Hulp nodig hebben bij het opvoeden van je kinderen

Bijna 3 jaar geleden alweer dat ik zwanger raakte van mijn twee mooiste meisjes. Op dat moment was ik niet erg stabiel. Ik dronk elk weekend en regelmatig doordeweeks, ik werkte niet en had niet echt een doel in mijn leven. Wist ook dat ik nog therpie nodig had maar dat stelde ik steeds uit. Ik leefde mijn leven wel, maar ook eigenlijk weer niet. Toen ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen had was het alsof er een knop omging. Dit ging niet meer om mij, maar om mijn kinderen.

Als kind heb ik niet echt de basisbehoeftes gehad die je nodig hebt om goed op te kunnen groeien. Ik kom uit een groot samengesteld gezin, met 6 oudere zussen en 3 jongere broertjes die vroeger bijna allemaal in hetzelde huis hebben gewoond. Mijn vader en moeder werkte allebei veel, zo hebben we regelmatig au pairs in huis gehad die hielpen met het huishouden en met de kinderen en waren mijn ouders er eigenlijk weinig. Ik voelde me niet gehoord en niet gezien, alsof ik niet belangrijk was. Dat werd ook een soort van bevestigd door het niet krijgen van de aandacht die een kind nodig heeft. 

Liefde van mijn ouders ken ik eigenlijk niet. Mijn vader heb ik nog nooit horen zeggen dat hij van me hield, of iets in de richting van dat hij trots op me was, of blij met me was. Dingen die je als dochter zijnde graag hoort van een vader. Knuffelen met mijn moeder? Liever niet. Ik heb totaal geen band op kunnen bouwen met mijn ouders dat het nu gewoon raar voelt om geknuffeld te worden. Of te horen dat ze van me houden. Dat is raar, dat hoort niet. Ik voelde me er ook heel apart bij als mijn moeder bijvoorbeeld verdrietig was, en ik haar dan wilde troosten. Geen idee hoe ik dat moest doen. Een vriendin zou ik gewoon knuffelen, maar bij mijn ouders voelde dat zo raar, zo onnatuurlijk.

Wel kreeg ik vaak te horen wat ik niet goed deed. Mijn ouders werden heel vaak boos om alles wat ik deed, ik kon vroeger niet veel goed doen. Normale dingen durfde ik ook niet meer te vertellen, bang dat ze weer boos werden. En als ze boos werden dan gingen ze slaan of met dingen gooien. Het kwam vaak voor dat ik mishandeld werd door zowel mijn vader als mijn moeder. Ik voelde me niet meer veilig, en was zelfs bang voor mijn ouders. Daarna zijn mijn ouders uit elkaar gegaan en kwam het bij mijn vader niet meer voor. Bij mijn moeder wel, die heeft nog heel lang frustratie en boosheid geuit door te slaan, schoppen of dingen te gooien.

Drie jaar geleden ben ik aangemeld bij het wijkteam en bij de voorzorg. De voorzorg was er om mij te ondersteunen bij de zorg voor mn meisjes en het opvoeden. Het wijkteam heeft mij met praktische dingen geholpen, opvang toen ik groepstherapie volgde en nu de aanmelding van mijn hulpvraag. Nu de meisjes 2 jaar en 3 maanden zijn is de voorzorg gestopt, die is er maar tot 2 jaar. Het fijne de afgelopen 2 jaar was dat ik niet alleen was. Deze hele twee jaar zijn prachtig en ook doodeng geweest, maar ik wist dat als er iets nodig was of als ik even niet meer goed wist hoe ik iets moest doen, dan was er iemand. Al mijn vragen over het opvoeden, de meisjes die nog steeds super veel huilen, daar werd ik bij geholpen. Het deed me dan ook heel veel toen dat ineens zou stoppen. Want hoewel ik het zeker wel kan in mijn eentje, ik wil het gewoon niet. De meisjes worden ook steeds ouder, gaan steeds een andere fase in van hun leven. Hebben straks ook ander soort regels nodig. Daar weet ik allemaal nog niks van. 

Het voornaamste waar ik heel erg mee zit is dat ik niet dezelfde fouten wil maken als mijn ouders. Met liefde komen mijn meisjes niks tekort. Ik zou zó veel van hun, dat is echt niet in woorden uit te drukken. Ze zijn het mooiste wat me is overkomen en ik vertel ze dat elke dag weer. Net zoals dat ik ze vaak vertel dat ik van ze houd, dat ze dingen goed doen. Dat ze mooi zijn, en goed zijn zoals ze zijn. En dat ze er ook mógen zijn. Dat ze gewenst en geliefd zijn. Iets wat mijn ouders nooit aan mij hebben verteld of laten merken. Mijn ouders hebben zelf geen liefde gekregen van hun ouders en dat zelf dus ook niet gegeven aan ons, is wat mij is verteld. Wat ik niet begrijp, want ik heb ook geen liefde gekregen van mijn ouders. Ik weet dus hoe het voelt en ik weet ook dat ik ervoor moet zorgen dat mijn meisjes zich nooit zo gaan voelen.

Fouten maken is niet erg. Ik probeer ook niet de perfecte moeder te zijn maar ik probeer wel de beste moeder te zijn die ik kan zijn. Mijn best te doen, van fouten te leren om het een volgende keer beter te doen. En mijn meisjes het leven te geven die ze verdienen. Waarin ze lekker kind kunnen zijn, zich nooit onveilig hoeven te voelen. Nooit bang hoeven te zijn dat mama boos word en ze gaat slaan. Dat ze op mogen groeien tot twee eigenwijze pubers (oké je gaat nu wel heel snel, maar zo snel gaat het dalijk wel!) wetende dat ik er altijd voor ze ben.

Vandaar ook mijn hulpvraag. Er zijn nog steeds dingen die ik soms niet helemaal goed doe, of dingen die gewoon beter kunnen. Minder snel boos worden, goede regels stellen. Op tijd rust nemen en ook op tijd hulp vragen bij kleinere dingen. Waar ik het liefst gewoon hulp bij wil, zodat ik weet dat ik het goed doe, en ook wat ik minder goed. Ik schaam me er ook niet voor om toe te geven dat ik hulp nodig heb. Uiteindelijk doe ik het allemaal voor mijn meisjes, zij zijn het belangrijkste. Wat een ander dan wel niet denkt daar maak ik me niet zo druk om.

Ik wil het beste voor mijn meisjes. Mijn alles. 

Xoxo Allisha

@hettweelingleven