Overdenken.. denken.. denk dat ik er klaar mee ben.

Overdenken is geen hobby, het is eerder een fulltime baan, zo vaak ben ik er mee bezig. En om alles en om niets, vooral om niets wat er toe doet volgens mijn omgeving. 

De schoonmaakster bij mij op het werk, heeft inmiddels aan drie collega's gevraagd of ik zwanger ben want "ik heb een dikkere kop en een pens gekregen." Dit soort dingen raken mij enorm, want ik ben namelijk niet zwanger maar wel heel onzeker over mijn lichaam. Dit resulteert dan meteen in een drastische omslag: niet meer snoepen, meer bewegen, alles om die dikkere kop te laten slinken en om de buik te laten verdwijnen. Daar ben ik dan intensief en vooral obsessief mee bezig, terwijl een 'normaal' mens denkt 'jeetje, vervelend' en vervolgens door gaat met leven. 

Wij gaan binnenkort een weekendje weg en de kat kan niet mee. Mijn vader zegt dan 'die kat kan prima 4 dagen alleen blijven met een extra bakje voer en water,' maar in mijn hoofd is de kat al zijn levens al kwijt en komt hij om van de honger terwijl wij "lang leve de lol" ergens in een uithoek van Nederland zitten. Dat ik dan vervolgens zeg dat ik de kat mee wil nemen, wordt mij niet in dank afgenomen want 'je doet hem daar geen plezier mee, wat als hij wegloopt' terwijl ik allang weet dat mijn kat (welke echt enorm sociaal is, 24/7 bij je op schoot wil liggen en de voordeur niet eens uit durft) ook niet gelukkig is als je hem 4 dagen alleen laat. Sowieso was ik hierover al enorm gepikeerd dat nog niemand zich daar verder druk om had gemaakt, betekent de kat dan niks voor ze?

Maar zo ben ik ook van mening dat, wanneer je geen mening hebt in een situatie, je daarin voor de kant van je geliefde dient te kiezen zodat diegene zich gesteund voelt. Mijn vriend wordt bijvoorbeeld regelmatig aangevallen door zijn ouders, dat hij besluiteloos is, niet voor zichzelf wil/kan kiezen en dat hij over zich heen laat lopen. Maar wanneer hij dan vervolgens tegengas geeft, krijgt hij de volle laag. Mijn schoonmoeder roept regelmatig 'je kan ook alleen naar ons toekomen als ze zichzelf niet lekker voelt' maar spreekt mij ook regelmatig toe als mijn vriend niet in de kamer is 'misschien vindt hij het wel fijn om vaker thuis te zijn' of 'misschien wil hij wel graag een keer iets met zijn vrienden doen.'  Alsof ik heb gezegd: 'als jij iets zonder mij gaat doen, maak ik het uit en daarna schiet ik je neer.' Hij is oud en wijs genoeg om te beslissen wat hij wil doen en wanneer hij dat wil doen en ik steun hem daarin. Als hij drie weken non-stop bij zijn vrienden wil gamen, prima. Het is zijn leven, wij hebben nog geen huis of kinderen samen dus dan moet hij dat zelf weten. Maar mijn vriend staat daar anders in, die vind dat hij niet per se een kant hoeft te kiezen, ook als dat in mijn hoofd dus een error veroorzaakt. 

Als hij geen kant kiest, is hij namelijk niet voor mij. Als hij niet voor mij is, is hij dus in principe tegen mij. Zonder (geldige) argumenten, gaat dit in mijn hoofd door tot ik op een punt kom dat ik denk 'dan stop ik maar met de relatie want dan werkt het zo niet.' Uiteindelijk besef ik mezelf dat ik mezelf dan niet normaal gedraag, maar ik kan daar niks aan doen. Geloof me, ik heb het geprobeerd. Ik heb ruim 30 sessies gehad bij twee verschillende psychologen om te achterhalen waarom ik zo over mezelf denk, waarom ik zo heftig reageer, waarom ik zo hard ben voor mezelf, waarom ik mezelf afsluit, mensen wegduw, kleine dingen mijn hele dag laat beïnvloeden. 

Ik wou dat ik er iets aan kon doen, ik wou dat iemand er iets aan kon doen, dat ik desnoods onder hypnose 'gemaakt' word zodat ik een lang, gelukkig, onbezorgd leven kan hebben. Dat ze de slechte hersencellen wegbranden zodat ik er niet meer over na kán denken, dat ik alleen nog maar opties A, B en C kan zien in plaats van A.1, A.1.1, A.2 en dergelijke...