Eenzaam met vijf kinderen

Een baby krijgen is het meest eenzame wat ik ooit heb meegemaakt

Het krijgen van een baby is het meest intensieve, het meest wonderlijke, het meest prachtige, het meest spirituele, het meest aardse, het meest grootse wat ik ooit heb mee mogen maken. Bovenal is het ook het meest eenzame wat ik ooit heb ervaren.

De eerste keer dat ik met een vers gebakken mensje in mijn kraambed lag was ik trotser dan trots. Het was me gelukt om op eigen kracht, zonder kleerscheuren, thuis in bad mijn kind te baren. Iedereen mocht komen babysnuffelen, maar degene die ik het meest nodig had op dat moment die was er niet. Dus ik huilde en huilde. Ik huilde mezelf van meisje naar moeder.

Binnen 4,5 jaar mocht ik vier kinderen krijgen. Ik was alles behalve alleen. De hele dag had ik mijn heerlijke hummeltjes om me heen. Haren vlechten, mondjes voeden, alle speeltuinen van Zutphen ontdekken, net zo lang Jip en Janneke in de draaimolen voorlezen totdat ik hem uit mijn hoofd ken, tosti’s met ketchup, ketchup uit de jurkjes poetsen. De lijst is eindeloos. Genoeg afleiding, nooit alleen en toch met vlagen intens eenzaam.

Gelukkig had ik niet door dat ik af en toe eenzaam was. Ik stond op standje ‘moeder-die-de-schouders-eronder-zet-en-doorgaat.’ Pas toen er ruimte kwam om wat dieper in en uit te ademen, kon ik weer zakken. En dan voelde ik naast onbeschrijflijk veel liefde ook een niet te beschrijven pijn en verdriet.

Ik ben niet de enige. Jij bent niet de enige. Dit is wat ons mens maakt. We hebben nu eenmaal al die emoties. Ze hoeven niet opgelost te worden. Ze hoeven alleen maar gevoeld en aanschouwd te worden, zonder oordelen. Misschien doe ik daarom wel het werk dat ik doe. Ruimte creëren om te voelen, om te verbinden. Ruimte om er helemaal te zijn. En daarmee verdwijnt de eenzaamheid als sneeuw voor de zon.