Bang om moeder te worden

Mijn sociale kring is heel klein, mijn sociale batterij is daarom ook heel laag. Zodra mijn sociale batterij leeg is, ben ik enorm vermoeid, geïrriteerd en snauwerig.Ik ben mezelf namelijk enorm bewust van wat ik doe op sociale evenementen, hoe ik mezelf gedraag en hoe anderen mij zullen zien. Mij zul je nooit een hele avond zien dansen, want dan voel ik mezelf voorschut staan. Drinken? Nee stel je voor.. ik heb door mijn ADHD af en toe al geen rem/schaamte, dus als ik alcohol drink word ik nóg eerlijker. Ik ben altijd heel erg bezig met hoe mensen over mij (kunnen) denken, wat mensen van mij (zullen) vinden, daarom houd ik mezelf afzijdig, ben ik altijd de bob en zal ik op feestjes hoogstens een minuutje meedansen voordat ik mezelf met een excuus weer naar de zijlijn laat verdwijnen.Ik kan ook niet zo goed tegen veranderingen of verrassingen. Als ik iets in mijn hoofd gepland heb en het loopt dan niet zo, moet ik daar enorm in schakelen. Verrassingen zorgen voor mij standaard voor paniekaanvallen. Ik kan niet ongepland ergens in springen, want ik wil op elk scenario voorbereid zijn. Gaan we ergens winkelen? Dan neem ik een jas, een vestje of een trui mee voor het geval het koud wordt. Gaan we een weekendje weg? Dan neem ik voor minstens 4 dagen aan kleren mee want stel je voor dat het kouder/warmer wordt dan gepland, of stel je voor dat er kleren vies worden, dan moet ik altijd iets schoons kunnen pakken.Ook als ik doordeweeks één dag vrij ben, door bijvoorbeeld een feestdag, kan ik niet echt ontspannen omdat ik weet dat er dan één dag werk ingehaald moet worden op de volgende dag. Vakanties zijn voor mij ook enorm aanpassen, ik ben regelmatig voor of na werktijd met het werk bezig, waardoor ik in vakanties mezelf echt aan moet wennen om niet in de whatsapp groep van het werk te kijken, niet in het mailsysteem te kijken en de controle los te laten. Door al deze eigenschappen ben ik ook bang om moeder te worden. Kinderen zijn namelijk enorm onvoorspelbaar, wat als ik daar niet mee om kan gaan? Of wat als ik die paranoïde moeder blijk te zijn die haar kind veel te veel beschermt, of juist beschadigd door hoe ik ben. Wat als ik niet gelukkig ben met kinderen omdat het zo tegen mijn manier van leven in druist zoals het nu is.. dit soort vragen kan niemand voor mij beantwoorden, alleen ikzelf, maar als ik zwanger ben kan ik niet meer terug. Ik kan niet zeggen 'joh, het bevalt me niet, geef maar weg.'