Wanneer weet je of je een goede moeder zal zijn?

Wanneer je de wereld niet zwart wit ziet, maar juist overal beren op de weg ziet, doemgedachtes hebt, of soms alleen maar regenboogjes ziet en door een roze bril kijkt, zijn keuzes die veel invloed hebben op je leven, niet makkelijk gemaakt. Iedere keuze wordt 100 keer overwogen, 50 keer heroverwogen en daarna zie ik er alsnog vanaf of overweeg ik het nog 25 keer. 

Het moederschap is voor mij dan ook een hele lastige 'keuze,' het moet je natuurlijk sowieso al gegund zijn, maar het veranderd je gehele leven.

Begrijp me niet verkeerd, heel veel mensen willen dolgraag kinderen en daar lukt het niet of niet meteen, dus ik wil absoluut niemand op zijn/haar tenen trappen door de indruk te wekken dat ik ondankbaar zou zijn als het mij wel gegund zou zijn, of dat ik mijn leven niet op wil geven voor mijn kinderen, maar verandering is voor mij niet makkelijk. Wat als mijn toekomstige kind(eren) daar de dupe van worden? Daar heeft hij/zij of hebben zij niet om gevraagd. 

Aan de ene kant lijkt me niks leuker dan zo'n klein frummeltje, wat je zelf hebt 'gemaakt', te zien opgroeien, om deze op te voeden tot de beste versie van hem-/haarzelf. Tutten met een dochtertje, ravotten met een jongen, of andersom. Dat zijn dingen die ik mezelf echt wel zie doen, ik heb regelmatig opgepast op neefjes en nichtjes dus ik weet wel een beetje wat ik kan verwachten, ook al is het totaal niet vergelijkbaar. 

Maar het niet meer volledig in de hand hebben van je eigen leven, lijkt mij heel lastig. Je kunt niet uitslapen als je jezelf niet fit voelt en de kleine huilt. Je kunt niet gemakkelijk zeggen 'laten wij dit of dat gaan doen' want je moet natuurlijk van alles plannen en meenemen wanneer je een kind of meerdere kinderen hebt. En als je een mentale 'off day' hebt, kun je niet zeggen 'ik trek mezelf even terug tot het weer gaat' als je de verantwoording voor je kind moet dragen. 

Natuurlijk heb ik de cliché opmerkingen gehoord: 'je krijgt er zo veel voor terug,' 'kinderen zijn het mooiste wat er is.' Dat geloof ik ook wel, tot op zekere hoogte. Ik was vroeger echt een verschrikkelijk kind, heb mij zo enorm afgezet tegen mijn ouders doordat ik mezelf niet begrepen voelde, dus ik weet wat je er óók voor terug kan krijgen in plaats van onvoorwaardelijke liefde, plakkusjes en macaroni kunstwerken.

Ook is er tegenwoordig zo'n enorme drang om jezelf te bewijzen. Ik heb zelf alleen maar een diploma van de middelbare school, ik heb geen vervolgopleiding gedaan en bekleed nu een vrij leuke positie binnen een bedrijf, puur door inzet en wilskracht. Maar als er kinderen komen, moet ik een stapje terug doen, met als resultaat dat dit mogelijk ten koste gaat van mijn carrière, want er zijn maar weinig leidinggevende die niet fulltime aanwezig zijn. Ook is thuiswerken in mijn functie niet van toepassing, tenzij er Corona is, waardoor ik mezelf daardoor voor mijn gevoel ook buitenspel zet. Want er zijn dan genoeg andere personen die mijn functie over kunnen nemen, die wel fulltime kunnen werken, en ik kan mij de visie van een bedrijf wel voorstellen dat zij altijd in het belang van het bedrijf zullen kiezen en niet in het belang van de medewerker.

Dit soort gedachtes maken me gek, want ik vind het niet oké om mijn kind 5 dagen in de week naar de opvang of naar opa en oma te brengen zodat ik mijn carrière kan blijven behouden, maar ik zou niet weten welke opties er anders zijn om toch een carrière te blijven behouden. 

Ik heb mezelf geleerd om sterk en onafhankelijk te zijn, dus ik zie mezelf geen thuisblijf moeder worden, die de eerste 10 jaar niet meer gaat werken zodat ik altijd thuis ben voor het geval dat. Ik denk dat ik dan ook gillend gek word met mijn ADHD, wat moet ik de hele dag tussen dezelfde vier muren doen als ik geen baan meer heb? 

En hoe leg je dit aan anderen uit zonder dat ze denken dat je helemaal gestoord bent? Dat ze denken dat je niet dankbaar bent als je kinderen zou kunnen krijgen, dat je niet dankbaar bent als je kinderen hebt omdat je wil blijven werken of niet minder wil werken? Dat je niet weet of je het überhaupt in je hebt om jezelf (niet eens je leven) zo aan te passen qua levensstijl als je door je ADHD anders in elkaar steekt dan een ander? 

Hoe ga je het formuleren zonder dat mensen denken dat je arrogant of egoïstisch bent, terwijl je dat helemaal niet bent maar geen andere keuze hebt dan alles maar te blijven overdenken? Dat mensen denken dat je het als een opoffering ziet van je vrije luizenleventje, dat je er dat niet voor over hebt, terwijl het niet zo is maar je het niet anders kan formuleren omdat je niet weet hoe je het moet zeggen?