Zelfs een titel verzinnen lukt niet

Al tig keren ben ik een blog beginnen te schrijven die ik halverwege weer van mijn scherm veegde om de volgende dag weer ergens anders over te willen schrijven. 

Maar ik moet het toegeven: ik heb geen inspiratie! Al zo'n 2 weken gaat het allemaal maar moeizaam. De oudste heeft ontdekt dat ze een (sterke) eigen wil heeft en luistert vaker niet dan wel, de jongste krijst alles bij elkaar bij het horen van de zin 'nee, dat mag niet'. Zelf zit ik niet lekker in vel omdat ik slecht slaap, want hoewel de jongste ineens prima slaapt en geen kik geeft is de oudste nu begonnen mij te voorzien van entertainment in de late uurtjes. Althans zo ziet zij het..

Want zelf vind ik het alles behalve grappig. Ze weet dondersgoed dat ik haar door heb, want ze roept me 4 keer in een half uur tijd maar steeds voor iets anders. Van geloofwaardige zaken als een volle luier of pijn aan haar kiezen tot de ongeloofwaardige(re) dingen als pijn aan haar linker oorlel of koude voeten terwijl deze heerlijk warm zijn. 

Alles trekt ze uit de kast en ook overdag heb ik genoeg met haar te stellen. Luisteren doet ze gewoon niet meer, ik heb zelfs nog gedacht dat ze dicht zaten door de aanhoudende verkoudheid. In de hoek staan is iets wat ze de laatste weken veel doet omdat ze haar zusje weer eens slaat, omdat ze spullen van/uit de kasten pakt en na 3 keer waarschuwen niet luisteren wil en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Enorm vermoeiend, zeker als de dag al tussen 5 en 6 uur 's ochtends begint. Want dat is de tijd die ons jongste draakje perfect vind om de dag te starten. Zelf ben ik (vaak) niet zo enthousiast en tegen de tijd dat ik er zin in krijg is mevrouw alweer moe. Maar ik hoef het niet te proberen om haar in bed te leggen want slapen doet ze niet. Ze wil bij mama zitten en knuffelen, hartstikke lief maar erg onhandig qua timing.

Want tadaa, de oudste is wakker met een minder feestelijk humeur dan haar humeur in de nachtelijke uurtjes. Vanaf dat moment is het, de laatste 2 weken, overleven voor mijn gevoel.

Naast de meisjes die niet zo lekker in hun vel zitten voel ik mezelf ook niet geweldig. Lichamelijk merk ik dat deze zwangerschap zwaarder is dan mijn vorige 2 zwangerschappen bij elkaar. Mijn hormonen zitten me enorm in de weg, kortom: ik mag mezelf op het moment niet zo. 

Toch probeer ik er iedere dag iets moois van te maken, vaak ga ik uit wanhoop naar buiten (energie heb ik er niet echt voor namelijk) maar ik merk dat het ons allemaal goed doet. De afgelopen dagen was het ook echt genieten buiten en ik voelde me ook direct een stuk opgewekter.

Dus we gaan morgen maar weer naar buiten en hopen dat ook dit een fase is die snel overgaat. 

Dat deze fase dan maar mag verdwijnen met het verdwijnen van het slechte weer!