Toen ik wist dat ik je kwijt was

Het is kwart voor acht in de avond. Mijn oudste 2 dochters liggen op bed, zelf zit ik op mijn eigen bed en heb net mijn jongste dochter borstvoeding gegeven. Ik videobel je. Je neemt op terwijl je in de auto zit met een vriendin, je broertje en zijn vriendin. Dit is het verschil tussen onze levens. Jij doet wat je wilt, met wie en wanneer je dat wilt. Ik ben meestal thuis omdat mijn dochters op bed liggen, of ik ben andere mama dingen aan het doen. De 4 personen die nu in die auto zitten hadden bij mij niet eens in de auto gepast.

Als jij smiddags besluit om een auto te huren en naar Duitsland te gaan met vriendinnen is er niks wat je tegenhoud. Als je karaoke wilt doen met de buurman om 4 uur snachts dan kan dat ook gewoon. Impulsief besluiten dat je wilt paard rijden is ook niet te gek. Uitgaan, terrasjes pakken wanneer je wilt. 

We gaan even meer dan 8 jaar terug. Ik leerde je kennen op de vaart, een gesloten jeugdinstelling. We waren 2 totaal verschillende meisjes maar vanaf het begin konden we het al goed vinden. Jij outgoing en aanwezig, ik iets stiller en in het begin wat verlegen. Even later kwamen we op dezelfde groep te wonen en waren we onafscheidelijk. We werden beste vriendinnen en hebben een hele hoop samen meegemaakt. Alle ups en downs waren met jou. Ik vond het heel moeilijk om me open te stellen naar andere (nieuwe) mensen, maar naar jou werd dat steeds makkelijker. We wisten bijna alles van elkaar en konden elkaar door en door. Konden elkaars familie goed. Je wandelt bij mijn zus en moeder naar binnen alsof je gewoon een van ons bent.

Toen we beide naar kamertraining gingen was dat in de buurt en was ik nooit lang zonder jou. Ruzie? Ruzie hadden we zelden. Ik ben geen makkelijk persoon en ik heb je heel vaak weggestoten om je daarna weer terug te trekken maar na een tijdje was je er een soort van aan gewend en wist je precies hoe je met me moest omgaan. Ook toen ik mijn angst klachten begon te ontwikkelen was jij mijn veilige haven, de plek waar ik me veilig voelde en mezelf durfde te zijn. 

Na een tijdje zijn we al iets uit elkaar gegroeid. Ik ben naar de afkickkliniek gegaan, en ging daarna niet meer terug naar onze oude woonplaats maar naar Schiedam. We spraken elkaar nog steeds en zagen elkaar ook regelmatig, toen je in Rotterdam ging wonen zagen we elkaar zelfs nog vaker. 

Ik werd zwanger. Kreeg de tweeling, jij woonde bij je vriend en werkte in de ouderenzorg. Het uitgaan deden we niet meer en nu als we afspraken was het veel gericht op dingen doen met de meisjes. Je vond het niet erg, je was vanaf het begin al leuke tante Ness. Maar toch was dit het begin van de verandering van onze vriendschap. Ik voelde me altijd een soort van bezwaard. Flesjes, luiers, hapjes. Daar bestond mijn leven uit. We konden nog wel gaan shoppen samen maar uren wegblijven of rijden naar een stad ver weg dat ging niet. Dus wie bel je als je iets spontaans wilt doen? Niet mij. Want je weet dat ik meestal niet kan.

Steeds meer zijn we uit elkaar gegroeid. 3 jaar later heb ik nog een dochter gekregen. Jij werkt nog steeds in de zorg en doet daarnaast je eigen ding. Ik zie en spreek je amper. De afgelopen maand heb ik je 1 keer gezien, omdat mijn jongste dochter geboren was.

Dat ik je zo weinig zie is nog niet eens zo’n probleem, maar dat we ook niet meer met elkaar praten doet pijn. Ik weet niet meer wat je leuk vind om te doen. Ik weet niet wanneer je werkt of naar school gaat, of wat je verder dagelijks doet. Wanneer je vrij bent of met wie je je dagen doorbrengt. Ik weet niet wat je denkt of wat je voelt. Het voelt een beetje alsof ik je niet meer ken. 

Mijn beste vriendin. Degene op wie ik altijd 1000% kon bouwen. Die ik volledig vertrouwde, die me het beste kent. Is nu mijn beste vriendin niet meer. Het gat is te groot gegroeid en onze levens zijn te verschillend.

Ik hoop toch dat je altijd in onze levens zal blijven, maar niet meer zoals eerst. Hoeveel pijn het me ook doet, de band die we hadden is er niet meer.

Xoxo

Allisha Catharina @huisvolmeisjes