Zwanger tijdens eindexamens: “Leren, slapen, misselijk zijn, repeat”

Planning op zijn kop

“Mijn hoofd draaide overuren. Hoe moest ik dit combineren? Mijn eindexamens leken al een enorme berg, en daar kwam nu iets bij dat tien keer groter voelde. Mijn eerste reactie was paniek. Wat zouden mensen denken? Wat moest ik doen? Mijn tweede reactie was: dit kindje is welkom. Alleen… ik had echt even geen idee hoe ik alles moest gaan aanpakken.

Gelukkig stonden mijn vriend, mijn ouders en ook mijn mentor meteen achter me. Niemand deed moeilijk. Mijn mentor zei al snel: “Je mag dit op jouw manier doen. Alles is bespreekbaar.” Die woorden gaven me ruimte. Ruimte om adem te halen, om opnieuw te kijken naar wat haalbaar was, en om te beseffen dat ik dit niet alleen hoefde te doen.”

Naar school met een groeiend geheim

“De eerste weken na de test voelde het alsof ik een soort geheimpje met me meedroeg. Ik was pas net zwanger, dus nog niet zichtbaar, maar ik wist dat er iets in mij groeide. En dat zorgde voor een gek soort afstand. Mijn klasgenoten hadden het over eindexamenfeestjes, vakanties naar Spanje, of welke opleiding ze daarna wilden doen. En ik dacht aan prenatale vitamines, babyapps en de eerste echo.

Toch wilde ik het nog even voor mezelf houden. Pas na de eerste echo vertelde ik het aan een paar vriendinnen. Ze waren in shock, maar vooral lief. Niemand oordeelde. Dat was zo’n opluchting. Langzaam begon ik het ook op school iets vaker te benoemen, bijvoorbeeld als ik even naar huis ging omdat ik me misselijk voelde, of als ik een toets verplaatste na overleg.

Waar anderen tot laat in de avond aan het blokken waren, lag ik vaak al om half tien in bed.

Lune

Het mooie was: hoe opener ik werd, hoe normaler het werd. Het werd geen “ding”. Gewoon een feit: Lune is zwanger, en ze doet ondertussen ook gewoon haar examens. Simpel zat.”

Leren met zwangerschapsmist in je hoofd

“Toen de echte examenvoorbereidingen begonnen in april, begon ook de uitdaging. Waar anderen tot laat in de avond aan het blokken waren, lag ik vaak al om half tien in bed. Mijn lijf was gewoon moe. Niet alleen door het leren, maar ook door het groeien. En m’n hoofd… daar zat een soort mist in. Die bekende zwangerschapsmist, waarvan ik dacht dat het een grapje was, maar geloof me: het is écht. Ik las soms drie keer dezelfde paragraaf en wist nog steeds niet waar het over ging.

Ik leerde op een nieuwe manier plannen. Geen hele dagen bikkelen, maar blokken van een uur, met pauzes ertussen. Ik zette podcasts op over geschiedenis en luisterde die met mijn ogen dicht op bed. Ik gebruikte gekleurde flashcards, maakte samenvattingen met stiften en vroeg mijn vriend me topografievragen te stellen tijdens het avondeten. Alles wat licht, luchtig en haalbaar voelde, deed ik.

En ik was mild voor mezelf. Als het een dag niet lukte, dan was dat zo. Ik leerde loslaten, iets wat totaal niet in mijn aard ligt, maar waar ik dankzij de zwangerschap ineens wel toe in staat was.”

Ik begon niet aan een studie zoals veel van mijn klasgenoten, maar ik begon wel aan iets groots: het moederschap.

Lune

Examenstress met hormonen

“De examenperiode zelf was spannend, maar anders dan ik had verwacht. Ja, ik was zenuwachtig. Ja, ik wilde slagen. Maar er was ook iets dat ervoor zorgde dat ik alles iets minder zwaar nam. Misschien was het omdat ik wist dat er iets veel groters aan zat te komen dan een toets. Dat er leven in mij groeide. Dat ik over een paar maanden moeder zou zijn.

Die gedachte gaf rust. Tijdens het examen Nederlands voelde ik mijn buik zacht trekken, alsof mijn lichaam me eraan herinnerde: hé, rustig aan. Je doet wat je kunt. En dat was precies wat ik nodig had om door te zetten.

Ik had wat aanpassingen geregeld. Iets meer tijd, een rustige ruimte, de mogelijkheid om pauzes te nemen. Gelukkig werkte de school heel fijn mee. De surveillanten waren begripvol, en af en toe kreeg ik zelfs een knipoog of bemoedigend lachje als ik met mijn waterfles en banaan binnenkwam.”

De uitslag: een dubbel feestje

“Na de examens begon het wachten. Niet alleen op de uitslag, maar ook op het besef dat alles nu echt achter me lag. Geen toetsen meer, geen rooster, geen boeken. Alleen ik, mijn buik, en de zomer die voor me lag.

Lees ook

Zwanger van een tweeling: dubbele liefde, dubbele uitdagingen

Toen ik hoorde dat ik geslaagd was, was ik oprecht gelukkig. Niet alleen omdat ik het had gehaald, maar omdat ik het had gehaald mét alles erbij. Met de vermoeidheid, de spanning, de extra afspraken, het loslaten van verwachtingen. Ik was trots op mezelf. Ik had bewezen dat je zwanger kunt zijn en eindexamen kunt doen.

De baby kwam uiteindelijk eind augustus. Perfect op tijd, net voordat het schooljaar weer begon. Ik begon niet aan een studie zoals veel van mijn klasgenoten, maar ik begon wel aan iets groots: het moederschap. En ik weet zeker dat ik daar net zo hard voor ga als ik voor mijn diploma ben gegaan.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍

Nog meer zwangerschapsverhalen? Lees het verhaal van Yasmine, die zwanger werd op haar 17e, hier!