De opvoedmevrouw #1

Ik luister teveel naar mijn omgeving. Ik meldde zo links en rechts wel eens dat ik Sara zo heftig vond. Menigeen kwam aan met sussende woorden: "Ach, ze gaat na de zomer naar de basisschool, dan komt het goed." "Het hoort er allemaal bij, gaat wel weer over."
Niet alleen sussende woorden, maar ook tips: "Ga lekker veel met haar naar buiten, moe maken!" "Zorg voor structuur en kondig aan wat je gaat doen."
Elke dag sta ik bewust tussen 5 en 6 op zodat ik én uitgebreid met de hond kon wandelen én om in alle stilte met koffie op de bank te zitten. In de avonden ga ik vaak niet voor twaalven slapen, dus de vermoeidheid begint zo langzamerhand toe te slaan. Toch begin ik elke dag weer vol goede moed, het verschrikkelijke peutergedrag moet toch een keer voorbij zijn denk ik dan. 

Ik voerde het 'aankondigen' in en dat ging de ene dag beter dan de andere dag. Vaker niet dan wel om eerlijk te zijn. 7 van de 10 keer had ik te maken met een worsteling om schoenen en jas aan te doen en daarbij gooide ik alles in de strijd; ik liet haar kiezen (zelf jas of schoenen aan doen), ik stelde een beloning in het vooruitzicht of deed gewoon wat moest gebeuren (met 40 decibel aan gekrijs). Alles kondig ik de hele dag door aan; van het ontbijt tot aan slapen en alles (echt alles) er tussenin: "Sara, we gaan zo aankleden." "Sara, we gaan over 5 minuten naar de winkel." "Sara, je mag nog 10 minuten op de iPad." Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts. Als dan het bewuste moment daar was dan lachte ik, ruimde de iPad op (of pakte schoenen) en vertelde dat we dit of dat gingen doen. Er groeien inmiddels volledig bananenbomen in haar oren en dat resulteerde dan in schreeuwen naar dat arme wezentje dat niet wist wat haar overkwam. Of wel, ze is er waarschijnlijk slim genoeg voor.

Sara ging op een gegeven moment slecht slapen, dan kwam ze een half uur nadat ik haar naar bed heb gebracht weer naar beneden. Zelfs met behulp van de gehele Nederlandse krijgsmacht kreeg ik haar niet meer naar boven. Ook daar weer alles geprobeerd: consequent zijn en haar al schreeuwend weer naar boven brengen, nog even beneden laten zitten, haar in 'het grote bed' leggen... Niets leek te helpen. En hoeveel ik van Sara hou, een avond zonder kinderen is heilig en heb ik ook echt nodig. Dat geldt tevens voor de ochtenden. Toen ze bedacht dat de nacht ergens tussen 3 en 4 voorbij was, vroeg ik mij af hoe lang ik het nog vol zou kunnen houden. Jurre helpt zoveel hij kan, 's avonds neemt hij het vaak over en ook in het weekend helpt hij waar hij kan. Hij werkt gemiddeld zo'n 6 dagen per week a 10 uur op een dag dus reken maar uit.

Het is niet alleen maar kommer en kwel, maar opeens merkte ik dat de goede dingen het niet meer konden winnen van de 'slechte' dingen. Ik startte de automatische piloot op en deed alles wat ik moest doen gedurende de dag. In mijn omgeving werd ik niet gehoord en kreeg elke keer dezelfde dooddoeners naar mijn hoofd. Ik vond het echt verschrikkelijk om moeder te zijn en vroeg me af waarom ik dat in godsnaam wilde. Sara is bij anderen en op de peuterspeelzaal een heel ander kind, wellicht ziet ze mij gewoon teveel en als kers op de taart laat ik teveel toe. Mijn eigen jeugd is er een van diepe dalen en ik wil hoe dan ook voorkomen dat het haar niet gaat gebeuren. Ik ben dus te lief en dat is precies wat ze niet nodig heeft.

Op een ochtend, ergens voor kerst was het genoeg, ik kon het niet meer aan. Omdat ik toch met Iris en Sara naar het consultatiebureau moest besloot ik het aan te kaarten. Sara verprutste voor de tweede keer de ogentest en ik kreeg een verwijzing voor de optometrist. Ik wist zeker dat ze gewoon aan het klootviolen was, dus ik vertelde over hoe ik het met haar ervaar en dat ik het zwaarder vind dan ik ooit had gedacht. Ik weet ook dat niemand heeft gezegd dat het opvoeden van kinderen makkelijk is, maar dit scenario had ik zeker niet bedacht. Omdat ik eerder goede gesprekken met de wijkverpleegkundige had gehad stelde de arts van het cb voor dat ik zsm zou worden gebeld. Begin dit jaar heb ik bijna een uur met haar gesproken, het was fijn om een keer het hele verhaal te doen zonder de sussende woorden en tips. Ik wilde gewoon hulp en dat kreeg ik in de vorm van 'opvoedondersteuning'. De eerste afspraak was gemaakt en dat zorgde bij al voor iets meer rust. Het komt goed. Toch?