1 jaar geleden
Dromen zijn er om uit te komen
Mag je als druk bezette moeder überhaupt wel dromen?
Vorige week was ik naar een mini symposium over de ambivalentie van het moederschap. Daar hoorde ik Mirte Berendsen en Ianthe Mosselman spreken over het het kunstenaarschap, vrouwen die moeder worden en opeens minder tijd hebben om kunst te maken, moeders die spijt hebben van de keuze voor het moederschap en nog veel meer. Ik raakte geïnspireerd en vooral ook geëmancipeerd. Ik had er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan, maar wanneer een man die kunst maakt vader wordt, dan verandert er meestal niet zo veel. Voor een vrouw wel. Vaak komt de creativiteit in de kast te liggen omdat de focus op het kind komt te liggen en dat vinden we over het algemeen ook normaal. Dat is een norm.
Ik kon daar zelf aan relateren. Voordat ik moeder werd wilde ik een levenskunstenaar worden. Ik vond alles leuk: zingen, gitaar spelen, liedjes schrijven, schilderen, tekenen noem maar op. En toen ik moeder werd kreeg mijn gitaar een dikke laag stof, mijn potloden werden niet meer geslepen en mijn verf droogde bijna op. Voor dat laatste gebeurde verkocht ik een paar jaar geleden al mijn verf en zelfs mijn dierbare ezel. Het schilderen sloot ik af.
Maar ik begon ook aan een nieuw hoofdstuk. Mijn creativiteit begon na zo’n vijf jaar moederen weer wat op gang te komen. Ik begon te schrijven en ik had het verlangen om een boek te schrijven over zwangerschap/ moederschap. Het duurde even - ik kreeg een vijfde kind - maar afgelopen maart verstuurde ik mijn manuscript naar diverse uitgevers met het idee dat wie niet waagt…
Na het symposium werd ik aan het denken gezet: wat is het nu wat ik - naast het moederschap - nu het allerliefste wil? Het antwoord was: schrijven. En dan niet gewoon even een boekje schrijven, nee ik voelde ook dat ik een échte schrijver wil worden. Mijn andere kunstdromen zijn uiteengespat - al zing ik nog wel, mezelf op de gitaar begeleidend. Ik wil een gepubliceerde schrijver worden. Dit stuurde ik maandag de lucht in, een bericht rechtstreeks vanuit mijn hart.
Ik zit nu in het Klooster in Huissen bij de schrijf- en stilteretraite van Geertje Couwenbergh. Volledig ondergedompeld in dat waar mijn bloed sneller van gaat stromen. Gisteren, op bevrijdingsdag, kreeg ik positief bericht van een van de uitgevers. Ik kon alleen maar huilen. Er viel een last van mijn schouders. Na al die jaren met al mijn liefde al die monden voeden, kleding wassen en opvouwen, retraites geven, goed voor mezelf zorgen en tussen alle bedrijven door werken aan een boek, voelt dit als een mega grote beloning. Het boek is er nog niet en ik zal er nog wat meer bloed, zweet en tranen in stoppen waarschijnlijk. Maar ik ben weer een stapje dichterbij.
‘Dromen zijn er om uit te komen,’ schreef ik gisteren. Ik droom dus nog even door en intussen ben ik zo blij dat ik het liefst op het dak van het klooster klim en het uitschreeuw van geluk. En misschien is de echte droom dat niet eens ‘schrijver zijn’ maar de wereld laten zien dat ik naast het drukke moederbestaan óók mijn dromen kan waarmaken. En jij dus ook.