Wanneer je geboorte geeft aan je kind, dan geef je ook geboorte aan een nieuwe versie van jezelf. Of je nu voor de eerste, tweede of vierde keer door het fysieke geboorteproces gaat, je maakt zelf telkens weer een transitie door van vrouw naar moeder, naar moeder van twee, van vier…

Vorige week was ik naar een mini symposium over de ambivalentie van het moederschap. Daar hoorde ik Mirte Berendsen en Ianthe Mosselman spreken over het het kunstenaarschap, vrouwen die moeder worden en opeens minder tijd hebben om kunst te maken, moeders die spijt hebben van de keuze voor het moederschap en nog veel meer. Ik raakte geïnspireerd en vooral ook geëmancipeerd. Ik had er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan, maar wanneer een man die kunst maakt vader wordt, dan verandert er meestal niet zo veel. Voor een vrouw wel. Vaak komt de creativiteit in de kast te liggen omdat de focus op het kind komt te liggen en dat vinden we over het algemeen ook normaal. Dat is een norm.

Onlangs schreef ik over eenzaamheid in het moederschap. Veel mensen herkenden zich hierin, wat mij niet verrast, want ik werk al jaren met (aanstaande) moeders en ik hoor ze vrijwel allemaal een verlangen naar verbinding uitspreken.

Het krijgen van een baby is het meest intensieve, het meest wonderlijke, het meest prachtige, het meest spirituele, het meest aardse, het meest grootse wat ik ooit heb mee mogen maken. Bovenal is het ook het meest eenzame wat ik ooit heb ervaren. 

Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik er voor koos om niet dood te gaan. Nadat Zora een paar dagen daarvoor met bijna de snelheid van het licht geboren werd, voelde mijn lichaam leeg en op. Intense naweeën van drie dagen en nachten lang hadden mij uitgeput. Een wondje dat ik tijdens de bevalling op had gelopen had zonder dat ik het doorhad een bacterie binnengelaten, met als gevolg dat ik op dag vier met kraamvrouwenkoorts in bed belandde.

‘Mag ik wat tegen je zeggen? Elke keer als ik je zie voel ik zo veel spanning.’

De grootste geruststelling hier op de camping vind ik dat werkelijk álle gezinnen te maken hebben met jengelende peuters, eigenwijze kleuters en stampvoetende bijna tieners. Ergens vind ik het vermoeide huiltje van het tien maanden jonge ventje in de blokhut naast onze tent klinken als verzachtend gezang. Het herinnert mij aan die tijd dat ik liep te jongleren met drie meisjes onder de drie jaar en dat ik het soms echt even niet meer wist. En het houdt me een spiegel voor dat ik met vijf kinderen het nog steeds soms niet meer weet. Eigenlijk doen we allemaal - naast heel erg ons best - gewoon maar wat.

Omdat ik graag in beweging blijf - naast uren lang op de camping voor me uit staren naar spelende kinderen en af en toe een bladzijde lezen - fietsen we vanmorgen naar het Kristalmuseum in Borculo. Dat ging ongeveer zo:

‘Geniet er maar van. Voor je het weet zijn ze groot!’