Hoe een angststoornis mijn leven als moeder bepaald

Ik heb een sociale angststoornis. There. Said it. Want wat ik nu ga doen is mezelf heel kwetsbaar openstellen en schrijven over iets wat mijn leven als moeder heel erg bepaald. 

Toen ik begon met bloggen had ik mezelf voorgenomen om te bloggen over mijn leven als tweelingmoeder. De mooie, leuke en positieve kanten. Maar ook de minder leuke, eerlijke en soms een beetje verdrietige kanten. Een daarvan is mijn angststoornis. Ik heb die al vanaf mijn 16/17e jaar en heeft hele erge ups en downs gehad. 

Na 3 weken ziekenhuis waren mijn meisjes en ik eindelijk weer thuis! Mijn broertje woonde op dat moment bij mij in huis en zo sliepen de meisjes en ik op 1 kamer. Dat was proppen en paste allemaal maar net. De meisjes sliepen eigenlijk al heel snel bij mij in bed totdat ze 5/6 maanden waren en ze hun eigen kamer kregen. Thuis kwam ik in een soort overlevingsmodus. Flesjes, luiers, knuffelen met mama. Ergens tussendoor zelf ook nog een beetje slapen en vervolgens weer flesjes en luiers. De voedingen om de 3 uur waren pittig in mijn eentje maar het lukte prima. 

Omdat het leven thuis weer gewoon doorgaat en niet alles binnen handbereik is zoals in het ziekenhuis moest ik naar buiten om boodschappen te doen. Hoe dat bij de meeste mensen iets is waar ze niet eens over na hoeven te denken, zit dat bij mij een beetje anders. Ik voel me namelijk heel ongemakkelijk buiten, voornamelijk in het contact met mensen. 'Normaal' over straat gaan dat kan ik niet. Constant bezig zijn met hoe ik eruit zie. Wat mensen denken als ze naar me kijken, in mijn hoofd is dat alleen maar negatief. Ik raakte vaak in paniek als mensen die ik niet ken een gesprekje begonnen. Mijn angststoornis heeft zelfs zo'n dieptepunt gekend dat ik mijn huis niet meer uit kwam, ik de blikken van andere mensen totaal niet kon verdragen en ik dagelijks paniekaanvallen had. 

Daarbij kwam dat ik nu niet alleen over straat moest, maar met mijn dochters. In zo'n grote tweelingkinderwagen die ik ook nog helemaal niet gewend was en waarvan ik niet wist of ik overal wel doorheen paste. Gelukkig is mijn zus met me mee gegaan die eerste keer en deed ik het de keren erna wel zelf. Het was altijd een hele opgave om de meisjes in de maxi cosi's of reiswiegen mee naar beneden te tillen, onderstel uit de auto halen en dan de kinderwagen in elkaar zetten. Hopend dat ik niemand tegen zou komen onderweg om dan naar de winkel te lopen terwijl ik oogcontact met iedereen zoveel mogelijk vermijdde.

Dat ging uiteraard ook nooit ongestoord, want veel bekijks kreeg ik zeker. Mensen die even wilde kijken, of een klein praatje maakten. Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar ik ben daar niet zo goed in en dat voelde altijd heel ongemakkelijk. Kon dan ook niet zo goed uit mijn woorden komen en ik sloeg dicht. Gelukkig was dat een kwestie van wennen. Hoe vaker ik naar buiten ging, hoe minder moeilijk het werd. Ik wilde mijn meisjes dolgraag aan de wereld laten zien en ik begon er steeds een stukje minder tegenop te kijken. 

De meisjes werden groter. Nog steeds waren we een soort van bezienswaardigheid als we naar buiten gingen maar ik kon deze aandacht steeds beter hebben. Vanaf voor mijn zwangerschap liep ik al bij een psycholoog met wekelijkse gesprekken en stond ik aangemeld voor groepstherapie. Ik wilde eerst gewoon genieten van mijn meisjes maar ik merkte wel dat ik het echt nodig had. Na een tegenvaller van de kinderopvang kon ik vorig jaar niet beginnen met therapie en werd ik weer op de wachtlijst gezet. Ondertussen waren de meisjes nog groter geworden, en waren ze nu geen baby baby meer. Kruipen, zitten, lopen. Eerste keer naar een indoor speeltuin, eerste keer zwemmen. Met een tweeling zijn dit soort dingen al amper te doen in je eentje dus gelukkig nam ik altijd iemand mee. Wat voor mij heel erg hielp want dat soort dingen durf ik in mijn eentje niet te doen. 

Begin dit jaar kon ik dan eindelijk beginnen met mijn therapie. Deze zou 4 maanden duren, op dinsdag en donderdag van 09;30 tot 14;45. Hele intensieve dagen. Afgelopen week heb ik mijn therapie afgerond met succes. Ik heb alweer grote stappen gezet in mijn strijd tegen de angststoornis. Zo voelt het steeds minder ongemakkelijk als ik naar buiten ga. En ga ik zelf overal alleen heen. Winkels, stad, speeltuin. Dingen die ik nooit durfde te doen in mijn eentje kan ik nu eindelijk weer wel doen. Wel kies ik goed de plekken uit waar ik heen ga. Voornamelijk bekende winkels, waar ik al vaker kom. Even onderweg stoppen bij een snackbar waar ik nog nooit ben geweest zit er voorlopig nog niet in. 

Ik weet dat ik er nog lang niet ben en dat ik nog hard aan mezelf moet werken om mijn zelfvertrouwen weer een beetje terug te krijgen, maar nu loop ik met trots over straat. Trots op mijn meisjes, trots op mezelf. Al zijn de negatieve gedachtes niet weg, denk ik niet meer constant aan anderen mensen en hun oordeel. 

xoxo Allisha

@mamavantweemeisjess