Bonje en onzekerheid

Een tijdje heb ik kunnen doen alsof alles goed ging, alsof ik niet meer onzeker was. Alsof ik alles aan kon wat het leven mij toe zou gooien, maar nu weet ik dat het wederom een masker was, schone schijn. Zo gemakkelijk, zo bedrieglijk. 

De onzekerheid blijft en die is slopend. Zo lag ik een uur lang huilend in bed na een ruzie met mijn vriend, terwijl hij ligt te slapen. Ik wacht tot hij slaapt voordat ik mijn emoties vrij geef. We hebben de laatste tijd regelmatig discussies waardoor ik me afvraag of hij nog wel gelukkig is met mij. Een terugkerend onderwerp in deze discussies is ook altijd mijn telefoon, hier zijn al zo veel avonden op stukgelopen. Avonden waarop ik mijn telefoon gebruikte om de tijd te doden terwijl vriendlief naast me lag met zijn ogen dicht. In mijn beleving heeft hij dan rust of slaap nodig dus laat ik hem liggen. In zijn beleving ligt hij te wachten tot ik tijd voor hem heb, en door deze passieve aanpak eindigen we altijd met bonje. 'Ik wil er niet over door blijven gaan maar je telefoongebruik..' is een zin die iedere keer voorbij komt.

Dan begin ik te denken, te malen, te piekeren. Geeft mijn telefoon dan echt zoveel rust? Is het een teken dat ik mijn telefoon nog steeds zoveel nodig heb of zo belangrijk vindt?

Laatst was het weer, het begon met een gewoon gesprek, toen kwamen de grapjes die veranderen in kut opmerkingen en toen ging het te ver. 

Ik heb geen goede band met mijn schoonouders, volgens hen is het mijn schuld dat mijn vriend niet gevaccineerd is, rookt, zich anders gedraagt et cetera, dus ik kom er niet graag want dit hoor ik via via, nooit in mijn gezicht. Dus toen mijn vriend laatst zei 'het is alles of niks' zei ik 'ik doe toch alles? Ik ga toch mee naar je ouders?' wat dus een verkeerde opmerking was. Maar het punt waar ik tegenaan loop is, toen we toevallig laatst bij zijn ouders waren, ik een lege plek op mijn verjaardag zag staan in de kalender. Maar het jeugdvriendinnetje van 12 jaar geleden staat er wel op. Dat is pijnlijk, als de gedachte dat je niet belangrijk bent zich in je hoofd nestelt... Is weer een enorme boost voor je onzekerheid, zeker als je geen sterke band hebt: 'zie je wel, je bent niet goed genoeg. Ze hopen dat het niet voor altijd is. Je naam wegkrassen is zonde van de kalender.'

Mijn vriend moet er 's ochtends altijd enorm vroeg uit, ik kan langer doorslapen waardoor ik mezelf op zo'n avond enorm rot voel en niemand heb waarmee ik hierover kan praten. Niemand die zegt 'je stelt je aan' of 'begrijpelijk dat je jezelf zo rot voelt.'

En als ik dan in bed in stilte lig te huilen, word ik alleen maar bozer op mezelf. Waarom verpest ik weer een avond, waarom lig ik te huilen, waarom maak ik er een probleem van, waarom? 

En dan komt weer die twijfel: maak ik hem wel gelukkig? Zijn we wel goed voor elkaar? Moet ik hem niet laten gaan zodat hij een vriendin kan zoeken die sterker in haar schoenen staat, minder op haar telefoon zit, minder is zoals ik?

Het vreet me op. Aan de ene kant wil ik niks liever dan gelukkig zijn, aan de andere kant lijkt het alsof mijn hoofd mij dat niet gunt met al die problemen die ik zie/bedenk/veroorzaak.

..