De opvoedmevrouw #2

Daar zit ze dan; een vriendelijke mevrouw, pen en papier in de aanslag en ze legt me kort uit wat de bedoeling is. Ze stelt voor dat ik eerst mijn verhaal doe. Terwijl ik een kopje thee zet zie dat ik een stuk vergeten ben met stofzuigen, loopt Iris nog in haar pyjama en onder de bank piept een stuk brood van waarschijnlijk een paar dagen geleden. Ik zet de thee voor haar neer en duw met mijn voet het broodje onder de bank, die pak ik later wel (niet dus). Als een kip zonder kop begin ik te vertellen, over alles wat mij dwars zit en ik merk dat het echt heel hoog zit. Ik vertel dat ik zo vaak naar haar heb geschreeuwd dat ik er zelfs soms geen schuldgevoel aan over heb gehouden. Gelukkig heeft Sara ook 'normale' peuterstreken en vertel over de kilopot Nutella die mee naar boven is genomen. Ik hoef denk ik niet te vertellen wat daarmee is gebeurd. Hoe 'normaal' dat ook is; voor mij was het een ding bovenop al het andere gedrag. Eerlijk vertel ik dat ik 1x als een viswijf naar haar heb staan schreeuwen; ze had mijn gehele voorraad contactlenzen uit de verpakking gehaald en door de badkamer gestrooid. Daar schrok ze zichtbaar van, en ik ook trouwen. Samen hebben we een half uur gehuild en probeerde ik haar uit te leggen dat ze daar niet aan mag komen en dat het ook mijn eigen schuld is omdat ik ze niet goed genoeg had opgeborgen.
Ondertussen dartelen Sara en Iris om mij heen en probeer ik de mevrouw zo compleet mogelijk een beeld te schetsen. Het valt niet mee, echt niet.

Ze vraagt mij hoe mijn dag eruit ziet, wat ik allemaal doe. Ik lach wat hysterisch en leg uit wat ik vooral niet doe; het huishouden. Ik verontschuldig mij over het gebrek aan 'huishoud-skills' maar dat wuift ze weg. Ze vind mijn dag te lang en vraagt wat ik doe voor mijzelf. Heb ik hobby's of ga ik wel eens gewoon op de bank zitten? Slaap ik wel eens uit? Ik beken dat ik sinds september 2013 ongeveer 4x heb uitgeslapen, ik tijdens de uren dat Iris slaapt een stofzuiger door het huis gooi (soms een dweil als ik zin heb) en als Sara op de psz zit ik Iris moet entertainen. Ik beschouw het weggooien van oud papier, 's ochtends tot 7.00 uur en 's avonds na 19.30 uur als 'me-time'. De ogen van de opvoedmevrouw worden groot en zegt dat dat veel te weinig is en vraagt waarom ik niet uitslaap. Ik leg uit dat uitslapen vereist dat Jurre dan wakker wordt en dat vereist dan inspanning van mijn kant; ik ben degene die hem uit bed moet zien te krijgen. Dat duurt dan dermate lang dat ik te wakker ben om weer in slaap te vallen, daarom heb ik dat opgegeven en in plaats daarvan sta ik midden in de nacht op voor een kop koffie op de bank.
Ze beveelt mij om te gaan zitten/liggen/slapen als het kan. De huishoudelijke klussen lopen niet weg en ik heb het nodig.

Op de vraag waar Sara gevoelig voor is moet ik even nadenken. Ik zet zoveel dingen tegelijk in dat ik het antwoord niet weet. Soms kan ik haar 'omkopen', soms werkt het om gewoon streng te zijn. Nadat we het 'slaapritueel' hebben besproken vraagt ze mij hoe het overkomt op Sara als ze de ene dag wel beneden mag blijven en de volgende dag weer naar boven wordt gebracht. Ah, het kwartje valt; ik ben niet consequent. Er is geen goede of foute manier, maar er is 1 manier. Het maakt niet uit wat ik kies als ik maar blijf bij die keus. Laat ik haar beneden? Dan is dat wat ik voortaan moet doen. We spreken af dat ik een kaart maak waar Sara stickers op mag plakken als ze 's avonds direct gaat slapen. Samen hebben we roze A3 karton gekocht en zij mocht 'm versieren. Vooralsnog hangt de kaart wat treurig aan de voorraadkast met hier en daar een sticker. De gekochte kleinigheidjes bij mijlpalen liggen nog in de kast, we zijn er nog niet aan toe gekomen.

Zindelijkheid is iets dat vooral mij bezig houdt. Ik ben zo klaar met die luiers en Sara wordt er letterlijk te groot voor. De opvoedmevrouw geeft aan dat als ik er klaar mee/voor ben, dat Sara dat ook is en dat ik haar rustig op vaste momenten op de wc kan zetten. De volgende dag ging ik ermee aan de slag, dat was een gevecht waarbij ik een paar ribben heb gekneusd, mijn wijsvinger dubbel klapte en ik een handvol haren kwijt raakte. Sara deed ineens aan 'planking' en er was geen beweging in te krijgen. De opvoedmevrouw kan zeggen wat ze wil, maar ik heb geen zin in dit gevecht. En Sara net zo min. De WC-kaart hangt in de wc, maar vooralsnog ben ik de enige die er af en toe een sticker op plakt. Anders is het ook zo'n treurig gezicht.

Met behulp van het cb heb ik voor Sara een VVE-indicatie gekregen op 'emotionele' gronden. Omdat ik in het bestuur zit van de psz weet ik dat het veelal kinderen zijn met een taalachterstand of sociaal-economische indicaties en weet ik ook dat het niets is om mij voor te schamen. Sara gaat sinds 1 februari op dinsdag de hele dag naar de psz, inclusief overblijven. Ik breng haar om 8.30 uur weg en haal haar om 15.45 uur weer op. We zijn inmiddels een maand verder en het lichtpuntje is dat Sara het echt heel leuk vindt en heel goed aankan. Voor mij betekent het dat ik op die dag uitgebreid boodschappen kan doen, Iris aandacht kan geven en misschien wel het belangrijkste: 3 uurtjes op de bank liggen.

14 maart komt ze weer. Ik weet nog niet hoe ik het moet vertellen dat er eigenlijk geen vooruitgang is geboekt, behalve dat ik zonder schuldgevoel op de bank zit. Vooralsnog heeft Sara daar alleen helemaal niets aan, want moe en prikkelbaar ben ik nog steeds.

To be continued...