Als doodgaan geen optie is

Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik er voor koos om niet dood te gaan. Nadat Zora een paar dagen daarvoor met bijna de snelheid van het licht geboren werd, voelde mijn lichaam leeg en op. Intense naweeën van drie dagen en nachten lang hadden mij uitgeput. Een wondje dat ik tijdens de bevalling op had gelopen had zonder dat ik het doorhad een bacterie binnengelaten, met als gevolg dat ik op dag vier met kraamvrouwenkoorts in bed belandde.

Het ging heel snel. 's Ochtends had ik nog een vriendin op kraamvisite gehad. Toen ze weg was stortte ik in. Ik kon alleen nog maar liggen, alles deed pijn, door de naweeën had ik al een paar dagen niet goed kunnen slapen en eten en daarbij werd ik overvallen door een verhoging die in een paar uur tijd opliep tot 41 graden koorts.

Ik lag te ijlen in bed. Ik zag dingen die er niet waren en bovenal had ik het heet, zo heet. Verschrikkelijk heet. Ik wilde uit mijn lijf springen. Mijn vroedvrouw probeerde nog iets met placentatinctuur en homeopatische korrels, maar alles in mij was aan het sterven en ik wilde nog maar één ding: naar het ziekenhuis.

Zo gezegd zo gedaan. Infuus, antibiotica, rust, rillen in bed, extra dekens, kruiken, dekens van bed, zweten, heet en wachten... wachten op de slaap. Die nog steeds niet wilde komen. De beelden die ik zag wanneer ik mijn ogen sloot werden steeds donkerder. Eenhoorns werden vuurspuwende draken, lachende dochters vielen in zwarte gaten, ik zag mijzelf wegglijden.

Thuis wachtten mijn drie dochters op mij, naast mij lag de vierde: dood gaan was geen optie. Ik moest iets verzinnen waardoor ik kon gaan slapen. Huilen, ik moet huilen. Op mijn telefoon bekeek ik foto's van mijn meiden. Wat waren ze klein en groot tegelijk, lief en stout, bovenal dapper. En god wat miste ik ze. Hun fysieke afwezigheid overwon het van de afwezigheid van slaap. De tranen begonnen te stromen. De hydrofiel doek waar Zora op lag snoot ik vol snot en uiteindelijk viel ik in een dromenloze slaap.

Toen ik wakker werd, de volgende ochtend, pakte ik als eerst weer mijn telefoon, bekeek de foto's en vervolgde de huilsessie. Iedere traan hielp mij te zakken in mijn lijf. Alle pijn, verdiet, onmacht en ongemak, gemixt met een hoeveelheid hormonen waar zelf een man nog van zou kunnen gaan lacteren, stroomde in de vorm van bloed, zweet en tranen uit mijn gebroken lichaam. Leven wilde ik, alleen nog maar leven. Dus dat deed ik.