Ook de tweede keer alleenstaand

Dit is ook allemaal echt in een sneltrein vaart gegaan. Ik heb een tijdje terug een relatie gehad met mijn beste vriend. Al snel kwamen we erachter zwanger te zijn en in plaats van dat we op een soort roze wolk terecht kwamen gingen we er dwars doorheen want er bleek niet eens een wolk te zijn.

Ik was super blij toen ik zwanger bleek te zijn. Dit was namelijk de eerste zwangerschap waarvan ik niet dacht ´shit ik ben zwanger, wat nu?'. Ik wist dat het deze keer goed zou komen en dat ik er ook klaar voor was, zover je dat kon zijn. We waren gelukkig samen en de toekomst was mooi. Voor heel even dan.

De misselijkheid was het eerste dingetje waar ik last van had, maar die hormonen. Mygod die hormonen hebben mijn leven echt een beetje moeilijker gemaakt. Soms vond ik mezelf ook gewoon niet meer leuk. Kleine dingen die me vaak niet zoveel deden kon ik nu echt hele heftige problemen van maken. Boos, verdrietig, niks meer aan kunnen, niemand meer leuk vinden. Het geduld naar mijn meisjes wat ook eigenlijk bijna niks meer was. Om daarna weer lekker een potje te gaan janken door het schuldgevoel. Ook richting mijn ex-vriend. Ik begon me aan alles te irriteren. Maakt niet uit wat hij deed. Of juist niet deed. Het was gewoon alsof hij echt niks meer goed kon doen. Tot ik hem op een gegeven moment gewoon niet meer in mijn buurt wilde hebben. Niet knuffelen geen kusjes helemaal niks. Er waren alleen nog maar discussies en de gezelligheid was allang al voorbij. Ik kon voelen dat dat wel echt die hormonen waren want mijn gevoel was opeens zó omgeslagen. Van alles gaat goed tot blijf alsjeblieft uit m'n buurt en uit m'n leven.

Die roze wolk is bij ons dus ook echt geen wolk geweest. Het was meer een vliegtuig waar we samen inzaten die ineens storing had en neer stortte. Ik keek er naar uit om dingen samen te doen. Baby shoppen, samen kleertjes uitzoeken voor de kleine baby. Spulletjes om de kamer mee in te richten. Kinderwagen uittesten en uitkiezen. Allemaal dingen die ik het liefst alleen doe nu.

Ondertussen zit ik in de 14e week van de zwangerschap en zijn we al even uit elkaar. Ik zag hem het liefst weken niet, eigenlijk alleen als we een echo afspraak hadden en het contact was ook het liefst zo weinig mogelijk. Van mijn kant uit dan. Het was niet eerlijk om zo door te gaan en voor mijn gevoel hem een beetje aan het lijntje te houden omdat ik niet wist of ik hier wel door mee wilde gaan. Zo zijn we uit elkaar gegaan met het idee dat we een pauze namen om allebei een beetje rust te krijgen van elkaar. Het contact een beetje te verminderen zodat de discussies en irritaties wat minder zouden worden. Het meeste allemaal van mijn kant uit omdat er bij hem niet veel was veranderd natuurlijk.

Sinds kort zijn de hormonen een beetje gezakt en ben ik er wel over uit dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik heb dat verliefde gevoel niet, en zie voor ons geen toekomst meer samen. Ik ben dus ook bij deze zwangerschap en straks baby, voor de tweede keer alleenstaand.

We hebben nog wel normaal contact en er zijn veel minder irritaties gelukkig. Ik hoop ook zó dat we normaal contact blijven houden en toch samen de ouders van de baby te kunnen zijn zonder daarvoor samen te hoeven zijn. Want ook als je uit elkaar bent hoor je er samen voor te zorgen dat alles goed gaat. Het maakt mij wel heel angstig om er dalijk tóch weer alleen voor te komen staan. Ik weet dat het anders is als bij de tweeling, toen ik echt alleen was. En deze keer ben ik dat niet helemaal. Maar toch gaat het meeste op mij aan komen en met nog 2 rondlopende peuter meisjes lijkt me dat toch wel heel zwaar. 

xoxo Allisha 

@het.tweeling.leven