Anders dan normaal

Als kind wist ik ook dat ik anders was dan de rest, maar dan niet op een goede manier. Ik merkte al heel snel dat ik dingen anders zag, hoorde of voelde dan andere kinderen. Lang heb ik gedacht dat dit door mijn ADHD kwam, dat ik daar gewoon meer of anders last van had dan de kinderen met wie ik therapie volgde voor mijn ADHD. Je wil niet als gek verklaard worden of opgesloten worden, dus ik hield mijn mond dicht als mij gevraagd werd of ik dat ook zo voelde, of dat ik misschien iets anders beleefde dan de rest. 

Dankzij mijn ADHD ben ik een enorme flapuit, soms tot op het botte af omdat ik gewoon geen enkele filter heb die mij erop attendeert 'misschien moet je dit niet (zo) zeggen' maar qua emoties kan ik ze heel goed opkroppen, tot het ongezonde af. In mijn hoofd ben ik mezelf namelijk heel goed bewust van het feit dat ik anders ben dan de rest. Dat ik soms gevoel, heel gevoelig - té gevoelig reageer. En dan niet met één soort gevoel of emotie, maar met alle gevoelens en emoties, en soms ook nog eens tegelijk. VerdrietZo heb ik laatst per ongeluk een zwaan aangetikt met mijn auto, de zwaan heeft het prima overleefd, de auto ook - maar uit schuldgevoel maak ik €20,- euro over naar de dierenambulance en voel ik me dagenlang rot. Ooit heb ik een aangereden en overleden kat gezien, tranen met tuiten en intens verdrietig terwijl het niet eens mijn kat was. Maar ook de gedachte dat een dierbare van mij iets kan overkomen, zorgt voor verdriet, angst en stress.

SchuldgevoelOngeveer 15 jaar geleden fietste ik door mijn woonplaats en zag ik een man met een scootmobiel, welke zijn pet had laten vallen. Niet in de mogelijkheid om uit te stappen, zie ik hem telkens weer over de pet heen rijden om zo dichtbij genoeg te komen dat hij hem op kon pakken als hij zou bukken. Ik heb het allemaal zien gebeuren en de man niet geholpen omdat ik destijds een negatieve ervaring met een jongen uit de buurt achter de rug had. Inmiddels ben ik van mening dat ik mezelf volledig heb aangesteld en die man gewoon had moeten helpen.

Ook voel ik mezelf al jaren schuldig om hoe ik mijn ouders heb behandeld in mijn puberteit. Ik was alles behalve een ideaal kind en ik weet dat ik ze met heel veel dingen (opzettelijk) heb gekwetst. Al moet ik er mijn hele leven aan wijden, ik moet en zal dit goedmaken met hen om mijn schuldgevoel hierin te verzachten. 

BoosheidAls iets niet meewerkt of als iets niet gaat zoals ik het wil, komt de frustratie en soms de woede. De woede en frustratie om de onmacht, om het feit dat ik niets aan de situatie kan doen. Je wil niet naast mij in de auto zitten als ik op de linkerbaan achter iemand moet blijven plakken die 80 rijdt op de snelweg, ik heb haast, ik wil door want in de tijd dat ik nu in de auto zit kan ik ook mezelf nuttig maken met andere dingen. Ook kan ik heel slecht tegen oneerlijkheid of onrecht en zal ik dat dan ook altijd uitspreken of laten merken.  

AngstErgens heb ik ook wel eens een tic in mijn hoofd zitten, lijkt wel OCD of  neurotisch, dat als ik bepaalde dingen niet doe, dat gevolgen heeft. Bijvoorbeeld als ik niet wakker blijf tot mijn vriend appt dat hij op het werk is aangekomen, er misschien wel onderweg iets kan gebeuren en ik dan niet snel genoeg actie kan ondernemen omdat ik het niet zie. Als ik wakker blijf, zal hij veilig op het werk arriveren en hoef ik mijzelf geen zorgen te maken.

Onzekerheid en twijfel

Ook is mijn onzekerheid iets waar ik veel last van heb. Ik vind mezelf niet goed genoeg, dus hoe kan iemand anders mij wel goed genoeg vinden? Laatst heb ik bijvoorbeeld mijn rijbewijs gehaald, tot op heden geloof ik eigenlijk nog steeds niet dat ik mijn rijbewijs heb, ondanks dat deze toch echt in mijn portemonnee zit. Gewoon, omdat ik mezelf niet kundig genoeg inschat voor zoiets, dat mensen denken 'goh het is een goed idee om die zelfstandig de weg op te sturen.' 

Maar ook het simpele feit dat ik mezelf niet leuk vind en daardoor ook niet kan begrijpen dat iemand anders mij wel leuk kan vinden. Daarom duw ik mensen, bewust of onbewust, toch van mij weg. Ik zeg bijvoorbeeld regelmatig tegen mijn vriend dat ik het kan begrijpen als hij mij niet meer leuk vindt, dat zoiets niet erg is en dat ik daar wel overheen kom.

Blijdschap en enthousiasme

Het zijn (gelukkig) niet alleen de negatieve emoties die ik enorm versterkt of lang voel, ook blijdschap en enthousiasme doen hierin mee. Als ik iets leuk vind, vind ik het écht heel heel (heel heel heel) leuk. Ik kan dan kinderlijk blij of enthousiast zijn en mezelf hierin helemaal verliezen. Ga ik met een klein kind naar de speeltuin? Dan ben ik evengoed het kleine kind en vind ik het net zo leuk om een koprol te maken op een springkussen. Ik heb ook geprobeerd om slijm te maken met lijm en lenzenvloeistof, ik vind het heerlijk om met een dekentje op de bank Disney films te kijken en mee te praten, terwijl anderen mij dan zouden bestempelen als gek of kinderachtig. 

Ik kan in mijn hoofd heel goed relativeren dat wat ik voel niet voor altijd is, dat ik niet toe moet geven aan de impuls om hetgeen wat ik op dat moment in mijn hand/binnen handbereik heb met volle kracht tegen de muur te gooien. Dat ik echt niet overal invloed op uit kan oefenen (of moet willen oefenen überhaupt) maar dat sterkt wel het besef dat er ergens in mijn hoofd iets niet helemaal klopt. Dat ik mijn blijdschap en enthousiasme wel moet temperen zodat mensen niet denken dat ik iets mankeer. Dat ik mijn negatieve zelfbeeld niet hardop uit moet spreken omdat mensen dan denken dat ik aan het vissen ben naar complimenten of omdat ze zeggen dat ik moet stoppen met zo negatief te denken. Geloof me, als ik het kon dan zou ik het doen want het maakt meer kapot dan mij lief is. Maar zo werkt mijn hoofd niet, het is niet dat ik een knopje om kan zetten en mezelf ineens positiever kan zien. Het is niet dat ik twee draadjes aan elkaar kan verbinden en ik dan ineens normaal ben, was het maar zo.. 

 Ik heb dan nog het geluk dat ik communicatief vrij vaardig ben en daardoor mezelf wel kan uitspreken wanneer ik het ergens niet mee eens ben, maar soms zeggen daden meer dan woorden.  Ik kan relatief goed verwoorden waar ik mee zit, hoe mijn hoofd in elkaar steekt, hoe enorm bewust ik mezelf ben van alles wat ik doe en zeg, hoe ik overkom op anderen. Maar mijn daden blijven daarin achter. Ik kan mijn vriend 's ochtends appen dat ik niet kan wachten om thuis te komen en te kroelen, maar als ik thuis kom kan ik daar ook niet eens mee mee bezig zijn en volledig op gaan in mijn eigen wereld..

Soms, heel soms, boeit het mij niet wat anderen van mij denken of vinden, dat is voornamelijk als ik boos ben of als ik weet dat ik die mensen daarna nooit meer zal zien. Dan durf ik nog wel eens mijn schild te laten zakken, een inkijkje te geven in de complexiteit die zich in mijn hoofd bevindt, omdat die mensen het toch niet interesseert. Die willen geen poging doen om mij te helpen, te redden, te begrijpen of te repareren.