Hoe gaat het nu met jullie?

Hier waren er twee heel laat.. Maar wel "ineens" zo van de een op de andere dag bijna. Waarvan 1 het idd al wel in de zomer kon maar plaste hij in de tuin... (Potje neergezet waar hij dan voor kon staan) maar wc bleef eng.. Belonen waren ze beiden ongevoelig voor omdat de angst voor de wc groter was.. Bij de jongste blijven we er vaak nog bij staan als hij naar bed moet of gaan wat op dezelfde verdieping doen. Hij heeft dat wel langer nodig dan de andere maar goed vast niet tot zijn 18de ;)

Ik heb nu jouw laatste twee blogs gelezen, wat een 'feest' der herkenning. Mijn jongste is van augustus 2013 en is op zijn zachtst gezegd een echte handenbinder. Zo heeft hij onze mooie salontafel gesloopt door er draaimolentje op te spelen. De nieuwe salontafel heeft hij dusdanig bewerkt met de stiften van zijn zus dat deze nu wit met roze en blauw is. De tv bevat een enorme potloodkras. Hij heeft al diverse tekeningen op het behang gemaakt. De commode heeft hij gesloopt door op de deurtjes te klimmen. Ik heb 2 keer in een week tijd bij de huisarts gezeten om een snee in zijn gezicht te laten plakken, omdat meneer met zijn drukke gedrag ergens tegenaan geknald was. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom, ik kan hem geen seconde uit het oog verliezen. Even naar het toilet en ik hoor hem in de kamer alweer in de kamerkast (waar hij niet in mag komen). Een 'nee' van mij is voldoende om het luchtalarm te laten afgaan en als Tristan iets niet wil, doet hij het niet. Vrijwel elke ochtend is er de strijd van "eet je brood eens op", "doe je jas aan", "doe je schoenen aan" enz. Met hem een winkel in, is vragen om problemen. Hij zit overal aan, loopt steeds weg en gebruikt de versafdeling in de supermarkt als lopend buffet. Gelukkig gaat hij vier ochtenden per week naar de psz. Ook met VVE. En je raadt het al, op school is het een heel ander kind. Nog steeds energiek en een tikkeltje eigenwijs, maar veel beter te hanteren. Inmiddels is hij wel zindelijk. Ik had al langer het idee dat hij zijn luierbroekjes vooral erg gemakkelijk vond, dus heb hem in de voorjaarsvakantie verteld dat hij nu een grote jongen was en geen luier meer kreeg. Potje in de woonkamer en hoppa. Eerst hem steeds eraan herinneren dat hij op zijn potje moest, maar gaandeweg ging hij steeds vaker zelf. Het aantal ongelukjes werd snel minder en aan het einde van de week had hij het door. In grote lijnen klinkt het nu misschien erg negatief hoe ik over mijn zoon schrijf, maar zo zie ik het niet. Hij is ook ontzettend lief en heerlijk ondeugend. Hij is alleen iets te gemotiveerd zijn eigen plan te trekken. Kortom, weet dat je niet de enige bent. Wij hebben net het hulpverleningstraject afgesloten en ik heb geleerd dat ik hem goed benader. Zijn gedrag kan ik alleen niet veranderen, dus er is nu vooral acceptatie tot op zekere hoogte. Dat betekent niet dat ik hem zijn gang laat gaan, integendeel. Ik blijf corrigeren en motiveren. Consequentie en duidelijkheid zijn de sleutelwoorden. En dat dat regelmatig een heus concert tot gevolg heeft, dat moet dan maar.

Ach je doet het hartstikke goed, al denk je nu misschien van niet. Erkennen dat er een probleem is is de eerste stap. Consequent zijn duurt ook even voordat je daar je draai mee zal vinden. Wat het zindelijk worden betreft. Die van mij kreeg een spekje als ze op het potje had geplast. Werkte als een tierelier.( ze was alleen wat jonger). Uiteindelijk zal er bij JOU die verandering moeten gaan plaatsvinden. Als dat gebeurt zal zij uiteindelijk ook mee draaien. Succes!!