Ik vind de peuterspeelzaal lastiger dan mijn kinderen

Toen was het alweer 9 januari. Dat betekent dat het morgen 10 januari is en mijn meisjes zullen starten op de peuterspeelzaal. Iets wat hun waarschijnlijk veel makkelijker vinden dan ik.

Twee ochtenden en twee middagen in de week gaan de meisjes naar de peuterspeelzaal. Wat dus ook inhoud dat ik ze 2 keer per dag ga brengen, en ook 2 keer per dag weer op ga halen. Wat voor de meeste mensen misschien gewoon 'normaal' is, is dat het voor mij niet. Ik heb de afgelopen weken heel erg tegen dit moment opgekeken. Niet omdat ik het niet leuk vind, of liever thuisblijf maar omdat mijn angststoornis gewoon nog zo duidelijk aanwezig is dat ik het echt heel spannend vind. Ik vind het aan de andere kant ook superleuk voor mijn meisjes dat ze naar de peuterspeelzaal mogen. Lekker spelen, van alles leren en met andere kinderen spelen natuurlijik. En gewoon een beetje een 'normaal' ritme krijgen. 

Het echte loslaten is voor mij niet zo'n probleem meer. Het is natuurlijk altijd een beetje eng als je je kinderen achter laat bij mensen die je eigenlijk niet zo heel goed kent maar ik heb er wel een heel goed gevoel bij. Toen ik vorig jaar therapie had voor 2 hele dagen in de week heb ik 1 dag opvang gekregen en waren de meisjes daar dus van de ochtend tot het einde van de middag ongeveer. Zeker in het begin was dat zwaar en racete ik altijd zo snel mogelijk naar de opvang om mijn meisjes op te halen, want ik had ze altijd zó erg gemist. Nadat er maanden voorbij gingen werd dat steeds makkelijker. En ging ik soms als ik klaar was met therapie eerst nog even boodschappen doen, of nog even bij mijn zus langs. Ik was daarna even blij om ze weer op te halen maar het werd gewoon een beetje makkelijker.

Nadat mijn therapie afgelopen was heb ik (GELUKKIG) die ene dag opvang mogen houden en zijn ze tot net voor hun tweede verjaardag elke week een dagje gegaan. Op die dag plande ik dan al mijn afspraken in, of ik deed thuis lekker schoonmaken en opruimen. Daar kwam ik altijd wel van tot rust en dan kon ik er weer de hele week tegen aan. Soms deed ik ook gewoon helemaal niks. Lekker de hele tijd films kijken en bankhangen. Heerlijk vond ik dat. Even lekker gewoon Allisha zijn, in plaats van de hele dag mama. Maar nadat de opvang stopte en ik dus helemaal geen tijd meer voor mezelf had merkte ik ook dat het een beetje zwaarder werd. Ik hou echt zielsveel van mijn kinderen maar ze zijn soms ook zó vermoeiend met z'n tweetjes. Dat ik eigenlijk pas een beetje tot rust kan komen tegen de tijd dat ze op bed liggen en het huishouden is gedaan. Maar tegen die tijd is het vaak al 21:00/21:30, wil ik eigenlijk gewoon lekker douchen en naar bed.

Ik ben vooral benieuwd hoe het vanaf morgen zal gaan. Het engste is echt dat schoolplein op met al die kinderen en vooral al die andere ouders. Want al die andere ouders zullen naar me gaan kijken, een mening over me klaar hebben en misschien wel gaan lopen oordelen. Ik weet dat ik voor hun waarschijnlijk een 'normale' moeder ben die haar dochters gewoon naar de peuterspeelzaal brengt maar ik wou dat ik me ook zo kon voelen. In plaats van een moeder die het liefst nog steeds zulke situaties ontwijkt. Die zich nog steeds niet gemakkelijk voelt in het bijzijn van onbekende mensen. En helemaal niet met een grote groep bij elkaar. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je niet zo moet denken, dat je het gewoon moet doen. Maar het is zo moeilijk om zulke dingen te geloven of te doen als het zo diep in je systeem zit.

Ik voel me namelijk alles behalve een normale moeder. Ookal weet ik dat ik nooit echt normaal zal zijn (want een beetje gek is gewoon oké), toch lukt het me vaak niet om alle dingen te doen die andere ouders bijvoorbeeld wel doen. Ik doe mijn boodschappen gewoon alleen. Ik doe leuke dingen met mijn meisjes, naar het park de speeltuin enzo. Maar Plaswijckpark, of bijvoorbeeld de dierentuin zal ik niet zo snel alleen heen gaan. Ook omdat ik het gezelliger vind met iemand erbij en het makkelijker is met 2 kleine kinderen, durf ik dat gewoon nog niet. Zelfs de indoor speeltuin, wat me makkelijk lukt in m'n eentje is gewoon nog een stapje te ver lijkt het wel. Dat vind ik zo jammer want ik wil het beste voor m'n meisjes en ik wil ze alles geven maar soms lukt dat gewoon nog niet hoe hard ik mijn best ook doe.

Op dit soort momenten hoop ik ook heel erg dat mijn kinderen dit nooit mee zullen maken. Dat ze net zoals ze nu zijn, lekker zichzelf durven zijn zonder ook maar na te hoeven denken wat mensen er wel niet van zullen vinden. Dat ze nooit onzeker zullen zijn en van zichzelf zullen houden. Gewoon dat ze zich nooit voelen zoals ik me voel. Uiteindelijk doe ik alles voor hun. Mijn meisjes, mijn liefdes en mijn leven.

Xoxo Allisha

@hettweelingleven