Aarrgghh, kind blijf in je bed! Nachtelijke avonturen..

Laatst merkte iemand op dat de nachten met 3 kinderen vast 'killing' zouden zijn voor mij. Ik zal er niet om liegen dat ik moe ben en soms ook heus verlang naar een nacht 8 uur aaneengesloten slapen, of voor mijn part 6 uurtjes. Dit is meer uitzondering dan regel maar killing? Als ik al een beeld wist te vormen bij het woord killing dan nog zou ik het zo niet noemen. Het is hoogstens pittig te noemen, het zal vast schelen dat ik thuisblijfmoeder ben maar ook daar zitten echt wel nadelen aan (ook al wegen de voordelen voor mij veel zwaarder). 

Om een goed beeld te krijgen hoe mijn nachten er ongeveer uit zien zal ik een beeld moeten schetsen. Lees mee en oordeel zelf..

Het is 20.30, de oudste 2 liggen op bed en de jongste ligt rustig in de box. Via de babyfoon hoor ik dat er boven nog wat gekletst word en terwijl de jongste een beetje wegdommelt denk ik aan de avond die voor me ligt. 

Wie weet is het me vanavond gegund dat ik een uurtje, of misschien wel 2, voor mezelf heb. Vaak doe ik niks bijzonders, een beetje internetten en dat is het eigenlijk wel. Maar toch, het is net dat beetje tijd waardoor ik even op adem kom en geniet van de stilte om me heen. Het is dat uurtje waarin vriendlief en ik elkaar weer vinden, bespreken hoe de dag is gegaan en even kunnen kletsen zonder dat er eentje aan je broek hangt. We even onszelf zijn en geen papa en mama. 

Ik zit net lekker wat blogs te lezen als ik de babyfoon hoor aangaan. Er klinkt een luide klik gevolgd door een zacht piepend geluid. Ik hoef niet na te denken wat dit geluid is, ik herken het inmiddels uit duizenden. 

Onze dwarse peuterpuber heeft in het donker haar weg weer gevonden naar de deur en deze open gemaakt. Daarna is het stil, dat weet ze inmiddels wel, dat ik haar horen kan. Dat geluid van de deur beseft ze niet lijkt het maar dat ze zelf stil moet zijn.. Dat weet ze dondersgoed. 

Aangezien ik ook niet op mijn achterhoofd gevallen ben heb ik de afgelopen dagen steeds meer spullen boven weggehaald of opgeruimd. Dat leer je snel genoeg wanneer je boven komt en de hele bovenverdieping 1 grote puinhoop is met de inhoud van de sokken verspreid over alle kamers, alle knuffel die er te vinden zijn in een ander hoekje verstopt zijn en je alle kledingkasten opnieuw kan inruimen. 

Veel kan ze dus niet meer doen maar toch trekt het stiekem alleen boven zijn teveel.  Wat ze doet kan ik niet horen maar ik weet dat ze niet in bed ligt. Zachtjes probeer ik naar boven te komen maar het is me nog niet gelukt. De stand is 1-0 voor onze kleine grote rebel, haar oren doen het goed. Beter dan hoe mijn poging gaat om stilletjes naar boven te sluipen. Ze heeft me gehoord en ik hoor haar in haar bed duiken. De stiekemerd! 

Maar ze kan me niet voor de gek houden, ze kan immers de slaapkamerdeur niet in het slot krijgen en dus staat de deur nog open. Dat ze me niet zo makkelijk voor de gek kan houden weet ze want als ik de kamer inloop doelen ze hard haar best om mij te laten geloven dat ze slaapt. Iets te hard want als ik haar naam zeg zie ik haar schrikken. 

Na het, inmiddels zeer bekende, riedeltje dat het bedtijd is, ze in bed moet blijven en echt moet gaan slapen omdat het al heel laat is etc loop ik de deur uit. Ik trek het traphek achter me dicht en hopende dat het hierbij blijft loop ik naar beneden.

Als ik beneden kom blijkt dat de jongste weer wakker is geworden, ze heeft volop buikkrampen waardoor ze niet slapen kan. Bij mijn vriend word ze niet veel rustiger en ik besluit haar over te pakken. Al wrijvend over haar buikje dompelt ze weer wat weg. 

Boven is het nog altijd niet stil. Hoewel de oudste nu wel in bed lijkt te blijven hoor ik haar een poging doen om haar zusje wakker te maken. Lang blijft het van de andere kant stil maar dan lijkt het haar toch te lukken en de middelste begint te mopperen. Het mopperen word huilen, dit keer gaat mijn vriend naar boven.

Hij heeft meer succes en de meisjes gaan lekker slapen. Het duurt een klein half uurtje en dan slaapt de jongste ook weer. Hé hé, even rustig zitten. 

Dat even blijkt inderdaad maar even.. Een uur later meld de jongste zich voor de late fles. Na deze fles ben ik vrijwel elke avond een tijdje met haar op. Boertjes die dwars zitten gevolgd door buikpijn en soms ook een flinke luier vol zorgen ervoor dat het een tijdje duurt voor ze slaapt. Tegen de tijd dat ze dromenland weer gevonden heeft ben ik zelf ook aardig moe. Snel ga ik plat want voor ik het weet is mijn aanwezigheid weer gewenst ;-)

En ja hoor, als ik op mijn telefoon kijk hoe laat het is schrik ik. Ik heb net een uur geslapen als ik hoor dat de oudste weer eens wakker is. Zachtjes sluip ik de kamer in en fluisterend vraag ik haar wat er is. En, zoals elke avond, is er een knuffel spoorloos verdwenen. Na een zoektocht van welgeteld 5 seconden is de vermiste knuffel terecht en kunnen we allebei weer gaan slapen. Dit lukt haar beter dan mij want ik lig te malen.

Waarom roept ze me toch steeds voor zulke dingen? Wat kan ik doen om te zorgen dat ze zelf de knuffel terug kan vinden? Slapen met een lampje aan kan ze niet dus die optie valt af. Mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat ze me alleen riep als er echt iets was. Buikpijn, pijn van doorkomende tandjes maar nooit voor verdwenen knuffels.

Langzaam sukkel ik dan toch in slaap, 2 uurtjes heb ik geslapen als de jongste heeft besloten dat het tijd is voor een fles. Na een schone luier en warm flesje melk valt ze vrij snel terug in slaap en ook ik probeer de slaap weer te vatten. 

Dat lijkt bijna te lukken als ik de babyfoon hoor afgaan. Weer de bekende klik en het piepende geluid van de slaapkamerdeur.. Nee, niet nu al denk ik bij mijzelf. Want dit betekent vaak dat ze niet meer gaat slapen. 

Waarom ben je wakker vraag ik haar als ik bovenkom. Ze vertelde me dat ze bij papa wil gaan liggen. Als ze dan verder zou slapen zouden we dat geen probleem vinden maar we weten alledrie dat ze niet gaat slapen. Nee, ze wil spelen. Papa kietelen en op papa z'n rug klimmen. En dus breng ik haar terug naar bed. Half slapend zeg ik haar dat het midden in de nacht is en nog geen tijd om op te staan. 

Ik trek de deur achter mij dicht maar voor ik bij de trap ben hoor ik weer geluid in de slaapkamer. Ik hoor een zacht gehuil maar dit keer is het de middelste die om mij roept.

Als ik haar vraag wat er is wil ze altijd, ja altijd, een kusje. Ik geef haar een kus en even lijkt ze hier genoegen mee te nemen. Maar niet is minder waar. Nog voor ik de deur uit kan lopen vraagt ze weer om een kusje.

Vooruit, nog eentje dan zeg ik. Hierna is het tijd om weer te gaan slapen voeg ik er nog snel aan toe en ik plak een dikke kus op haar voorhoofd. 

Als een Olympisch atleet maak ik me uit de voeten. Hoe langer ik erover doe hoe meer ze het idee heeft dat er ruimte is om te rekken, heb ik gemerkt. 

Even geeft ze het nog een kans en roept me een paar keer. Na een keer of 3  besluit ze toch maar te gaan slapen en ik zucht van opluchting. Toch nog even slapen! 

Ook dit keer duurt het maar iets langer dan een uur voor ik me weer mag melden. De oudste moet een nummer 2 doen. Even baal ik dat ze dit nog niet op het potje kan. Dat zou mij wat mogelijkheden geven dit probleem op te lossen.

Want zou ze nu mij wakker maken ómdat ze een grote boodschap heeft gedaan dan zou het niet zo erg zijn. Nee, ze speelt eerst 1,5 tot 2 uur voor ze zover is en het liefste met heel het gezin. 

En zo zitten we allemaal, behalve onze peuter rebel, toch een beetje brak aan tafel. Ook overdag zorgt het voor de nodige uitdagingen maar killing? Echt niet! Ook al hangen de wallen bijna op mijn knieën.. Deze 3 prachtige meisjes zijn mijn wereld en die moeheid? Ach, daar ben ik ondertussen zo aan gewend dat ik dat vaak pas doorheb als ik in bed lig. Ik val binnen no-time in slaap en als ik eenmaal wakker ben dan verdwijnt de vermoeidheid vaak naar de achtergrond. En als ik dan merk dat ik overdag wat meer moeite heb om de dag door te komen ruil ik 's avonds mijn uurtje internetten in voor een uurtje slaap. 

Want een uurtje slaap doet me, gek genoeg, tegenwoordig bijna net zoveel goed als een hele nacht slapen. 

Desondanks snap ik heel goed dat ze dit de tropen jaren noemen. Maar dat zit 'm voor mij in heel andere dingen dan het tekort aan slaap.