Soms is het allemaal te veel..

Soms kan ik het gewoon allemaal even niet meer aan, is het mij allemaal teveel. Soms kost het mij zo veel inspanning, zo veel energie om uit bed te komen.. 

Ik ga mezelf hier niet diagnosticeren met een depressie, ik heb geen burn-out, maar ik ben wel emotioneel op. Er is zoveel gebeurd, zoveel op me af gekomen..

Mijn oma is overleden, in een periode van 3 dagen is ze van fit, lief oud omaatje veranderd in een klein hoopje mens waarvan het lichaam het niet meer aan kon. Onbegrijpelijk, onwerkelijk, zo bizar. 

Vier weken geleden zijn we nog met de familie weg geweest, heeft mijn oma nog mee staan bowlen en zijn we lekker uit eten geweest. 

Twee weken geleden breekt ze haar arm maar klaagt ze nergens over. 

Een week geleden geeft ze vanuit bed nog instructies over het opzetten van de kerstboom, welke kerstbal waar hoort. 

Zes dagen geleden wordt ze opgenomen in het ziekenhuis; uitgedroogd, in shock, ziek. Heel erg ziek. 

Vier dagen geleden stopte haar hart met kloppen. 

Ik loop over van spijt, ik heb mijn oma geen laatste knuffel gegeven, ik heb mijn oma geen bezoek gebracht voordat ze in het ziekenhuis kwam te liggen. Mijn oma woonde praktisch om de hoek maar ik had mijn prioriteiten verkeerd, ik liet het leven mij in de weg staan, ik had stomme kut excuusjes: 'ik ben erg moe, ik kan nu maar kort, ik kan beter een andere keer gaan' en nu is er geen andere keer meer. 

"Do you ever get a little bit tired of life, like you're not really happy but you don't wanna die, like you're hanging by a thread but you got to survive."