‘Elke keer als ik je zie voel ik zo veel spanning’

‘Mag ik wat tegen je zeggen? Elke keer als ik je zie voel ik zo veel spanning.’

Tijdens de boodschappen spreekt ze me aan. Haar ogen spreken angst, terwijl haar handen op en neer bewegen zoekend naar woorden.

‘Het ligt echt niet aan jou. Het heeft niks met jou te maken. Maar telkens als ik je zie met al je kinderen, dan doet het bij mij zo’n pijn.’

Ik moet denken aan vijf jaar geleden, toen ik voor het eerst een schoolpleinmoeder werd en rondfietste met een bakfiets gevuld met drie dochters, een vierde op mijn borst. Het viel mij op dat er een moeder was die mij vaak zo boos aankeek. We hadden nog nooit een woord gewisseld. Weken later wilde haar oudste dochter met de mijne spelen. Toen moesten we wel praten. En al gauw bekende ze dat de aanblik van mijn vierde kindje haar raakte, want zij had haar vierde kindje later aborteren…

‘Ik dacht: ik moet het een keer zeggen, want die spanning is niet fijn, is niet nodig. Ik had ook graag een groot gezin gewild en het is niet gelukt met mijn ex…’

Haar dappere tranen raakten mijn hart. Zonder dat ik het wist was er dus weer een moeder op het schoolplein die elke keer als ze mij zag, ze geraakt werd. En ik realiseerde mij dat achter de glimlachen bij het wegbrengen en ophalen van de kinderen heel veel van dit soort pijn, verdriet en boosheid verscholen gaat.

‘Ik zie je, ik hoor je. Dankjewel voor het erkennen, het uiten en het delen…’ Ik pakte mijn boodschappen in en verliet de winkel.

Maar in gedachten verliet ik deze moeder niet. De hele ochtend is ze al in mijn gedachten. Onze pijn, ons gemis én onze liefde worden gespiegeld door de wereld om ons heen. Dat mijn vijf kinderen en mijn dankbaarheid voor hen bij een ander voor spanning kan zorgen, daar stond ik lange tijd niet bij stil. Vandaag wel. Ik houd ze vast, mijn cadeaus. En alle ouders bij wie het anders is gelopen dan ze hadden gewenst.

Foto van LepetitLux