademhaling rustiger wordt.

Dan kan ik weer verder…met rust in mijn hoofd en in mijn lijf.