Lieve mama,

Het is kwart voor acht in de avond. Mijn oudste 2 dochters liggen op bed, zelf zit ik op mijn eigen bed en heb net mijn jongste dochter borstvoeding gegeven. Ik videobel je. Je neemt op terwijl je in de auto zit met een vriendin, je broertje en zijn vriendin. Dit is het verschil tussen onze levens. Jij doet wat je wilt, met wie en wanneer je dat wilt. Ik ben meestal thuis omdat mijn dochters op bed liggen, of ik ben andere mama dingen aan het doen. De 4 personen die nu in die auto zitten hadden bij mij niet eens in de auto gepast.

Bijna 3 jaar geleden alweer dat ik zwanger raakte van mijn twee mooiste meisjes. Op dat moment was ik niet erg stabiel. Ik dronk elk weekend en regelmatig doordeweeks, ik werkte niet en had niet echt een doel in mijn leven. Wist ook dat ik nog therpie nodig had maar dat stelde ik steeds uit. Ik leefde mijn leven wel, maar ook eigenlijk weer niet. Toen ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen had was het alsof er een knop omging. Dit ging niet meer om mij, maar om mijn kinderen.

Dit is ook allemaal echt in een sneltrein vaart gegaan. Ik heb een tijdje terug een relatie gehad met mijn beste vriend. Al snel kwamen we erachter zwanger te zijn en in plaats van dat we op een soort roze wolk terecht kwamen gingen we er dwars doorheen want er bleek niet eens een wolk te zijn.

Toen was het alweer 9 januari. Dat betekent dat het morgen 10 januari is en mijn meisjes zullen starten op de peuterspeelzaal. Iets wat hun waarschijnlijk veel makkelijker vinden dan ik.

Mama, waar is mijn papa?

Wanneer een baby minimaal drie weken, drie dagen per week en drie uur per dag huilt, dan spreken we van een huilbaby.

Wat had ik makkelijke baby’s. Natuurlijk was alles dubbel zo zwaar als alleenstaande moeder van een tweeling maar alles ging zo goed. Ik had me op het ergste voorbereid. Heeeel veel verhalen gehoord en gelezen over (newborn)baby's dat ik niet zo goed wist wat me te wachten stond. Na de wat lastigere start kwamen we thuis en liet ik het een beetje over me heen komen. Voedingen om de 3 uur. De ene was ik aan het voeden, en de ander lag dan naast ons met een knuffel ter ondersteuning van het flesje en zo wisselde ik het elke voeding weer af. Het drinken thuis ging super. De flesjes gingen op, en mochten steeds weer een beetje verhoogd worden. En dat zonder te spugen! Er kwam wel eens wat omhoog tijdens het laten van een boertje maar verder is er niet veel gespuugd. Ook zijn krampjes een begrip wat ik niet echt heb meegemaakt. 

Ik heb een sociale angststoornis. There. Said it. Want wat ik nu ga doen is mezelf heel kwetsbaar openstellen en schrijven over iets wat mijn leven als moeder heel erg bepaald.