moe.. zo moe..

Met een hoofd wat overuren draait, ben je vaak enorm moe. Lichamelijk moe, geestelijk moe, emotioneel moe.. Wanneer ik 's avonds in bed lig met mijn vriend, kan ik mezelf er niet eens toe brengen om te praten over wat mij nou precies dwars zit, waar ik last van heb en vooral wat daaraan gedaan kan worden.

Ik ben helaas het type wat mensen die verder van mij weg staan, altijd wil en kan helpen. De mensen die het dichtstbij mij zijn, sla ik hierin nog wel eens over.  Hier ben ik mezelf enorm bewust van, maar ik weet niet wat ik er aan kan doen, er aan moet doen. 

Wanneer iemand dichtbij mij naar het ziekenhuis moet, kan ik volledig vergeten om hiernaar te vragen of om diegene succes te wensen, maar ik weet bijvoorbeeld wel wanneer de hond van m'n baas jarig is. Dat soort dingen vind ik frustrerend, waarom kan ik dat wel onthouden maar kan ik diezelfde concentratie niet opbrengen voor de mensen om mij heen? Op die manier jaag ik die mensen juist weg, waardoor ik uiteindelijk mezelf alsnog rot voel omdat ik mensen teleur heb gesteld, niet heb geholpen wanneer ze hulp nodig hadden.

Echter ben ik ook het type wat sinds mijn vorige relatie heeft besloten om niet langer met zich te laten sollen, waardoor ik na een conflict met mijn vriend ook snel dan denken 'dan laat maar, dan stop ik er wel mee.' Mogelijk uit angst, mogelijk uit zelfbescherming. Wanneer ik weg ga, word ik niet verlaten. Wanneer ik ermee stop, kan ik niet gekwetst worden. 

Daarbij heb ik ook nog tekenen van faalangst, wat weer niet strookt met mij 'dan stop ik er wel mee' gedachtes, want dan faal ik natuurlijk als ik geen relatie kan hebben, als ik iemand anders niet gelukkig kan maken, als ik niet functioneer zoals een normaal mens functioneert.

Hier dag in, dag uit, elke dag mee bezig zijn, is slopend. Slopend omdat je nooit weet of je het goed doet en wanneer je het goed doet. Mijn telefoon is mijn rust, maar mijn telefoon is ook een doorn in het oog van de mensen om mij heen. En wanneer je dan te horen krijgt 'ik snap dat je telefoon je rust is, maar ik wil ook graag tijd en aandacht,' dan wil je jezelf daar aan houden. Maar, met onrust in je hoofd, tijd en aandacht aan iemand anders moeten besteden, is voor jezelf ook alles behalve ideaal. Want ondanks dat je dan je focus niet op je telefoon hebt, ligt je focus alsnog in je hoofd, op jezelf, op je minpunten. 

Ik vind mezelf niet de moeite waard. Ik vind mezelf niet knap, ik vind mezelf niet bijzonder, dus ik kan mij ook niet voorstellen dat iemand anders dat wel zou vinden. Wanneer mijn vriend tegen mij zegt dat ik een knap ben, dan zeg ik 'nee, jij.'  Wanneer mijn ouders zeggen 'dat heb je goed gedaan,' denk ik bij mezelf: dat moeten jullie zeggen, want jullie zijn mijn ouders. 

Ik zal mezelf ook nooit op nummer één zetten, ik zal altijd iemand anders belangrijker vinden dan mezelf, omdat ik mezelf simpelweg niet op een voetstuk plaats. Ik ben heel hard en heel streng voor mezelf. Ik moet het perfect doen, anders hoef ik het niet eens te proberen. Ik mag niet toegeven aan verdrietige gevoelens, want dat zijn zwakke punten. Ik kan niet zomaar een sprong in het diepe maken, want wie weet wat er gebeurd.

Ik baal van mezelf, ik ben niet blij met mezelf en ik kan mij dan ook niet voorstellen dat iemand anders dat wel is. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand zijn/haar dag nu echt beter wordt wanneer ik daar een deel van uit maak. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand mij ziet en denkt 'daar wil ik de rest van mijn leven mee doorbrengen.' 

En als je dat al niet van jezelf kan denken, hoe kun je dat geloven dat iemand anders dat wel over jou denkt.. je kan jezelf niet voorstellen dat je zo ooit kinderen groot kan brengen, dat je daar geschikt voor bent, omdat je ze niet kunt leren wat zelfliefde is.