Nooit meer jij

Lieve mama,

Bij het typen van deze woorden alleen al voel ik de tranen alweer op komen zetten. Al weken doe ik aan struisvogel politiek. Ik steek m'n kop in het zand want wat er niet is kan me geen pijn doen ook. Dat is een beetje hoe ik probeer te overleven. Maar dat werkt niet. Want als ik dan wel aan je denk dan komt die vrachtwagen weer langs met een tsunami aan opgekropt verdriet, pijn en schuldgevoelens.

3 oktober, mijn zus belt me op. Ze heeft onze moeder bij het ziekenhuis afgezet en ze zou weer opgenomen worden. Dat is niks nieuws. Mams had zo'n beetje een abbonement en ging regelmatig voor een opname het ziekenhuis in. Altijd mocht ze na een paar dagen of een weekje weer naar huis en kreeg dan nieuwe medicatie, of antibiotica. Deze keer was het anders zei ze. Ze waren boven in haar slaapkamer om de tas in te pakken toen ze ineens begon over dat mijn zus de hond uit de kamer moest halen. Maar er was boven helemaal geen hond. Toen ze me dat vertelde kreeg ik een heel naar gevoel. Elke ziekenhuisopname heb ik me nooit echt zorgen gemaakt omdat het 'normaal' geworden was maar deze keer was het anders. Ze zag dingen die er niet waren, en dat was toch heel anders dan wat we van haar kennen. Dementie? Dacht ik gelijk. Was dat maar geweest.

Had ik maar gebeld, of een appje gestuurd. Om te vragen hoe het ging of vragen of ze wat nodig had misschien. Achteraf praten is altijd lekker makkelijk. Want ik hoorde haar meestal vanzelf wel als ze in het ziekenhuis lag. Dan vroeg ze me of ik bij haar thuis een beetje wilde opletten, boodschappen wilde doen of een doekje over de wc wilde halen. Een andere keer moest ik weer eten/drinken of kleding langsbrengen. Dus ik heb het niet gedaan. Ik ben verder gegaan met mijn eigen dingen en heb het een beetje naar achter in mijn hoofd geschoven.

Het is avond. Mijn zus belt me weer. Ik hoor gelijk al dat het serieus is. Het gaat niet goed met mams. Ze is sinds de middag achteruit gegaan en het kwam erop neer dat wat ze nu deden niet genoeg was maar ze niet meer konden doen. De arts heeft dus ook gevraagd of we (haar kinderen) naar het ziekenhuis wilden komen. Ik ben dus samen met mijn broertjes, zus, haar man en Aliyah naar het ziekenhuis gegaan. We konden nog lachen met elkaar maar je kon duidelijk voelen dat iedereen wel wist hoe serieus het was.

Hoe ik mijn moeder toen heb gezien is iets wat ik het liefst wil vergeten. Op dit moment ben ik blij dat ik niet kan denken in beelden want het was verschrikkelijk. Ze was totaal zichzelf niet meer. Kreeg zuurstof via een brilletje, maar zat heel moeilijk te ademen en een soort van te snikken om de zoveel seconden. Ze had het echt heel erg benauwd. Praten ging moeilijk, ze was echt amper verstaanbaar. De helft klopte niet van wat ze vertelde, ze was nog steeds aan het hallucineren. Je kon zien dat ze een beetje was geschrokken dat wij met z'n alle ineens binnen kwamen maar meer omdat ze boos was dat de arts ons had laten komen. Er was toch niks aan de hand?

Toen de arts binnen kwam heeft ze ons zo goed mogelijk verteld wat er aan de hand was. Mams was heel erg benauwd, haar lichaam had erg zuurstoftekort. Dat verklaart achteraf ook de hallucinaties. Ze kreeg zuurstof toegediend maar dat was niet genoeg, en meer zuurstof konden ze haar niet geven omdat het stikstof dan zou opstapelen in haar bloed door de COPD. Dan zou ze uiteindelijk ook gewoon stikken. De arts kon ons niks met zekerheid zeggen. Het kon zijn dat het de slechte kant op zou gaan maar het kon ook zijn dat haar lichaam weer beter zou gaan werken en dat het de goede kant op zou gaan. Ik heb mams vervloekt op dat moment. Waarom laat je je niet aan de beademing leggen? In kunstmatige coma voor mij part. Maar dat wilde ze allemaal niet. Ze bleef het zeggen, alles zou goed komen. Er was niks aan de hand, ze zou gewoon weer even wat beter voor zichzelf gaan zorgen en dan was alles weer goed. Wij wisten het al. Haar lichaam was al maanden meer dan op, alleen haar hoofd wilde nog verder. Die was er nog lang niet klaar voor terwijl haar lichaam deze keer echt opgegeven had. Eerst de nacht doorkomen zei de arts, die zou het zwaarst zijn. We bleven nog even en werden daarna weggestuurd door mams. Zelfs mijn middelste broertje die echt het lievelingetje was van onze moeder moest weg. Ze was moe, ze wilde slapen. Ik vraag me nog steeds af. Zou ze het zelf geweten hebben, dat het echt over was? Dat ze ons daarom naar huis heeft gestuurd omdat ze alleen wilde zijn? Of heeft ze door het zuurstoftekort echt gedacht dat alles goed was en dat ze gewoon weer mee naar huis zou gaan? Dingen die ik me ook voor altijd al zal vragen want antwoord erop zal ik nooit meer krijgen.

Bij veranderingen of verslechteringen zou het ziekenhuis mijn zus bellen en die zou ons dan weer op de hoogte houden. Dus toen ik om half 6 wakker werd om baby Aliyah te voeden deed ik haast een vreugdedansje. Ik had geen oproepen gehad, we hadden de nacht gehaald! Die vreugde duurde alleen niet lang. Toen nog geen uur later mijn telefoon afging, ik mijn zus haar naam op het beeld zag staan en alleen maar dacht 'nee nee nee nee nee'. Mijn moeder was er niet meer. De arts had net gebeld en laten weten dat onze moeder vanochtend vroeg was overleden. 

Ik durfde de kamer niet in toen we in het ziekenhuis aankwamen. De rest van de familie heeft haar wel gezien maar ik kon het niet aan. Aliyah was 3 weken oud en ik kon niet instorten. Iets wat ik wist dat ging gebeuren als ik de kamer in ging. De weken erna waren slopend. Je hebt je verdriet bij lange na nog niet verwerkt en je moet zóveel regelen. Het overlijden van mijn moeder was zo onverwachts, zo plotseling. Dat we eigenlijk niks wisten. Belangrijke papieren waren zoek. Had ze een uitvaartverzekering? Wat waren haar wensen voor een begrafenis of crematie? Allemaal dingen waar je niet over na wílt denken op zo’n moment. Nergens konden we iets vinden over een eventuele uitvaartverzekering dus daar hang je dan aan de lijn om alle verschillende verzekeringen te bellen, en te vragen of mijn moeder daar misschien verzekerd was. Je wilt alles zo goed mogelijk doen maar zodra je begint met ‘ik heb een beetje een aparte vraag’ begin je alweer met huilen. Samen met mijn zus hebben we onze moeder gewassen, aangekleed en mooi gemaakt. Zodat ze er voor de laatste keer weer als zichzelf uit zag. Die trein die ik eigenlijk wilde ontwijken? Die kwam 10 keer zo hard op dat moment. Toen ik haar zo zag liggen brak mijn hart in duizend stukjes en ben ik mezelf kwijt geraakt. Een stukje van mij is met haar meegegaan.

Ik hoop dat je nu geen pijn meer hebt. Ik weet dat je nog lang niet klaar was bij ons maar je lichaam dacht daar anders over. Je hoeft je niet meer sterk te houden nu.

Mama, ik mis je. En ik hou van jou. 

xoxo Allisha

@huisvolmeisjes