Geen huilbaby maar huildreumes

Wanneer een baby minimaal drie weken, drie dagen per week en drie uur per dag huilt, dan spreken we van een huilbaby.

Maar huilbaby´s waren mijn meisjes niet. Dat waren juist hele makkelijke baby´s met af en toe wat normaal gehuil. Het huilen begon later pas, toen ze ongeveer 10 maanden oud waren. Ik ben natuurlijk alleenstaand met de meisjes dus er was geen papa in beeld waar ze zich aan konden hechten, ze hadden alleen mama. De meisjes waren ook heel erg aan mij gehecht. Verder waren ze hele sociale vrolijke baby´s (nu dreumessen) die niet bang waren voor vreemde mensen en vooral bij familie lekker zichzelf waren. 

In het begin waren ze heel erg gefocused op mij. Ze moesten altijd bij mij in de buurt zijn en me kunnen zien, anders was het huilen. Dat gebeurde dus zodra ik de kamer verliet of even niet in het zicht van mijn meisjes was. Het bleef niet alleen bij huilen. Dat werd krijsen, en werden ze zo overstuur dat ze bijna ontroostbaar waren en het altijd weer even duurde om ze rustig te krijgen. En dan natuurlijk niet één maar allebei de meisjes die zo aan het krijsen waren. De eerste tijd heb ik het vooral uitgezeten. Dacht dat het wel over zou waaien want alles is tenslotte een fase, toch? Toen de weken en maanden voorbij gingen heb ik ook van alles geprobeerd om het voor ons alle drie zo goed mogelijk te maken.

Zo heb ik de woonkamerdeur eruit gehaald. Dat was de enige deur die (op de keukendeur na) eigenlijk altijd dicht was. Ook de keukendeur stond voortaan altijd open en heb ik in de deuropening van de keuken een traphekje neergezet. Zodat ik veilig kon koken maar de meisjes me toch konden zien. Het speelgoed van de slaapkamer verplaatst naar de woonkamer. Maar toch leek alles niet te werken en bleef het huilen doorgaan. Ik heb me ook vaak afgevraagd of dat het niet aan mij lag. Misschien deed ik wel iets verkeerd, waardoor ze dus zoveel huilden. Terwijl ik weet dat het niet aan mij ligt. En de meisjes mij zien als hun veilige basis, waarbij je elke emotie die je voelt eruit kan en mag gooien. Want bij mama is alles goed.

Vanaf de zwangerschap loop ik al bij de voorzorg vanuit het consultatiebureau die 1 keer in de 2/3 weken langskomt ter ondersteuning van de meisjes en het opgroeien. Samen met haar heb ik ook veel dingen geprobeerd. Om de meisjes te vertellen als ik even naar de keuken ging. Ookal begrepen ze me niet kon ik ze dan wel geruststellen. Maar ook deze dingen werkten niet. Op een gegeven moment zat er niks anders meer op dan de meisjes altijd en overal bij me te hebben, en dus vaak met de een op mijn arm koken terwijl de ander bij mijn voeten in de keuken zit. In die tijd ging ik ook liever naar familie of vrienden. Daar waren ze bijna altijd lekker vrolijk waren en was het huilen er of helemaal niet of veel minder dan thuis.

Na ongeveer 4 maanden merkte ik dat het huilen als ze me niet zagen minder werd. Ik kon vaker alleen naar een andere kamer zonder dat er 2 hysterisch huilende meisjes achter me aan liepen. Maar rond deze tijd merkte ik ook dat er om andere dingen werd gehuild. En zeg maar gerust álle andere dingen. Ik had al 4 maanden constant gehuil elke dag weer, dus je kan wel zeggen dat ik er zelf ook echt wel klaar mee was. Het vraagt zoveel energie om dat elke dag weer te moeten doen en de dagen worden er niet bepaald vrolijker op. We zijn weer helemaal opnieuw begonnen om erachter te komen waar het huilen vandaan kwam maar ik ben er nu achter dat mijn meisjes het huilen gebruiken als communicatiemiddel. 

Ik houd niet van overdrijven maar dit gehuil was nog vele malen erger dan het huilen om mij. Je moet je voorstellen dat het soms al begon als ik ze uit bed haalde in de ochtend. En het niet stopte als ik ze optilde of knuffelde. Dat ik geen flauw idee had wat ze nodig hadden of wat ze wilde. Dat ging dan ook weer de hele dag door. Op sommige momenten kon ik het nog wel begrijpen. Als ze bijvoorbeeld in bad zaten en uit het niks gingen huilen, omdat ze gewoon uit het bad wilde en dat niet konden vertellen. Maar andere momenten als ik met ze aan het spelen was of we samen tv aan het kijken waren en ze zomaar begonnen te huilen begreep ik het dan weer niet. Dit heeft mij echt gesloopt en ik raakte zo vermoeid dat ik op sommige dagen, als het gehuil echt heel erg was, gewoon aan het wachten was tot de meisjes naar bed konden. Niet alle dagen waren zo erg. Er zaten dagen tussen dat het huilen iets minder was, en ik ook voor 200% kon genieten van de meisjes. Naar buiten gaan vinden ze geweldig, vooral als ze zelf kunnen lopen. Dat dat meestal eindigde in 2 huilende meisjes en een geïrriteerde moeder was ook niet zo´n succes. Net alsof we geen leuke dingen 'konden' doen door het huilen.

Het meest frustrerende eraan is dat de meisjes er niks aan kunnen doen. Ze kunnen zich gewoon niet goed uiten of vertellen wat ze willen waardoor ze dus gaan huilen. Tegenwoordig kunnen ze al wel beter laten zien of merken wat ze willen en bedoelen. Maar ook nu zitten er nog steeds dagen tussen dat het huilen bijna de hele dag aanhoud en hoe erg ik ook mijn best doe om mijn emoties verborgen te houden, merken ze dat altijd. In het begin is dat ook best wel een cirkel geweest. De meisjes die blijven huilen - ik die daar na een tijdje geïrriteerd door raak maar dat niet wil laten merken - de meisjes die dat alsnog aanvoelen en dan daar weer op reageren. Zó schuldig heb ik me daar vaak om gevoeld. Ik wil het aller aller beste voor mijn meisjes en ze zijn echt mijn hele leven maar soms werd ik er alles behalve vrolijk van en dat is echt geen fijn gevoel. Tot op de dag van vandaag doen ze dit nog steeds, maar wel vele malen minder. Je voelt je als moeder zijnde gewoon zo machteloos. Ik heb heel veel vergeleken met andere kindere, neefjes, vriendinnetjes. Die huilden allemaal niet zoveel als dat mijn meisjes doen. Maar mijn meisjes doen het wel. 

Het is vooral doorgaan, zoveel mogelijk alles voorzeggen zodat ze uiteindelijk met hun eigen woordjes ook kunnen vertellen wat ze bedoelen. En ook benadrukken dat huilen soms mag. Want eerlijk is eerlijk, als ik iets wil uitleggen maar ik dat niet kán zou ik daar ook gefrustreerd door raken!

xoxo Allisha 

@mamavantweemeisjess