Officieel vanaf 1 september, maar deze maand heb ik alvast wat 'inwerkdagen'. Gister was dag nummer 2 en ik moet eerlijk zeggen dat het een genot is om de hele dag niet te hoeven zorgen. Uiteraard moet ik wel voor mijzelf zorgen door middel van koppen koffie en thee. Ik heb zowaar helemaal zelf een vlek op mijn witte broek weten te krijgen, doorgaans zijn het de kinderen die plakhanden in alle soorten en maten tegen mij aanduwen. Al dan niet bewust.
Ver na 5 uur stapte ik in de auto en ik voelde me meer uitgerust dan na een dag voor de kinderen zorgen. Tegelijkertijd voelde ik mij ook ergens wel schuldig omdat ik er de hele dag niet voor ze ben geweest. Bij thuiskomst werd ik overladen met kusjes en knuffels en zei Sara op haar eigen manier dat ze mij had gemist: 'Mama, ik gemiste jou. Ik was je kwijt.' Aansluitend duwde ze haar gezicht inclusief bril zo hard tegen de mijne dat ik 's avonds nog een afdruk in mijn wang had staan.

Sinds de opvoedmevrouw in maart van dit jaar is geweest gaan er een heleboel dingen goed, maar ook heel veel niet. Ik ben een zoektocht gestart en begroef mijzelf in de wereld van de diverse opvoedmethodes. Daarbij kon ik een heleboel aan de kant schuiven, simpelweg omdat ik gewoon niet voldoe aan de 'eisen'. 

De fase duurt al een paar maanden en ik word er zo langzamerhand he-le-maal gestoord van. Ze zeggen wel dat er geen domme vragen bestaan, maar Sara heeft het inmiddels tot een kunst verheven. Natuurlijk stelt ze ook hele zinvolle vragen en luistert ze aandachtig naar alle antwoorden die ik geef. Een kleine greep uit de conversaties die wij dagelijks voeren:

De smurrie die ik toen aantrof was van het groene soort en er kwam een geur vanaf waar menig boer met een giertank jaloers op zou zijn. 'Wacht maar tot je zelf kinderen hebt, dan vind je het echt niet erg,' werd er gezegd. Ik ben inmiddels al jaren verder en ben twee kinderen rijker, maar aan de poepluiers heb ik nooit kunnen wennen. Van meconium tot aan waterige diarree, alles heb ik voorbij zien komen en ik vond het allemaal even smerig en stinken. Maar dat is niet het enige dat ik vies vind, een kleine opsomming: 

Daar zit ze dan; een vriendelijke mevrouw, pen en papier in de aanslag en ze legt me kort uit wat de bedoeling is. Ze stelt voor dat ik eerst mijn verhaal doe. Terwijl ik een kopje thee zet zie dat ik een stuk vergeten ben met stofzuigen, loopt Iris nog in haar pyjama en onder de bank piept een stuk brood van waarschijnlijk een paar dagen geleden. Ik zet de thee voor haar neer en duw met mijn voet het broodje onder de bank, die pak ik later wel (niet dus). Als een kip zonder kop begin ik te vertellen, over alles wat mij dwars zit en ik merk dat het echt heel hoog zit. Ik vertel dat ik zo vaak naar haar heb geschreeuwd dat ik er zelfs soms geen schuldgevoel aan over heb gehouden. Gelukkig heeft Sara ook 'normale' peuterstreken en vertel over de kilopot Nutella die mee naar boven is genomen. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat daarmee is gebeurd. Hoe 'normaal' dat ook is; voor mij was het een ding bovenop al het andere gedrag. Eerlijk vertel ik dat ik 1x als een viswijf naar haar heb staan schreeuwen; ze had mijn gehele voorraad contactlenzen uit de verpakking gehaald en door de badkamer gestrooid. Daar schrok ze zichtbaar van, en ik ook trouwen. Samen hebben we een half uur gehuild en probeerde ik haar uit te leggen dat ze daar niet aan mag komen en dat het ook mijn eigen schuld is omdat ik ze niet goed genoeg had opgeborgen.
Ondertussen dartelen Sara en Iris om mij heen en probeer ik de mevrouw zo compleet mogelijk een beeld te schetsen. Het valt niet mee, echt niet.

Ik luister teveel naar mijn omgeving. Ik meldde zo links en rechts wel eens dat ik Sara zo heftig vond. Menigeen kwam aan met sussende woorden: "Ach, ze gaat na de zomer naar de basisschool, dan komt het goed." "Het hoort er allemaal bij, gaat wel weer over."
Niet alleen sussende woorden, maar ook tips: "Ga lekker veel met haar naar buiten, moe maken!" "Zorg voor structuur en kondig aan wat je gaat doen."
Elke dag sta ik bewust tussen 5 en 6 op zodat ik én uitgebreid met de hond kon wandelen én om in alle stilte met koffie op de bank te zitten. In de avonden ga ik vaak niet voor twaalven slapen, dus de vermoeidheid begint zo langzamerhand toe te slaan. Toch begin ik elke dag weer vol goede moed, het verschrikkelijke peutergedrag moet toch een keer voorbij zijn denk ik dan. 

Klaar met de discussie