Waar is mijn papa?

Mama, waar is mijn papa?

Deze vraag. Ik ben bang voor deze vraag. Voor het moment dat mijn meisjes deze vraag gaan stellen en ik níet weet wat ik daarop zou moeten antwoorden. 

Ik ken de vader van mijn meisjes nu ongeveer 8 jaar. We hebben elkaar leren kennen in een jeugdinstelling toen ik 16 was, en hebben de jaren daarna nog af en toe contact gehad en afgesproken. 

Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was stond hij er in eerste instantie wel achter. We hadden geen relatie maar hij zou me helpen met alles en we zouden het samen gaan doen. Hij heeft daarna ook een tijdje bij me gewoond maar al snel liep alles anders dan ik had gehoopt. Hij ging weg, het contact stopte en alles kwam verder op mij aan. De maanden daarna deed ik alles alleen. Babykleertjes kopen, kamer inrichten. Het huis babyproof maken en dat soort dingen. Bij echo's nam ik familie of vriendinnen mee. Ik had me er al helemaal op voorbereid dat ik alles alleen zou moeten gaan doen. Heel vaak heb ik afgevraagd of ik iets verkeerds had gedaan. Dat ik hem weggejaagd had of zoiets. Alles om het ook maar een beetje goed te praten. Dat hij mij, en onze baby's gewoon in de steek kon laten.

De meisjes zijn nu bijna 2 en hebben geen contact met hun vader. Er is op 2 momenten contact geweest maar allebei de keren gebeurde er hetzelfde. Hij ging weer weg en we hoorde niks meer van hem. De eerste keer toen mijn meisjes 5 maanden oud waren gebeurde dat al na 2 keer te hebben afgesproken. Maar de laatste keer is nog niet eens zo lang geleden, 7 of 8 weken pas. Die keer heb ik hem ook echt gehaat. En ik weet dat ik dat waarschijnlijk niet hoor te zeggen (ookal vind ik dat ik het nog best netjes houd) maar toch doe ik het. Twee tot drie maanden lang hebben we elke week afgesproken. Je hebt kennis met ze kunnen maken. Bent erachter gekomen waar ze om lachen. Wat ze leuk vinden, maar ook wat ze niet leuk vinden. Je hebt de eerste stapjes gezet in de richting om een band op te bouwen met je kinderen. En dan na die 2/3 maanden tóch weer zoiets hebben van dit is het niet.

Dit zijn je eigen kinderen, twee kleine vrolijke stuiterballetjes die totaal nog geen besef hebben van wat er allemaal om hun heen gebeurd. En toch kies je ervoor om die 2 kleine meisjes niet in je leven te willen hebben. Om geen deel uit te maken van de opvoeding, geen vader te willen zijn. Ze weer de rug toe te keren en net zo makkelijk van ze weg loopt alsof ze nooit iets voor je hebben betekent. Ik doe heel erg mijn best om de vader van mijn kinderen niet zwart te maken, want dat wil ik absoluut niet. Maar er blijft toch zo weinig over wat positief is. 

Het ergste vind ik nog dat ik het mijn meisjes moet gaan vertellen. Maar wat dan precies? Papa wilt jullie niet? Hij heeft andere prioriteiten in het leven dan zijn eigen kinderen? Dingen die ik nooit hardop tegen mijn meisjes zal zeggen. In plaats daarvan wil ik ze de waarheid vertellen op een andere, zachtere manier. Welke manier is dat dan? Dat weet ik ook nog niet. Maar ik hoop dat ik daar wel over uit ben op het moment dat mijn meisjes gaan vragen naar hun papa. 

xoxo Allisha

@hettweelingleven