Deel 1: “De roze wolk die barstte”

“We kletsen nog vrolijk met de verloskundige tot het echoapparaat over mijn buik begint te glijden. Maar zodra ze bij zijn hoofd aankomt, wordt ze stil. Haar blik wordt steeds ernstiger. Ik kijk mee naar het scherm, maar ik herken geen hersenen, alleen grote, lege ruimtes.

Dan zegt ze dat ze dit beeld niet goed herkent en contact gaat opnemen met het Meander Medisch Centrum. Ik mag me aankleden. Even later komt ze terug: het ziekenhuis is druk, maar ze gaan iemand oproepen. We mogen er meteen naartoe.

Ik bedank haar met een geforceerde glimlach, maar van binnen weet ik al: dit is foute boel. Waarom kunnen we ineens zó snel terecht?

Lees ook

“Mama van een zorgenkindje Deel 13: confronterende gesprekken”

In de auto naar het ziekenhuis slaat de paniek toe. Tussen huilbuien door begin ik te googelen. Overal lees ik: waterhoofd. Nee toch? Dat kan niet waar zijn. Dit moet een misverstand zijn, dat hoor je wel vaker, probeer ik mezelf wijs te maken.

In de wachtkamer zien we een wat oudere arts praten met een medewerker. Kort daarna worden wij geroepen. Het blijkt dezelfde man. De tranen die ik nog probeerde binnen te houden, komen er direct uit. Waarom is deze arts op zijn vrije dag opgeroepen? Het moet ernstig zijn.

Ik ga liggen, opnieuw wordt er een echo gemaakt. Het blijft stil. Minuten verstrijken, 5, 10, 20, 30? Geen idee. Alleen gezucht en ernstige blikken.

Dan mogen we gaan zitten. Mijn grootste angst wordt bevestigd: onze baby heeft een waterhoofd.”