Van huisvrouw naar carrierevrouw

Officieel vanaf 1 september, maar deze maand heb ik alvast wat 'inwerkdagen'. Gister was dag nummer 2 en ik moet eerlijk zeggen dat het een genot is om de hele dag niet te hoeven zorgen. Uiteraard moet ik wel voor mijzelf zorgen door middel van koppen koffie en thee. Ik heb zowaar helemaal zelf een vlek op mijn witte broek weten te krijgen, doorgaans zijn het de kinderen die plakhanden in alle soorten en maten tegen mij aanduwen. Al dan niet bewust.
Ver na 5 uur stapte ik in de auto en ik voelde me meer uitgerust dan na een dag voor de kinderen zorgen. Tegelijkertijd voelde ik mij ook ergens wel schuldig omdat ik er de hele dag niet voor ze ben geweest. Bij thuiskomst werd ik overladen met kusjes en knuffels en zei Sara op haar eigen manier dat ze mij had gemist: 'Mama, ik gemiste jou. Ik was je kwijt.' Aansluitend duwde ze haar gezicht inclusief bril zo hard tegen de mijne dat ik 's avonds nog een afdruk in mijn wang had staan.

Zoals ik al zei, ik ga weer aan het werk! Het werk dat ik 10 jaar lang heb gedaan kwam zo ineens weer op mijn pad voorbij en ik twijfelde geen seconde om te gaan solliciteren. Na een eerste gesprek kreeg ik een laaiend enthousiaste directeur aan de telefoon. Ik had blijkbaar een onuitwisbare indruk gemaakt, dat is natuurlijk niet vreemd aangezien ik nagenoeg altijd 'awesome' ben ;-)
Toch moest hij mij teleurstellen want de functie zou intern worden ingevuld. Na de eerste teleurstelling te hebben verwerkt gaf hij aan toch een gesprek met mij te willen, hij wilde wel eens weten waar al dat enthousiasme van zijn collega's vandaan kwamen.
We nestelden ons in een paar comfortabele stoelen met een kop thee en voordat we het wisten was het heel laat geworden. Hij, laat ik hem even Henk noemen, had nog wel wat anders voor mij in de pijpleiding zitten en zou mij op de hoogte houden van het vervolg. En jawel, nog geen 2 dagen later belde hij al. De oorspronkelijk functie waar ik op had gesolliciteerd was toch weer beschikbaar. Ik sprong een gat in de lucht (en in de tafel, maar dat is een ander verhaal) en we spraken af dat ik alsnog per 1 september zou beginnen. In augustus zou ik dan zo af en toe komen om te kijken of het klikt en of mijn hersens niet te stoffig waren geworden in de afgelopen 4 jaar (4 jaar, 3 maanden en 16 dagen). Het systeem was nog vagelijk bekend, de werkzaamheden waren nauwelijks veranderd in al die jaren en ook de collega's waren min of meer hetzelfde.

Nog 2 weken. Nog 2 weken. Nog 2 weken. Ik kijk er reikhalzend naar uit, iets dat ik niet echt had gedacht. Sara en Iris zijn nog jong en eigenlijk wilde ik nog 2 jaar wachten.
Samen met Sara streep ik elke dag een vakje door op de zelfgemaakte kalender; zij telt af naar het moment dat ze voor het eerst naar school gaat en ik tel af naar een nieuw avontuur. Want een avontuur gaat het zeker worden, neem bijvoorbeeld alleen al het regelen van opvang. Ik ga 32 uur werken, verdeeld over 4 dagen. Dan heb ik de keus uit een kinderdagverblijf of een gastouder. Ik als Weegschaal zijnde vind dat maar een verdomd moeilijke keus. Kies ik voor kleinschalig maar wel met eventueel gedoe in de vakanties of met ziekte? Of dan toch voor de veiligheid maar dan een wat grotere instelling. Ik neig naar het laatste omdat ik niet zo goed tegen 'gedoe' kan. Indien de gastouder belt dat ze ziek is, heb ik in principe een probleem. Niet dat het erg is om vrij te nemen, maar doorgaans neem ik liever vrij als ik mij erop heb ingesteld, zo werken mijn hersenen nou eenmaal. Als er op het kinderdagverblijf iemand ziek is dan regelen ze vervangen. Daarnaast zijn ze altijd open, afgezien van feestdagen uiteraard.
Laat ik Boef ook niet vergeten, daar moet ook opvang voor worden geregeld. Ook daarin is er een ruime keus aan opvangmogelijkheden en ik zal toch echt ook een vergelijkend warenonderzoek moeten verrichten. Zoals ik al zei: ik kan niet zo goed tegen gedoe, en uitzoekwerk e.d. vind ik nu al vermoeiend. Maar... Alleen het beste voor kinderen en hond dus zal er toch aan moeten geloven.

Ik vind het heel prettig dat ik nog ruim 2,5 week van mijn kroost kan genieten, maar stiekem, heel stiekem kan het mij niet snel genoeg gaan. De zomervakantie hakte er bij ons allemaal goed in; Sara is ontzettend vervelend en drakerig (ze gedroeg zich als een 2,5/3-jarige en lees nog maar een paar oude blogs als je wil weten hoe dat eraan toe ging), ze deed echt haar best om zo 'annoying' mogelijk te zijn en Iris plakte meer dan anders. Ik denk dat we allemaal toe zijn aan een nieuw avontuur, misschien ikzelf nog wel het meest.