Naar het museum met vijf kinderen…

Omdat ik graag in beweging blijf - naast uren lang op de camping voor me uit staren naar spelende kinderen en af en toe een bladzijde lezen - fietsen we vanmorgen naar het Kristalmuseum in Borculo. Dat ging ongeveer zo:

‘Hoe ver is dat fietsen?’

‘Denk maar niet dat ik meer dan dertig minuten ga fietsen hoor!’

‘Maahaam! Ik wil op de camping blijven spelen!’

‘Mag ik in de bakfiets?’

‘Titie!’

‘Het is een heel mooi museum met allemaal stenen en kristallen meiden. Daar houden jullie toch van? We gaan een speurtocht doen en goud zoeken…’

‘Ik wil niehiet!’ verzuchtten de dames in koor…

‘Misschien mag je na afloop wel een mooie steen uitzoeken… of een kettinkje…’

‘Ja ik wil!’ juichten ze in koor…

Ik geef het toe. Ik heb mijn kinderen omgekocht om naar het museum te kunnen…

De fietstocht ging goed en was gezellig. Tiuri was draaide helemaal door van alle tractoren en andere landbouwwerktuigen. De meisjes draaiden door van de ondraaglijke koeienvlaaigeur. Thura concludeerde dat Tiuri waarschijnlijk op een boerderij zou gaan werken later.

Eenmaal bij het museum moest mijn rechter wijsvinger nog even de lucht in toen er twintig meter voor de ingang wild gestoeid werd: ‘Hier binnen moeten we rustig doen, anders kan het écht niet.’

We stapten het museumpje binnen en de meneer achter de toonbank kreeg nog net geen paniekaanval. Hij wist het goed te verbloemen achter een enthousiaste uitleg over de speurtocht. Daar gingen we dan, moeder gang met haar vijf kinderen door een museum vol dure, breekbare, glanzende glinsters die met name de kleinste handjes graag wilde aanraken. Af en toe moest ik de kleine aap even goed vasthouden, bij het goudzoeken gooide hij zijn schoenen in de waterbakken en zat zijn linkerteen vast onder de deur van het toilet, maar verder waren ze allemaal zo rustig en vooral vol verwondering…

In het winkeltje mochten ze allemaal een klein kettinkje uitzoeken en toen kwam de meneer die ons enthousiast welkom heette naar ons toe:

‘Jullie mogen allemaal een steentje uitzoeken, die krijg je van mij.’ Vervolgens draait hij zich naar mij toe. ‘Toen jullie binnenkwamen moest ik even slikken… Meestal komen opa en oma met twee kinderen en daar hebben we dan onze handen vol aan. Dus we dachten… Vijf kinderen dat kan niet goed gaan… Maar jeetje, soms komt er een klas van de Vrije School en die zijn ook zo rustig.’

‘Ze zitten inderdaad op de Vrije School…’

‘Nou maar echt. Goed gedaan hoor!’

‘Eh… bedankt?’

Kinderen blij, meneer van het museum blij, mama blij… Naar een museum vol breekbare enge dingen, alleen met vijf kinderen. Check!

En nu terug op de camping zoeken ze in de zandbak naar nog meer steentjes. Heerlijk zo vakantieën. Ik denk dat ik zo nog een bladzijde ga lezen.