Licht aan het eind van de tunnel..

Ik dacht dat dit moment nooit zou komen. Ja, als ze 16 zou zijn ofzo.. Want na een jaar slecht slapen zat ik er doorheen. Wat konden we nu nog proberen om ons meisje beter te laten slapen?

Een maand of 2 voor haar eerste verjaardag begon ik met haar bij ons in bed te leggen, zo kregen we allemaal meer slaap en dat konden we goed gebruiken!

Helaas werd na die 2 maanden het slechte slapen weer erger. Nu ging ze ook spoken bij ons in bed namelijk waardoor we weer terug bij af waren. Dacht ik.. 

Want eigenlijk waren we nog verder van huis! Toen we eenmaal de beslissing hadden genomen haar niet meer bij ons te laten slapen (aangezien dit dus geen oplossing bleek) begon het hele gebeuren opnieuw en dan een tikkeltje erger.

Want ze was niet van plan haar eigen bed te accepteren, bij papa en mama was veel gezelliger natuurlijk. Dus was het krijsen en brullen geblazen toen ze doorhad dat dat niet meer ging gebeuren.

Ten einde raad besloot ik te grijpen naar mijn aller, aller, allerlaatste optie: de 10 minuten methode. Lang wilde ik daar niks van weten, hoe kon ik nu op de rand van ons bed 10 minuten luisteren naar een overstuur kind dat niet kan of wil slapen? 

Maar als je, na inmiddels 13 maanden, al zo lang amper slaapt weet je het gewoon niet meer en geef je alles een poging. De eerste avond ging ik elke 5 minuten, langer hield ik niet vol, naar haar toe. Met het beetje geduld en positieve instelling die ik nog had ging ik er telkens heen om haar gerust te stellen. 

Mijn mantra werd: volhouden! Want dat deed ik al lang niet meer, als iets niet werkte stapte ik snel over naar de volgende 'oplossing'. De combinatie van zo lang slecht slapen en 2 kleintjes zorgde ervoor dat ik geen geduld meer had om iets langer dan 2 dagen te proberen.

Maar nu wilde ik het anders doen. De eerste avond kostte het 2 uur voor ze in slaap viel. Maar ze sliep! En die nacht hoefde ik haar, wonder boven wonder, maar 2 keer te troosten en sliep ze vrij snel verder. Dat ze om 5 uur klaarwakker was vond ik wat minder leuk maar goed.. Dit ging al beter dan eerst!

De volgende avond viel ze, na wat mopperen en geen schreeuwen, na een half uur in slaap. De verrassing was groot toen ik op de klok zag dat het half 5 was toen ze me het eerst riep! 

Na een uur voel ze weer terug in slaap met een beetje hulp van mij. Om 7 uur was ze er echt klaar mee en gingen we uit bed. Ik voelde me on top of the world! Vol energie en een goed humeur, heerlijk!

En sinds die dag slaapt ze de hele nacht door, vaak hoef ik er helemaal niet meer naartoe wat betekent dat we een rustige avond hebben (als de oudste niet gaan spoken dan) en ik eindelijk door kan slapen! Helaas word ik, door al die maanden slecht slapen, zelf enorm vaak wakker maar ik loop geen nachtelijke marathons meer. En dat scheelt! Ik ben nog altijd doodmoe maar mijn humeur is heel erg opgeknapt wat er weer voor zorgt dat ik meer kan genieten van onze dames. 

Nu nog hopen dat ze snel leert dat 5 uur geen tijd is om op te staan ;-) Maar voor nu hebben we het licht aan het einde van de tunnel bereikt. En ook al is dat niet met een methode geweest waar ik volledig achter stond, mijn laatste redmiddel bleek inderdaad de redding!

(Ook het slapen overdag gaat stukken beter, van 1,5 uur slapen is ze nu naar 2,5 à 3 uur slapen gegaan! Dus ook in de middag heeft mama wat meer rust, erg fijn nu ik zwanger ben!)