Soms kan ik het gewoon allemaal even niet meer aan, is het mij allemaal teveel. Soms kost het mij zo veel inspanning, zo veel energie om uit bed te komen.. 

Overdenken is geen hobby, het is eerder een fulltime baan, zo vaak ben ik er mee bezig. En om alles en om niets, vooral om niets wat er toe doet volgens mijn omgeving. 

Als kind wist ik ook dat ik anders was dan de rest, maar dan niet op een goede manier. Ik merkte al heel snel dat ik dingen anders zag, hoorde of voelde dan andere kinderen. Lang heb ik gedacht dat dit door mijn ADHD kwam, dat ik daar gewoon meer of anders last van had dan de kinderen met wie ik therapie volgde voor mijn ADHD. Je wil niet als gek verklaard worden of opgesloten worden, dus ik hield mijn mond dicht als mij gevraagd werd of ik dat ook zo voelde, of dat ik misschien iets anders beleefde dan de rest. 

Een tijdje heb ik kunnen doen alsof alles goed ging, alsof ik niet meer onzeker was. Alsof ik alles aan kon wat het leven mij toe zou gooien, maar nu weet ik dat het wederom een masker was, schone schijn. Zo gemakkelijk, zo bedrieglijk. 

Met een hoofd wat overuren draait, ben je vaak enorm moe. Lichamelijk moe, geestelijk moe, emotioneel moe.. Wanneer ik 's avonds in bed lig met mijn vriend, kan ik mezelf er niet eens toe brengen om te praten over wat mij nou precies dwars zit, waar ik last van heb en vooral wat daaraan gedaan kan worden.

Vanaf het moment dat je hardop je twijfels omtrent een zwangerschap/het krijgen van kinderen uitspreekt, krijg je een peloton van mensen over je heen die bij zichzelf denken 'ik zal jouw twijfels wel eens even wegnemen' of van mensen die zeggen 'ik begrijp je volledig, kinderen worden je opgedrongen door de maatschappij en jij laat je daar niet door beïnvloeden.'De twijfel-wegnemers:

Wanneer je de wereld niet zwart wit ziet, maar juist overal beren op de weg ziet, doemgedachtes hebt, of soms alleen maar regenboogjes ziet en door een roze bril kijkt, zijn keuzes die veel invloed hebben op je leven, niet makkelijk gemaakt. Iedere keuze wordt 100 keer overwogen, 50 keer heroverwogen en daarna zie ik er alsnog vanaf of overweeg ik het nog 25 keer. 

Mijn sociale kring is heel klein, mijn sociale batterij is daarom ook heel laag. Zodra mijn sociale batterij leeg is, ben ik enorm vermoeid, geïrriteerd en snauwerig.Ik ben mezelf namelijk enorm bewust van wat ik doe op sociale evenementen, hoe ik mezelf gedraag en hoe anderen mij zullen zien. Mij zul je nooit een hele avond zien dansen, want dan voel ik mezelf voorschut staan. Drinken? Nee stel je voor.. ik heb door mijn ADHD af en toe al geen rem/schaamte, dus als ik alcohol drink word ik nóg eerlijker. Ik ben altijd heel erg bezig met hoe mensen over mij (kunnen) denken, wat mensen van mij (zullen) vinden, daarom houd ik mezelf afzijdig, ben ik altijd de bob en zal ik op feestjes hoogstens een minuutje meedansen voordat ik mezelf met een excuus weer naar de zijlijn laat verdwijnen.Ik kan ook niet zo goed tegen veranderingen of verrassingen. Als ik iets in mijn hoofd gepland heb en het loopt dan niet zo, moet ik daar enorm in schakelen. Verrassingen zorgen voor mij standaard voor paniekaanvallen. Ik kan niet ongepland ergens in springen, want ik wil op elk scenario voorbereid zijn. Gaan we ergens winkelen? Dan neem ik een jas, een vestje of een trui mee voor het geval het koud wordt. Gaan we een weekendje weg? Dan neem ik voor minstens 4 dagen aan kleren mee want stel je voor dat het kouder/warmer wordt dan gepland, of stel je voor dat er kleren vies worden, dan moet ik altijd iets schoons kunnen pakken.Ook als ik doordeweeks één dag vrij ben, door bijvoorbeeld een feestdag, kan ik niet echt ontspannen omdat ik weet dat er dan één dag werk ingehaald moet worden op de volgende dag. Vakanties zijn voor mij ook enorm aanpassen, ik ben regelmatig voor of na werktijd met het werk bezig, waardoor ik in vakanties mezelf echt aan moet wennen om niet in de whatsapp groep van het werk te kijken, niet in het mailsysteem te kijken en de controle los te laten. Door al deze eigenschappen ben ik ook bang om moeder te worden. Kinderen zijn namelijk enorm onvoorspelbaar, wat als ik daar niet mee om kan gaan? Of wat als ik die paranoïde moeder blijk te zijn die haar kind veel te veel beschermt, of juist beschadigd door hoe ik ben. Wat als ik niet gelukkig ben met kinderen omdat het zo tegen mijn manier van leven in druist zoals het nu is.. dit soort vragen kan niemand voor mij beantwoorden, alleen ikzelf, maar als ik zwanger ben kan ik niet meer terug. Ik kan niet zeggen 'joh, het bevalt me niet, geef maar weg.'

Wonder boven wonder haalde ik mijn eindexamen en was ik van school af, eindelijk! De wijde wereld in, op zoek naar een leuke vervolgopleiding en dan met een frisse start opnieuw kunnen beginnen in het schoolleven. Maar dat liep anders dan gepland, de opleiding welke ik volgde vond ik maar niks, het was in mijn optiek te makkelijk en ik miste de uitdaging in de stof. Halverwege het jaar heb ik besloten om te stoppen met mijn opleiding en daardoor kon ik mij weer melden bij de leerplicht, want ik viel nog binnen de leeftijd waarin je leerplichtig bent.