Grandioos falen als ouder

De grootste geruststelling hier op de camping vind ik dat werkelijk álle gezinnen te maken hebben met jengelende peuters, eigenwijze kleuters en stampvoetende bijna tieners. Ergens vind ik het vermoeide huiltje van het tien maanden jonge ventje in de blokhut naast onze tent klinken als verzachtend gezang. Het herinnert mij aan die tijd dat ik liep te jongleren met drie meisjes onder de drie jaar en dat ik het soms echt even niet meer wist. En het houdt me een spiegel voor dat ik met vijf kinderen het nog steeds soms niet meer weet. Eigenlijk doen we allemaal - naast heel erg ons best - gewoon maar wat.

Het kampeerleven is simpel en in de eenvoud van alledag kan ik ontspannen. Geen werk, geen huishouden, geen lange nog-te-doen-lijstjes. Mijn partner vroeg vanmorgen aan de telefoon: ‘Wat gaan jullie doen vandaag?’ Waarop ik antwoordde: ‘Niks natuurlijk!’

Dat ‘niks doen’ betekent voor mij in alle rust havermoutpap maken op mijn campinggasje, douchen in de familiecabine met Zora en Tiuri als toeschouwer (‘Mama, je hebt daar allemaal haren!’), afwassen, tanden poetsen, vieze kleding sorteren, oud papier wegbrengen, haren vlechten, urenlang met Tiuri in het speelbos zijn, verder lezen in Love Warrior van Glennon Doyle (wat een herkenning…!), wat rek- en strekoefeningen, 50 squats, kijken hoe andere ouders met ruziënde kinderen omgaan, kijken naar een monarchvlinder, avondeten bereiden, voeten wassen, borstvoeding geven, de zon op mijn huid voelen, het gras onder mijn voeten…

Mocht je om wat voor reden dan ook het nog niet hebben aangedurfd om te gaan kamperen: laat los en ga! De camping is dé plek om grandioos te falen als ouder, om je vervolgens te realiseren dat je het best goed doet.