Goedbedoelde adviezen

Vanaf het moment dat je hardop je twijfels omtrent een zwangerschap/het krijgen van kinderen uitspreekt, krijg je een peloton van mensen over je heen die bij zichzelf denken 'ik zal jouw twijfels wel eens even wegnemen' of van mensen die zeggen 'ik begrijp je volledig, kinderen worden je opgedrongen door de maatschappij en jij laat je daar niet door beïnvloeden.'De twijfel-wegnemers:

Afhankelijk van de leeftijd van die personen, krijg je verhalen van mensen die het allemaal zelf moesten doen 'want vroeger, vroeger had je geen googel (google) om je te helpen als je het niet wist hoor! Vroeger kwam de huisarts nog aan huis, vroeger was het allemaal op gevoel en allemaal op hoop van zegen.'

Je hebt natuurlijk ook de verhalen van mensen die het allemaal veel slechter hebben: 'zij woont op een flatje met 3 kinderen, heeft 3 banen en haar man ging vreemd met de zus van de neef van de tante van.. en bij haar komt het ook goed' en natuurlijk hebben ze dan gelijk. Wij hebben beide een baan, vast contract, stabiel inkomen, geen schulden, geen gekke verslavingen, dus in theorie, op papier, klopt alles en moet het ook wel goed komen. 

Maar in mijn hoofd niet. In mijn hoofd zitten al die twijfels, al die vragen. 'Moet je nu wel een kind op de wereld willen zetten met al deze oorlogen, discussies, protesten, problemen?'  Natuurlijk waren de afgelopen jaren een opeenstapeling van allemaal extreme dingen: Corona, Apenpokken, Stikstofproblemen, boerenprotesten, de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Hierdoor lijkt het alsof het alleen maar gevaarlijk is, slecht is en alsof alles een probleem vormt. Maar het is niet alleen dat. 

Het leven begint duurder te worden, hogere benzineprijzen, standaard 40.000 euro overbieden bij een huis, de prijzen van gas, licht en water stijgen onnoemelijk hard.. maak je daar een kind gelukkig mee als zij over een jaar of 25 een huis willen kopen en dat niet eens kunnen ondanks een stabiele baan en spaargeld? 

De 'het is allemaal opgedrongen door de maatschappij'ers:

Er zijn natuurlijk ook de mensen die bewust kinderloos zijn omdat zij vinden dat de maatschappij je in een hokje stopt, je een voorbeeldplaatje laat zien wat natuurlijk altijd huisje-boompje-beestje-én-kinderen is, terwijl zij vinden dat je evengoed gelukkig kan zijn zonder kinderen, en dat is natuurlijk ook prima. Het is niet de vraag óf je kinderen wil, maar wanneer. Het is niet de vraag waarom je geen kinderen wil, maar een constatering dat je jezelf dan simpelweg boven de maatschappij schaart óf jezelf niet capabel genoeg inschat om voor kinderen te zorgen. Hierin wordt zelden een middenweg gezien, waardoor ik hier mijn twijfels dan ook vaak niet hardop durf uit te spreken.Wat te doen..Aan de ene kant mogen wij natuurlijk hard in onze handjes klappen dat in "ons" land weinig tot geen sprake is van mass-shooting, dat onze kinderen nog enigszins veilig naar school kunnen, maar buiten spelen is ook niet meer volledig veilig, evenals "onschuldige" apps zoals facebook en instagram. Wil ik mijn kind blootstellen aan de gevaren daarvan? De graatmagere modellen die dan als voorbeeld worden gezien, de pedofielen die jagen op jonge kinderen, de (online) bewijsdrang om te laten zien hoe cool je wel niet bent? 

Natuurlijk is niet de hele wereld slecht, natuurlijk is niet alles zo zwart-wit als dat ik het hier omschrijf, maar het zijn wel dingen waar ik mij zorgen om maak, waar ik rekening mee wil houden. Natuurlijk ligt het ook voor een groot deel aan de opvoeding, de normen en waarden die je zelf mee hebt gekregen, weer doorgeven aan de volgende generatie, maar je hebt niet alles in de hand.

Stel dat ik zwanger ben en het kindje een beperking heeft? Ik heb alle respect voor ouders die een kind met een beperking opvoeden, maar ik weet niet of ik dat kan. Natuurlijk zal ik mijn leven lang ervoor zorgen dat mijn kind geliefd is, maar wie zorgt er voor mijn kind als ik dat zelf niet meer kan? Moet ik het dan maar 'wegstoppen' in een opvang (als het kind niet zelfstandig kan wonen) en hopen dat ze daar net zo lief zijn als dat ik ben geweest? Of moet ik mijn kind maar voorbereiden op de grote (boze) wereld en zien waar het op uit zal lopen? 

Natuurlijk kan ik niet altijd overal de controle over hebben, hoe graag ik dat ook wil. Houden van is ook los laten, maar daar heb ik heel veel moeite mee om daar al aan te moeten denken. En wie weet komt het wel goed als de kinderen er eenmaal zijn, maar wie weet ook niet. Doe ik mijn kinderen er dan een plezier mee om ze overal voor te beschermen, of moet ik ze juist hun neus laten stoten met alle gevolgen van dien?