Iedereen kent 'm wel: de bucketlist. Een lijstje met dingen die je nog wilt doen voor je aan de grote reis begint. Ik heb er door de jaren heen velen gelezen maar nog nooit eentje voor mijzelf gemaakt. Waarom niet?

Laatst merkte iemand op dat de nachten met 3 kinderen vast 'killing' zouden zijn voor mij. Ik zal er niet om liegen dat ik moe ben en soms ook heus verlang naar een nacht 8 uur aaneengesloten slapen, of voor mijn part 6 uurtjes. Dit is meer uitzondering dan regel maar killing? Als ik al een beeld wist te vormen bij het woord killing dan nog zou ik het zo niet noemen. Het is hoogstens pittig te noemen, het zal vast schelen dat ik thuisblijfmoeder ben maar ook daar zitten echt wel nadelen aan (ook al wegen de voordelen voor mij veel zwaarder). 

Zo, daar ben ik weer. Een tijdje geleden besloot ik even te stoppen met bloggen omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Het leek me beter niks te schrijven en mij op mezelf, ons gezin en de (toen) naderende bevalling te richten.

Al tig keren ben ik een blog beginnen te schrijven die ik halverwege weer van mijn scherm veegde om de volgende dag weer ergens anders over te willen schrijven. 

Ik dacht dat dit moment nooit zou komen. Ja, als ze 16 zou zijn ofzo.. Want na een jaar slecht slapen zat ik er doorheen. Wat konden we nu nog proberen om ons meisje beter te laten slapen?

Na een paar dagen erover nagedacht te hebben besloot ik mijn vriendin een bericht te sturen.

Na een aantal weken wachten heb ik morgen dan eondelijk de tweede echo.Eigenlijk stond de afspraak al eerder maar de eerste keer heb ik af moeten bellen omdat we allemaal flink de griep hadden. Daarna een nieuwe afspraak gemaakt voor een week later. Vol goede moed stond ik bij de bushalte, helaas voor niks want de bus kwam noet opdagen.

In een eerder blog schreef ik enthousiast dat, na ruim een jaar slecht slapen, onze jongste dochter al 2 weken doorsliep in haar eigen bed. 

Onlangs schreef ik een blog over supermama's, huisvrouwen, werknemers en partners. En over mijn niet-bestaande schoonmaakroutine, waar ik iets aan moest doen van mezelf.