Eenzaamheid hoeft geen vloek te zijn

Onlangs schreef ik over eenzaamheid in het moederschap. Veel mensen herkenden zich hierin, wat mij niet verrast, want ik werk al jaren met (aanstaande) moeders en ik hoor ze vrijwel allemaal een verlangen naar verbinding uitspreken.

Ook suggereerde iemand dat ik me kon aansluiten bij een app die moeders aan elkaar koppelt. Als een oplossing voor de eenzaamheid. En hoe leuk dit ook is en hoe lief dit ook is bedoeld: meer mensen om me heen zal niet de oplossing zijn voor de vlagen van eenzaamheid die er door me heen kunnen golven.

Het gevoel van eenzaamheid oplossen zit namelijk niet in meer mensen, moeders, kinderen of vriendinnen om je heen verzamelen. Het is een leegte die je kan verdoven met gesprekken, Netflix, chocola, seks, wijn of scrollen op Insta. Maar zodra je daarmee stopt en bewust gaat worden van je ademhaling, van je hart dat klopt, van je voeten op de grond, dan kan die gapende leegte opeens de kop opsteken.

Ergens heb ik het gevoel dat we met een existentiële eenzaamheid worden geboren. Dat het per definitie een onderdeel is van ons wanneer we uit de buik van onze moeder komen. In de buik, het begin van ons bestaan, ontstaat uit eenheid. Negen maanden lang mogen we groeien in een warme, donkere en veilige ruimte, we zijn dan één met de bron. Zodra je geboren wordt, word je gescheiden van deze bron. En ik denk/voel dat we gedurende ons leven de taak mogen vervullen om thuis te komen bij onszelf. Om de bron in onszelf te mogen aanspreken. Het probleem zit hem denk ik in het willen oplossen van de eenzaamheid, terwijl het eigenlijk alleen maar gezien wil worden.

Ik schreef dat ik me eenzaam kan voelen als moeder. Tegelijkertijd heeft het moederschap me juist dichterbij deze bron gebracht. Die warme, donkere en veilige ruimte die ik kon zoeken in de armen van vele geliefden, dat werden mijn eigen armen waar mijn kinderen in mogen rusten. En naast dat zij mogen thuiskomen in mijn armen, mag ik allereerst deze armen om mezelf heenslaan. Mezelf omarmen zoals ik in het hier en nu ben. En dan bedoel ik ook álles omarmen. Zowel de momenten van eenzaamheid als de momenten van verbondenheid. Zowel mijn ‘ik-ben-zo-dol-op-mijn-kinderen-kant’ als de ‘nu-wil-ik-even-alleen-met-mezelf-zijn-kant.’

Als je als moeder je af en toe eenzaam voelt, betekent het niet dat je zielig bent, dat je niet geniet van het moederschap of dat je faalt als moeder. Het betekent dat je mens bent, dat je leeft, dat je voelt en dat je uitgenodigd wordt om met je aandacht naar binnen te gaan. Eenzaamheid hoeft wat dat betreft geen vloek te zijn, maar mag je ervaren als een zegen. Ook al is dat soms makkelijker gezegd dan gedaan.