Mijn 'eerste' blog, terug van weggeweest

Zo, daar ben ik weer. Een tijdje geleden besloot ik even te stoppen met bloggen omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Het leek me beter niks te schrijven en mij op mezelf, ons gezin en de (toen) naderende bevalling te richten.

Inmiddels is het bijna 4 weken geleden dat onze 3de prachtige dochter na een zeer snelle bevalling (daarover zometeen meer) geboren werd. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik me enorm veel beter voel sinds ik bevallen ben en daarmee begon het ook te kriebelen om weer te bloggen.

Even terug naar de zwangerschap, wat was dat een totaal andere de vorige 2 zeg! De hele zwangerschap hebben mijn hormonen me heel erg in de weg gezeten en op sommige (oké, redelijk veel) momenten was er geen land met me te bezeilen. Het ergste vond ik dat ik het heus door had dat ik vaak uit m'n stekker ging om kleine dingen maar er gewoon niks aan kon doen. Uit alle macht heb ik geprobeerd om het tegen te gaan maar dat werkte natuurlijk niet, het maakte het alleen maar erger en erger. 

Toen de 42 weken in zicht kwamen was ik er dan ook behoorlijk klaar mee. De 3de zwangerschap in 3 jaar en dan ook nog een, voor mijn gevoel, zware zwangerschap zorgden ervoor dat ik uitkeek naar de bevalling. 

De pijn? Kom maar op dan wist ik tenminste dat het er bijna op zat, dacht ik. Het was bijna zo erg dat ik alleen nog kon denken aan hoe fijn het zou zijn om niet meer zwanger te zijn. Weg met die buik die me bij veel bezigheden in de weg zat, weer lekker liggen in bed zoals ik wil, mijn normale kleding weer aan. 

Toen ik begin september op een ochtend wakker werd had ik buikpijn. Ah, eindelijk wat voorwerk! De laatste dagen voelde ik me ineens een stuk beter dan de weken ervoor en ik had dan ook aardig wat in huis gedaan wat de afgelopen tijd was blijven liggen. De volgende dag moest ik weer naar de gynaecoloog, ditmaal om een afspraak te maken voor de inleiding. Alles in mij zei dat ik dat echt niet wilde en ik hoopte dan ook dat het toch nog vanzelf zou gebeuren. 

Die dag had ik op en af lichte krampen maar echt pijnlijk was het allemaal niet. Ik deed, samen met de meisjes, de boodschappen. Nog even langs de eendjes en de speeltuin om vervolgens thuis beide dames lekker in bad te doen. Toen ze 's avonds op bed lagen en ik op de bank plofte merkte ik dat ik toch wat veel van mezelf gevraagd had, de buikpijn werd iets heftiger en om de 5 minuten moest ik plassen. Ik herken dit wel van de vorige keer, dacht ik terwijl ik voor de zoveelste keer op de pot zat. Toen waren het voorweeën en totaal geen teken van een bevalling, ik maakte me dus niet druk want regelmaat zat er absoluut niet in.

Rond 23.00 kon ik voor het eerst die dag geen woord uitbrengen toen de pijn weer kwam opzetten. Mijn vriend merkte nog op dat hij het opvallend vond maar we zochten er niks achter. Zeker niet toen het daarop volgende kwartier geen spoor van een (mogelijke) wee te bespeuren was. 

Om 23.40 had ik er genoeg van en wilde ik mijn bed op gaan zoeken toen ik door de pijn niet op kon staan van de bank. Mijn vriend hielp me omhoog en richting de trap. Vol overtuiging zei ik dat ik het zelf wel kon maar mijn been kreeg ik de eerste trede niet eens op. Op dat moment kwam de pijn weer opzetten en pakte mijn vriend zijn telefoon. 

Om 12 uur zei hij dat hij toch maar even ging bellen omdat er minder tijd tussen de weeën ging zitten en hij vond dat ik toch wel veel pijn had. Ik zei hem dat het wel meeviel en hij echt voor niks zou bellen maar ik hoorde hem al praten tegen de verloskundige. Terwijl ik half op de trap hing, wachtend tot ik weer verder de trap op geholpen zou worden voelde ik ineens een enorme druk opkomen. 

Ik schrok toen ik me herinnerde wat dit betekende.. Ik kreeg persweeën! Vanalles schoot door me heen toen ik me bedacht dat mijn vriend de verloskundige nog altijd aan de lijn had. Snel riep ik naar hem dat hij moest zeggen dat ik persweeën had en de verloskundige beter kon zorgen dat ze zo snel mogelijk hier zou zijn want lang zou het niet meer duren voelde ik. Ik hoorde hoe mijn vriend een beetje paniekerig mijn boodschap doorgaf en zei dat hij de voordeur open zou laten. 

Even wilde ik nog een discussie beginnen of dat nu wel zo'n goed idee was maar ik bedacht me dat dit niet echt het moment was om te gaan zeuren. 

Zo'n 15 minuten later hing ik op ons bed toen ik de verloskundige binnen hoorde stappen. Ze snelde zich naar boven en zette gehaast alLe spullen weg. First things first: ontsluiting meten. Ik schrok me rot toen ze verbaasd zei dat ik al op 9 centimeter zat. Ze vertelde dat ze eigenlijk dacht dat het wel mee zou vallen en ik een beetje in paniek was door het feit dat de bevalling begonnen was. Eigenlijk wil je dus zeggen dat je dacht dat ik me aanstelde en een perswee niet zou herkennen, dacht ik nog. 

Nadat ze, na een paar keer proberen, de kraamverzorgster had ingelicht vond ik het toch wel tijd worden om mijn vliezen te breken. Zulke sterke pers weeën tegenhouden was gewoon niet te doen, dit meisje wilde er heel graag uit en ik was er ook meer dan klaar voor. 

Toen mijn vliezen gebroken waren zei de verloskundige dat zodra ik de drang voelde ik mocht persen en vooral moest doen wat voor mij goed voelde. Nog geen 10 minuten later, officieel gezien nog geen uur nadat de bevalling begonnen was, werd ons mooie meisje geboren met alleen de verloskundige en mijn vriend in de kamer. 

Niet veel later kwam de kraamverzorgster binnen, wat een teleurstelling op haar gezicht toen ze zag dat de bevalling al voorbij was. Later vertelde ze mij dat ze dat toch wel heel jammer vond. Zo sneu. 

En onze andere 2 meisjes? Die hebben, totaal tegen onze verwachting in, in de kamer naast ons heerlijk liggen slapen terwijl hun zusje geboren werd.

Zo op het oog een fijne, ontspannen bevalling. En zo kan ik er nu gelukkig ook op terug kijken maar dat heeft toch even geduurd. Daarover vertel ik in een volgende blog meer.