8 jaar geleden
Hoe ver ga je voor vriendschap? Deel 2
In een vorig blog vertelde ik over een vriendin van mij waar het contact eigenlijk maar van 1 kant komt. In deze blog lees je het vervolg..
Na een paar dagen erover nagedacht te hebben besloot ik mijn vriendin een bericht te sturen.
Ik wil(de) deze vriendschap niet dood laten bloeden en mocht het dan zo zijn dat het voor haar over was dan zou ik in ieder geval weten waarom, persoonlijk vind ik dat altijd fijn om te weten.
In mijn hoofd had ik het helemaal uitgedacht, hoe ik mijn gevoel zou verwoorden zonder verwijtend over te komen. Het laatste wat ik wilde was dat ze zou denken dat ik het haar kwalijk nam (hoewel ik dat stiekem ook wel deed eerlijk gezegd).
Toen ik eenmaal achter mijn pc zat was ik mijn goed uitgedachte woorden helemaal vergeten. Wat ging ik nu ook alweer zeggen? Het duurde een tijdje maar uiteindelijk lukte het me toch.. Nog een paar keer nalezen en hop, bericht verstuurd.
De dagen erna checkte ik elke dag of ze al wat terug gestuurd had. Maar het bleef stil.. Zo stil dat ik twijfelde of ik er goed aan gedaan had en of ik misschien nog een berichtje na moest sturen maar ik besloot het nog af te wachten.
Het bericht was al een week geleden gelezen door haar maar ik kreeg geen reactie. Een week is best lang, dacht ik nog. Die week werd 2 weken, en 3 weken. Ik had opgegeven dat ze nog wat zou laten horen en voor mijn gevoel was dit het einde van onze vriendschap. Op zo'n bericht reageer je, neem ik aan, toch wel?
Inmiddels zijn we dus al even verder en vandaag kreeg ik een melding. Een bericht van H. Mijn hart begon sneller te kloppen, wat zou ze te zeggen hebben?
Helaas niks geen woord over wat ik haar gestuurd had maar een uitnodiging. Of ik het leuk vond om over een aantal weken op haar verjaardag langs te komen.
Meteen vroeg ik me af wat ik hiervan moet denken. Waarom reageerde ze niet op wat ik te zeggen had maar nodigt ze me wel uit voor een feestje. Daarnaast snap ik he ook niet goed, ze heeft veel vrienden uitgenodigd. Vrienden die elkaar allemaal kennen en wekelijks met elkaar optrekken. Ik hoor daar niet bij, en ken dus ook niemand van deze groep.
Vriendlief zegt dat ik gewoon moet gaan, even eruit is goed voor me zegt ie. Misschien ontmoet je wel nieuwe mensen zei hij, en ja daar heeft hij ook een punt. Zoveel vriendinnen heb ik niet, eigenlijk geen.
Na even nagedacht te hebben besloot ik ja te zeggen op haar uitnodiging, als het niet gezellig is kan ik altijd vroeg weggaan dacht ik bij mezelf. We spraken wat over haar feestje en ik merkte dat het me stoorde dat ze over mijn bericht niks zei.
Daarop besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en ernaar te vragen. Of ze mijn bericht ontvangen en gelezen had, en hoe zij daarover dacht.
Ineens bleef het stil.. Na een half uurtje gezellig kletsen kwam er geen reactie meer van haar kant waarop ik haar zei dat ik weer verder moest en nog wel van haar hoopte te horen.
Dit is nu 2 dagen geleden maar ik heb nog altijd geen antwoord. En dat doet wel pijn, ik zit nog steeds in het ongewisse en ook van de uitnodiging weet ik niet wat ik moet denken. Ik ben ook wel boos, waarom ontloopt ze zo angstvallig dit gesprek? Ik heb geen idee en voor nu heb ik besloten er even geen aandacht en energie in te steken.
Ik kijk het aan of ze nog wat te zeggen heeft en als haar feestje aangebroken is zonder een antwoord van haar kant weet ik niet of ik zal gaan.
Helaas dus nog geen stap verder en ik vraag me nog altijd af: hoe ver ga je om een vriendschap te behouden?
(Ook al is er dan geen definitief einde, zo voelt het wel steeds meer)
Lindsy83
Moeilijk zeg. Het kan natuurlijk ook zijn dat zij ergens mee zit wat ze niet uit durft te spreken, maar ik kan me wel voorstellen dat als ze gewoon niks meer zegt, terwijl jij aangeeft er over te willen praten dat dat te veel energie kost. Dus ja, je kan doen alsof je neus bloed en gewoon naar haar verjaardag gaan met het idee dat als zij er klaar voor is om eroer te praten dat ze dat dan nog wel eens zal doen, of je kan besluiten dat het klaar is en besteed verder geen aandacht meer aan haar. Succes met wat je gaat doen!
Miriam68
Je 'moet' gewoon doen wat jou het meeste rust geeft. Je kan naar dat feestje toe, je kan haar bellen, je kan je afmelden... Volg 'gewoon' je eigen gevoel. Ik vind het erg moeizaam en ik was nu wel afgehaakt. Maar ik ben ik. Het lijkt mij een duidelijk verhaal. Maar kan je niet gewoon heel direct op de vrouw af vragen om een afspraak? Dan kan je haar voor het blok zetten en als het voor jou duidelijk is en je hebt antwoorden op je vragen, kan je tenminste door. Ik ben nu 47 jaar en mijn beste vriendinnetje die ik vanaf mijn 13e ken, heb ik nog steeds en verder zijn er mensen bij gekomen en uit mijn leven gegaan. Daar heb je een heel mooi spreekwoord over, of ik heb er wel eens een quote over gelezen. Dat vriendschap net is als een trein: dat sommige mensen onderweg uitstappen, soms komen er mensen bij en sommigen blijven zitten. Zoiets. Ik heb met twee vriendinnen gemerkt op een gegeven moment dat het wel heel vaak van mij kwam, het initiatief om iets te doen. Heel bewust heb ik toen beide keren gas teruggenomen. De ene vriendschap bloedde dood. Ik deed steeds minder moeite en zij ook niet (deed ze toch al niet zo veel meer); einde oefening. Prima. Bij een andere vriendin deed ik een stap terug en zij zette juist daarop een stap naar mij toe. Zij had gewoon meer tijd en ruimte nodig blijkbaar. Ook prima. Zo gaat het leven, denk ik. Mijn ouders, nu 82, zijn jaren, echt heel heel lang, bevriend geweest met 2 andere stellen. Zij gingen elk jaar op stedentrip en later op wintersport met elkaar. Op een gegeven moment ging het bij hun ook bergafwaarts. Er was niet eens echt een ruzie of gedoe geweest; het contact met één stel werd gewoon wat minder en later ook met het andere stel. So be it. Niet leeftijdsgebonden dus, Dat is wat ik bedoel. Maar nogmaals: zorg dat het voor jouw gevoel goed is. Als je haar graag nog een keer wil spreken, doe dat dan (maar niet op het feestje) en als je denkt 'never mind; your loss!' is het ook goed, toch?! Succes en in ieder geval komt er vast nog een vervolg op dit blog!
Threelittlegirls
Het is ook moeilijk om te bepalen wanneer het genoeg geweest is, naar mijn idee bereik ik dat punt meer en meer met alle pogingen die ik doe. Ze was vroeger een heel goede vriendin, bijna dagelijks waren we bij elkaar. Het contact is een tijdje minder geweest nadat ik verhuisde maar dat pakten we weer op. Tot een poos geleden dat het minder werd van haar kant. Maar wat ooit een goede vriendschap was is nu niet meer maar om daarvoor aan iemand vast te houden, voor iets wat ooit was.. Moeilijk!
Threelittlegirls
Ik ben zelf ook erg benieuwd of ik nog reactie krijg. Vervelend he zulke situaties? Ik vind het ook zo lastig om ermee om te gaan, waar doe je goed aan. Voor mijn gevoel heb ik ook alles eraan gedaan, helaas (tot nu toe) zonder resultaat, iets wat me vaker lijkt te gebeuren jammer genoeg.